Een lesje India 2.0 [Delhi]

De jetlag was er blijkbaar nog niet helemaal uit, want ’s nachts rond 02:30 liggen we allebei met open ogen naar het plafond te staren… dussss wat zullen we eens doen? We voeren een interessant gesprek over religies (super tijdstip om daarover te praten) en na een uurtje of 2 proberen we toch nog maar even te slapen. Totdat… we een telefoontje op de kamer krijgen. We schrikken wakker en zijn even gedesorienteerd, maar blijkbaar is geen enkele van onze twee wekkers afgegaan, of hebben we er gewoon simpelweg doorheen geslapen. Met een noodgang naar beneden, want we gaan op citytour door oud- en nieuw Delhi, waarna we vanavond naar de tempel van Akshardam gaan.

Jama Mashijd moskee

Als eerste bezoeken we de Jama Mashijd, een prachtige moskee gemaakt uit marmer en zandsteen. Zo’n 10% van de bevolking in India is moslim. Daarmee is het een minderheid, met als grootste religie het hindoeisme, met zo’n 80% van de bevolking. Het Christendom is slechts een klein percentage van 3%, maar op een bevolking van 1,3 miljard is dat toch nog steeds meer dan het aantal mensen dat in Nederland in totaal leeft. Voor een kleine tax van EUR 3,90 (300 roepie) mag Bas zoveel foto’s maken als ie wil, maar toch wordt er nog even wat meer verdiend door een man die wel een paar foto’s van ons wil maken (niet eens op verzoek).

Heilige koe

Na het bezoek rijden we een heilige koe voorbij die rijdt met een hoop zware bagage. Maar is het wel een koe?! RV (onze reisgids) vertelt ons dat dit geen koe is maar een ‘bull‘, het mannetje mag tillen met de zware bagage. Waarom dan alleen de koe heilig is en de bull niet? Omdat de koe voor melk, voortplanting en biogas zorgt en daarmee dus belangrijker is voor de maatschappij en de man maar gewoon moet werken. Haha leuke mentaliteit.

Ghandi en het hindoeisme
We bezoeken het park met herdenkingssteen voor Mahatma Ghandi waar hij zelf niet begraven ligt. Ghandi was in de basis geen speciaal man, maar door zijn daden is hij iemand geworden die door heel India gerespecteerd werd. “Mahatma” betekent dan ook ‘iemand waar je in gelooft’. In het hindoeisme gaan ze er vanuit dat je na je aartse leven reincarneert. Hoe je reincarneert hangt af van hoe goed je geleefd hebt. Er zijn naar schatting zo’n 8,4 miljoen manieren om te reincarneren en dat kan van dier tot mens zijn. Overigens is het zo dat als je als mens reincarneert, je dan een van de hogere levels van reincarneren bereikt hebt. Je hebt hierin natuurlijk de kasten, die bepalen hoe dicht je bij brahman bent (de loslating van je heilige geest op aarde: het ultiem haalbare). De hindoes geloven er in dat je de as van een overleden persoon beter in de rivier kunt brengen. Dan gaat de as met de ‘flow’ mee en verdeel je als het ware de vrijheid van de geest. Bij de tombe van Ghandi staat een eeuwig brandende vlam, die staat voor ‘nooit vergeten’, want de vlam houdt de gedachte altijd levend in je hart’. Heel mooi spiritueel en we kunnen dan ook echt genieten van al deze prachtige verhalen in een cultuur die zoveel verschilt van de onze.

Sikh
We stoppen bij ‘India gate’: een monument ter nagedachtenis aan de eerste wereldoorlog. In de ‘gate’ staan alle namen van overleden strijders voor het land. Daarnaast brandt er een vlam ter nagedachtenis aan slachtoffers van de oorlog met Pakistan. Het monument heeft iets weg van de ‘Arc de Triomphe’ qua vorm en we maken wat mooie foto’s. Overigens zijn wij hier ook een behoorlijke attractie, want wij willen soms graag op de foto met karakteristieke Indiase mensen, maar nog vaker willen zij met ons op de foto. Soms voel ik me net zo’n celebrity als we weer gevraagd worden om een selfie.

Verderop bezoeken we nog de parlementsgebouwen en gaan we een tempel in van de ‘Sikh heritage’, een religie die qua vorm het meest weg heeft van het hindoeisme. Zij eren een heilig boek, waar op het moment van voorbij komen ook voor gebeden en gezongen wordt. Er is zelfs een slaapkamer speciaal voor het boek. De mensen kussen bij binnenkomst de grond, raken de deuren van de slaapkamer aan en raken vervolgens zichzelf aan om een stukje van de goede heiligheid mee te nemen. In dit geloof hechten ze er ook heel veel belang aan om voor de arme mensen te zorgen die geen eten kunnen kopen. De hele dag zijn dan ook vrijwilligers aan de gang om maaltijden te maken voor de ongeveer 500 mensen die buiten op een kleedje wachten om binnen een maaltijd te mogen eten. Als je daar zit, maakt het niet uit hoe rijk of arm je bent. Het gaat om de gedachte dat je samen eet, ongeacht rang of afkomst.

