Misschien verdienen zij wel meer geluk dan wij… [Nawalgarh]

Vroeg in de ochtend van dag 4 vertrekken we voor een 7 uur durende bustocht van Delhi naar ‘Nawalgar’, een klein dorpje in de provincie ‘Shekhawati‘. Het dorpje stond bekend om zijn vele handelsmensen en prachtige schilderingen in zogenaamde ‘Haveli’s’, waar ik later nog wat meer over zal vertellen. De tocht is vrij lang, maar gelukkig gaat RV gedurende onze gehele reis van 29 dagen met ons mee om ons alles over India & Nepal te vertellen.

RV is een heel fijne gids: het is een slimme Indiase man die ook een master afgerond heeft in toerisme en vol passie over zijn land kan vertellen. Hij is open en geeft ons een vertrouwd gevoel. Alsof we hem al heel lang kennen. Dat is natuurlijk zeer prettig, aangezien hij de volledige reis bij ons is . Daarnaast regelt hij allerlei dingen voor ons en bereidt ons prima voor op de activiteiten. Alles is optioneel, maar uiteraard nemen wij vrijwel overal aan deel.

Verkeer in India

Ook vandaag, in de lange bustocht vertelt hij over de metro, die sinds een jaar of 10 actief is. Om het te bouwen hebben ze gewoon willekeurig om de 20 meter een paal van 2 meter straal neergezet en dat kan dus midden op een stoep zijn, maar ook midden op de weg. Hier in India betekent dat gewoon dat de weg een rijbaan smaller is of je even om die pilaar heen rijdt. Sowieso zijn er in het verkeer weinig regels en het werkt gewoon. Niemand maakt zich druk over hoe je inhaalt en of je je wel aan de snelheid houdt. Iedereen doet gewoon en we hebben in de periode dat we hier zijn slechts 1x een ambulance gehoord; tegenover continu in grote steden in Nederland; terwijl: kijk hoe het hier geregeld is! Het kan dus prima gaan, zonder bureaucratie en regeltjes. De metro is hier voornamelijk bovengronds en in de enorme pilaren waar de weg op ligt, zit ook een irrigatiesysteem voor het grondwater en de planten onder de metro. De regering schijnt nogal veel te investeren in dit soort dingen om India ook op de lange termijn beter voor het milieu te maken, wat natuurlijk alleen maar te waarderen is; maar zoiets duurt wel lang.

Afval

Afval is wel een enorm probleem. Ik denk dat plastic verpakkingen ongeveer op hetzelfde moment uitgevonden zijn als in Nederland, alleen werd er bij ons daarnaast een recyclingsysteem ontwikkeld voor recycling van plastic. Hier is dat niet zo en het afval dat je treft is dan ook met name plastic, omdat alle andere afvalstukken opgegeten worden door koeien, varkens en schapen op de weg. Afval wordt uit de grote stad getransporteerd naar delen buiten de stad waar het gedumpt wordt. Niet verbrand, begraven of gerecycled. Er is dan ook weinig geld beschikbaar om iets op touw te zetten voor de afvalverwerking, maar er wordt wel aan gewerkt. Technologie verandert snel, vertelt RV ons, maar de samenleving niet zo snel. De mentaliteit moet ook veranderen om de stad schoner te houden. Nu gooit iedereen ook alles maar gewoon weg en om dat te veranderen moeten de mensen een andere gewoonte aanleren wat erg lastig is (zoals we zelf ook maar al te goed weten).

In Delhi wordt elke avond de straat door een man met een bezem geveegd en daarvoor betalen alle winkeleigenaren 5 roepie per dag. Als we even verder rijden zien we dan ook net buiten de stad gewoon tussen de huizen van de mensen hele hopen met afval liggen. Daarnaast lopen koeien gewoon heerlijk over de weg hier en we beginnen ons dan ook echt in India te wanen.

Als we de ‘staat’ Delhi (India wordt gezien als een subcontinent) uit rijden, parkeert onze chauffeur de auto links op de snelweg, rent even over de snelweg naar de andere kant, hahahah dat kan hier ook gewoon,  om ons uit te checken uit deze staat.

Hobbel de hobbel

We rijden 7 uur en ik denk dat dat komt door de grote hoeveelheid kilometers. Echter, het blijkt helemaal niet zo’n grote afstand te zijn, maar de wegen zijn niet overal even goed en dat zorgt dat we maar zo’n 30/40 km/h kunnen rijden. Hobbel hobbel, maar het heeft ook wel wat, dit is gewoon hoe dat gaat in de country side waar we heen gaan. Onderweg komen we door dorpjes met koeien op de weg, heel veel afval en allerlei soorten huizen. Soms kun je niet meer zien of het nu een ingestort huis, een afgebouwd huis, een onafgebouwd huis of een ruine is. Op allerlei soorten plaatsen leven en wonen mensen. Bas en ik kijken onze ogen uit naar hoe de mensen hier leven en vragen ons af: wat is eigenlijk armoede? Is dat het beeld dat wij westerlingen hebben van hoe deze mensen leven? Wij zouden wellicht een huis in Delhi al armoede noemen; in deze kleine dorpjes hebben ze nog kleinere verblijven, maar wanneer spreek je dan van armoede. Deze mensen lijken helemaal niet arm als het gaat om hun spirit, om hun levensvreugde. Ze lijken gelukkig. Wie zijn wij dan om ze arm te noemen. Op een bepaalde manier zijn wij arm; in hoe weinig wij eigenlijk weten van deze cultuur. We willen het alleen maar omarmen, meemaken, meevoelen.

