Ik ruik mijn herinnering…

Het is vrijdagochtend 07:45. Ik stap de deur uit. Een waterig najaarszonnetje komt al door in de heldere hemel, terwijl het dauw op de planten in mijn voortuin staat. Ik adem in en ik ruik… herfst, ochtendfrisheid, koelte. Maar dat alles is niet wat ik ruik en niet wat deze geur bij mij oproept…

Want ik ruik…

. . . m i j n  h e r i n n e r i n g . . .

…en dat voelt nogal vreemd… want hoe kun je je herinnering nu ruiken? En toch is het zo. Het ruikt precies hetzelfde als vorig jaar… De kille, snijdende wind. De geur van afstervende, rood- en geelkleurige blaadjes aan de bomen. Rookwolkjes ademen en het eerste moment dat je je winterjas weer aan kunt doen. Het is herfst, net als toen. Wat gaat het snel.

“Cold wind beneath our wings. Breath it out until we let it in. Don’t we all fall.” – Dotan, “Fall”

 

Een jaar geleden… het roept herinneringen op aan zo enorm veel spannende eerste keren: mijn eerste inschrijving op een huurhuisje, de eerste keer dat mijn optisme me door alle smerigheid in dat huurhuisje in de steek liet, mijn eerste hypotheekgesprek.

Mijn eerste bezichtiging. 20 oktober: Vandaag exact een jaar geleden bekeek ik samen met papa en mama mijn huisje voor het eerst. En wat voelde dat goed; warm. We hadden er alle 3 een fantastisch gevoel over. En er kwamen nog veel meer eerste keren: mijn eerste bouwtechnische keuring, mijn eerste bod, mijn eerste handtekening onder een document waarvan ik zelf niet kon geloven dat het echt zover gekomen was:

Mijn eerste eigen huis!

Helemaal zelf. Wat was ik trots op mezelf.

Krap een maand later op 27 november kreeg ik de sleutel van datzelfde prachtige huisje en gingen maar liefst 18 mensen samen met mij aan de slag om binnen 2 weken alle muren en plafonds geverfd te hebben, vloeren gelegd te hebben, leidingen te verleggen, de meterkast te verbouwen, elektra aan te leggen, te verhuizen… En wat werd het mooi! Meerdere momenten heb ik me afgevraagd waarom mensen in hemelsnaam in zo grote getalen hun tijd besteedden in mijn huis, maar ze waren er… voor mij… En 13 december zat ik er: volgens planning. Mijn gevoel was tweeledig. Enorm dankbaar: te merken hoeveel mensen er voor je klaar staan als je dat nodig hebt. Dat raakte en raakt me nog steeds heel erg. Aan de andere kant voelde ik me ook verdrietig: hoe gaat het straks zijn in zo’n prachtig huis, zonder iemand aan mijn zijde. Ik liet niet zomaar wat achter. Keuzes maken is goed, maar niet altijd gemakkelijk.

 

Een jaar geleden… het roept confronterende, warme herinneringen op. Op 1 november 2014 was de kennismakingsdag van de Gilwelltraining waar ik vervolgens 2 weekenden in november mijn ziel blootlegde en eens grondig keek naar wie ik nu eigenlijk ben. Naar diep van binnen. Dat zorgde voor veel emoties. Zeker in die toch al zo emotionele periode. Ik ontmoette een stel fantastische mensen waar ik nog steeds prachtige, pijnlijke momenten mee deel. En ik ontmoette mezelf. Ik denk dat iedereen kan bevestigen dat ik heel veel dingen geleerd heb, maar vooral om voor mezelf te kiezen. Als ik in deze herfstige periode door het bos loop met al die gekleurde blaadjes op de grond en aan de bomen voelt het weer een beetje als toen.

Baarn, 7 november 2014

Toen… na de eerste fijne trainingsavond, tot in de late uurtjes fijne gesprekken, drankjes en met veel te weinig slaap en veel te veel om over na te denken… op die vroege vrijdagochtend, om 06:00, toen ik met mijn iPhone-oortjes besloot een ochtendwandeling te maken en gewoon even lekker te huilen en met al mijn gevoel mee te zingen met ‘A thousand miles’ en ‘Beautiful goodbye’. Die momenten wil en zal ik nooit vergeten. Een van de mooiste dingen die ik in mijn leven meegemaakt heb.

Voor eeuwig daaraan verbonden is het citaat uit ‘Just be’ van DJ Tiesto:

“If you’re searching for truth, you must look in the mirror and make sense of what you cannot see.”

 

Een jaar geleden… het roept heftige herinneringen op: herinneringen aan emoties die alle kanten op geslingerd werden. Niet wetend of ik nu eigenlijk heel erg gelukkig was of juist heel verdrietig. Of ik heel hard weg wilde rennen en vluchten of juist stil wilde blijven staan. Verder wilde kijken of juist even eerst alleen van mezelf willen houden.

Het is een jaar geleden. Langzaam maar zeker zijn alle eerste keren geweest. Het heeft zijn plekje gekregen… Deze periode blijft denk ik altijd een speciaal plekje in mijn hart houden. Wat was het Heftig. Mooi, Verdrietig, Warm, Spannend, Snel, Dapper. Ik leef niet in herinneringen, maar het is best fijn om af en toe terug te denken aan waar je vandaan komt. Om te waarderen waar je nu bent…  en dat gevoel wilde ik gewoon even kwijt.