RV regelt dat we even in de keuken mag kijken en wow! Dat is echt wel heel bijzonder. Zo willen we India graag zien: van binnenuit. In reusachtige pannen worden soep en linzen bereid, er wordt door vele vrouwen deeg gerold voor roti en door anderen weer gebakken en vervolgens opgeslagen voor de maaltijd. Dit alles wordt vrijwillig door deze werkende mensen gedaan. Het is een prachtig schouwspel, waar ik even met open mond van geniet. Bas en ik kijken elkaar met een gelukzalige glimlach; wauw! Wat is dit mooi! We mogen blijven eten en worden al enthousiast van het idee. Voor mijn schuldgevoel check ik nog even of we wel ergens kunnen doneren, want ik vind het niet nodig dat ik met mijn rijke toeristenportefeuille gratis lunch. Doneren mag, maar hoeft niet en 1 roepie geven staat gelijk aan 10.000 roepie geven. Wat je wilt missen, mag je geven maar er wordt geen waarde aan gehangen. Prachtig.

We eten wel apart met de medewerkers en volgen RV als het gaat om culturele beleefdheden. Dit wordt onze eerste ‘met handen eet-ervaring’. We zitten op een kleedje in kleermakerszit (yoga-houding) en het RVS-bord met vakjes staat voor ons op de grond. Daar wordt de linzensoep/pap in het bord gegoten. Om een roti te ontvangen moet je je handen in een kommetje vouwen, waarna de roti op je hand gegooid wordt. Heb je een roti, dan scheur je van de zijkant stukjes die je doopt in je soep en ‘pickles’, die we even later toebedeeld krijgen. De mensen blijven langskomen om eten aan te bieden, waarbij je ja of nee kunt schudden of je nog wilt. Ze hebben graag dat je alleen nog neemt als je zeker weet dat je het nog op kunt in verband met voorkomen van verspilling.

Na een ruime maaltijd met 3 roti’s, 3 soepbakjes en enkele pickles (een uitdaging om te eten), doneren we om ons schuldgevoel af te betalen en gaan we terug richting hotel om even bij te tanken. Best intensief zo’n ochtendje 🙂 . Na een korte powernap (per ongeluk) gaan we even richting wat kleine winkels om drinken te halen en een nieuwe zonnebril voor Bas die helaas verloren is vanmorgen. Afdingen kunnen we inmiddels ook en dus betaalt hij 100 roepie (ipv 150) voor een simpel brilletje. Ik besluit mijn nieuwe Indiase jurk aan te doen en dat scheelt gelijk 80% van de toeristen aandacht. Daarnaast zit het erg fijn en zweet ik gelijk een stuk minder: goedgekeurd!

De metro

Rond 16:15 haalt RV ons op om naar de metro te gaan (JAAAAAAA!). Dat schijnt niet heel veilig te zijn, als we de verhalen mogen geloven, maar inmiddels zijn we zo vertrouwd met RV, dat we hem vertrouwen als hij denkt dat het goed komt. Dit is een extra excursie die hij aanbevolen heeft en dan doen we maar al te graag mee!

De metro is op zich al een ervaring met halfgare poortjes om metaal te checken, telefoon en zooi mocht dus ook niet mee vanwege de tempel waar we heen gaan en we worden volledig gefouilleerd. Je kunt wel merken dat ze hier iets doen met de veiligheid van vrouwen, die toch wel in het nieuws geweest is de laatste jaren. Op het platform zelf hebben we de volgende bijzondere ervaring: er is namelijk een ‘Women only‘ coupé om wederom de safety van vrouwen te garanderen. Er zijn camera’s die controleren of mannen niet bij de vrouwen komen en anders staat daar een boete op. RV dirigeert ons die kant op en dus kan ik alleen van een afstandje naar Bas kijken.

Hij geeft aan dat het niet onveilig zou moeten zijn en dat je als vrouw natuurlijk ook gewoon wel bij de mannen mag staan, maar dat je veiligheid dan minder groot is. Toch wel bijzonder om te ervaren en ook vooral heel prettig dat ze daar hier stiekem toch meer met veiligheid bezig zijn dan ik dacht.

Aangekomen bij het station eten we vlakbij op straat een maiskolf, bereid op een kolenvuurtje. Op straat eten is in India af te raden voor toeristen; zeker in het regenseizoen i.v.m. de vele vliegen, maar als het bereid is waar je bij bent en boven de 100 graden Celcius is geweest, kan het geen kwaad. Het is erg smakelijk en het enige dat je moet doen is goed kauwen i.v.m. de velletjes rond de mais die in Nederland dan wel geweekt mogen worden, maar hier gewoon hard verteerbaar zijn.

Akshardam

En dan zien we de tempel :O . Wauw, van een afstandje is ie al prachtig, maar dichterbij zien we hoe gedetailleerd deze tempel gemaakt is en dat kun je eigenlijk niet in woorden uitdrukken. Het is niet te bevatten hoe mooi het is en als toerist ben je dan al snel geneigd om je fototoestel te pakken, omdat je het dan in ieder geval kunt laten zien.

Echter, een fototoestel of iPhone mocht niet mee en dus is er vanavond niets vast te leggen; alleen in mijn hoofd op te slaan als foto. Misschien ook wel eens goed. Mooi om te zien hoe geloof hier nog leeft en hoe mensen zich vast houden aan hun geloof. Waar we in Nederland elke kerk sluiten, omdat er nog weinig bezoek komt is deze tempel pas in 2006 voltooid, omdat de gemeenschap samen geld ingezameld heeft om deze tempel te laten bouwen. Prachtig eigenlijk!

Ik zit al best wel vol met alle bijzondere dingen die ik gezien heb en heb even spijt dat ik niet tussendoor geblogd heb om mijn hoofd leeg te maken. Ik probeer in mijn geheugen vast te leggen wat ik voor schoonheid zie. Onbeschrijflijk veel en kleine details in de tempel met daarin Swami Narayan weergegeven met bladgoud, steentjes, kleuren en dieren. Natuurlijk moet je je schoenen uit en eigenlijk voelt het wel lekker om op blote voeten de aarde aan te raken.

Het nationaal dier van India is een pauw en die zie je dan ook 869x in de tempel (we hebben niet geteld 😉 ) . De tempel is gratis, we hoeven enkel te betalen als we de boottocht & watershow doen. Dat kost 250 roepies per persoon (eurootje of 4) en die laten we niet schieten natuurlijk. We krijgen een mooie interactieve show langs verschillende ruimten die ons meer vertellen over Swami Narayan en hoe hij leefde. Vooral de wijsheden die daaruit voortkomen zijn er een paar voor op een tegeltje:

“Honesty can make the smallest person in the world, greater than the greatest”

“Where there is love, there is no distance”

Waarheid als een koe, ook in dit land met heilige koeien. Na de indrukwekkende show met mooie poppen en schouwspelen over onder andere de leer van de yoghi kijken we naar de watershow/projectieshow waar, het moet gezegd worden, de Efteling nog een puntje aan kan zuigen.

Een prachtig verhaal in Hindi (onverstaanbaar voor ons), maar met projecties van 4 elementen op een gebouw wat tussendoor ‘instort’. Heel waarheidsgetrouw en mooi gemaakt. Dit alles afgewisseld met projecties op het water met gebruik van de fonteinen. Om ons heen hindoeistische mensen die mee klappen en ik voel me in de cultuur. We zijn gewoon onderdeel van zo iets bijzonders.

Dit is pas dag 2…. realiseer ik me ineens. Zonder twijfel dat deze extra excursie de moeite waard was! Daarna volgt nog een bioscoopfilm en een soort van fata morgana-achtige ervaring met bootjes langs de geschiedenis van India. Tegen die tijd hebben we al zoveel gezien, dat we niet heel veel meer opnemen.

Het is ook al 22:00 en we gaan maar eens dineren! Het eten is hier heel schappelijk 4x zo goedkoop als gisteravond en we gaan gedurfd voor ’thali’ (allerlei kleine schaaltjes met voor Bas niet pittig en voor mij een beetje pittige dingen) en een gekruide bol gevuld met aardappel, ondefinieerbaar vlees, overgoten met witte saus, rode saus en groene saus. Spannend om dat alles te proberen! Ik drink dingen en eet dingen die ik thuis niet eens zou uitproberen en dat is dan wel weer tof.

Een of ander vreemd drankje met yoghurt water en zout lest goed de dorst, hoewel ik het gevoel heb dat ik ervan moet overgeven als ik niet snel genoeg drink. Het eten is vrij pittig voor mij, maar ik leer stukje bij beetje wat pittiger eten (Jeeeee!). De gevulde bal lijkt een mindfuck want het groene rode witte blijken geen rode en groene pepers te zijn, maar yoghurt, ketchup en korianderchutney; wat ook nog zoet blijkt te smaken. Grappig, want dat verwacht je niet.

We eten ook een qua structuur op spons lijkende suikerwaterhap en natuurlijk roti wat we steeds in de bakjes kunnen dopen. Cola is wel gewoon cola, dus dat neem ik er ook bij. Even later zijn we klaar, even nog plassen in een Frans toilet en dan gaan we weer terug met de metro.

RV blijkt vele talenten te hebben, want hij fungeert nu ook als verkeersregelaar om ons de drukke weg over te krijgen. We zijn bekaf van vandaag, maar hebben er enorm van genoten! Wat een ervaring is India nu al en dat zie je ook wel aan de lengte van deze blog. Er gebeurt enorm veel en het is bijna onbeschrijflijk hoe bijzonder het is. Desondanks hoop ik dat jullie een beetje een beeld gekregen hebben van hoe we het hier hebben. Vandaag rijden we de hele dag (7uur) naar Nawalgar en Shakawhati en daarom ook dat ik nu pas deze blog typ.