Haveli

Na een lange vermoeiende rit waar ik 2/3 van slaap, omdat er gewoon even  teveel indrukken op me af komen, komen we rond 17:00 aan in ons, jazeker, geweldig prachtige hotel ‘Grand haveli’. In eerste opzicht niet het luxeste hotel, maar ik zou nergens anders hebben willen zitten. Dit hotel is volledig beschilderd. Alle muren, ramen, deuren hebben schilderingen, zogenaamde ‘fresco’s’. Een haveli is een huis van handelaren van vroeger die nu naar de grote steden zijn vertrokken, ook voor de handel. Het bestaat over het algemeen uit 2 achter elkaar liggende vierkante vertrekken, waarvan de twee middelste vierkanten open zijn en een open dak hebben. Regent het, dan regent het dus ook gewoon binnen. Vroeger was het voorste portaal voornamelijk voor de mannen, met een living en een gastenkamer en de achterste ruimte voor de vrouwen. Inmiddels is het hotel eigendom van een dokter die er een hotel van gemaakt heeft. De kamers zijn volledig in traditionele stijl met houten deuren en een hangslot. We hebben een ruime kamer met ramen zonder glas en alleen spijlen. Overal hangen mooie tierelantijntjes en het is een heel net hotel. We vinden het prachtig. We kunnen ook op het dak, waar we overzicht hebben over de hele stad en je ’s avonds naar de sterren kunt kijken.

Het Indiase huwelijk

Na wat rust die we absoluut nodig hadden, eten we samen met RV, die ons heel open vertelt over hoe het huwelijkssysteem werkt in India. Hier bestaan voornamelijk gearrangeerde huwelijken. Daar willen we natuurlijk, volledig open minded, meer over weten. In principe kiest de moeder de huwelijkspartner en laat deze door middel van een foto zien aan de zoon. Hij mag dan beslissen of hij wel of niet met de vrouw wil trouwen. Als hij dit doet betaalt de familie het volledige huwelijk en komt de vrouw bij de familie van de man in huis wonen. In principe is er minimaal 1 kind dat met zijn vrouw thuis blijft wonen. De ouders betalen alles voor de kinderen en als de ouders oud zijn, zorgt de zoon, en dan met name zijn vrouw voor de ouders.

RV zelf is ook op deze manier getrouwd en wij zijn natuurlijk benieuwd of hij ook van zijn vrouw houdt. Hij is van zijn vrouw gaan houden, door haar te leren kennen. Voor hem (en eigenlijk voor iedereen in India) is familie het allerbelangrijkst. Hij maakt zijn moeder gelukkig door te trouwen en haar kleinkinderen te schenken en heeft een vrouw die ook daadwerkelijk voor zijn moeder kan en wil zorgen en dat vindt hij het belangrijkst. Vrouwen mogen hier overigens gewoon werken als ze willen, maar de meeste vrouwen blijven huisvrouw.

Zelf is RV, vanwege zijn baan, niet veel thuis en leiden zij dus veelal hun eigen leven. Als hij echter thuis komt, gaat hij eerst naar zijn familie. Het is een gesprek waarin eigenlijk nog veel meer dingen aan bod komen, die ik hier niet allemaal zal vertellen, maar de manier waarop hij praat zorgt dat we alsmaar verder blijven vragen. Een zeer inspirerende man. Overigens vereren hindoes vele goden en godinnen, en het maakt ook niet uit wie je vereert, maar 3 goden zijn erg belangrijk. Ze staan voor Generator, Operator & Destroyer (Shiva), waarmee het woord GOD ook gelijk uitgewerkt is. Deze drie goden staan voor de cirkel van het leven wat erg belangrijk is in het hindoeisme.

Fietsen in Nawalgarh

De volgende ochtend vertrekken we rond 8:15 voor een fietstocht in Nawalgarh. We regenen eerst even nat, maar gezien de warmte van de regen merk je eigenlik niet veel. De locale gids leidt ons rond over allerlei wegen en door diepe plassen, en langzaam wordt het steeds iets warmer (oh ja, daarom doen we dit ’s ochtends 🙂 ). We mogen kijken in de huizen van locale boeren in het dorp en maken een paar uitzonderlijk mooie foto’s. Ze spreken geen woord Engels en wij geen woord Hindi, maar met handen en voeten komen we er wel. Ze willen graag op de foto met ons en ook hun oven laten zien waarin ze de waren maken die ze op de markt verkopen. Het valt ons op dat de mensen hier zo bescheiden zijn. Ze stellen zich terughoudend op, maar als je ze aankijkt lachen ze terug en dat zijn de mooiste gezichten.

Hier in het dorp zijn de mensen ook minder opdringerig met verkopen en kunnen we gewoon rondlopen. Ze zijn heel vredelievend, wat uiteraard ook met hun religie te maken heeft. Naastenliefde is zeer belangrijk en dat zien we ook als onze local gids twee roti’s uit de modder opraapt en op de muur naast de weg legt, omdat niet iedereen genoeg te eten heeft en dan de roti’s kan  eten die er nu nog redelijk uit zien. Wat zijn deze mensen rijk als het gaat om deze vredelievendheid. Ze leven zo liefdevol naast elkaar, welk geloof iemand dan ook aanhangt. Daar kunnen we in Nederland nog wat van leren! Die mentaliteit zou ik graag meenemen, en ik gun hen wat meer comfort dan ze nu lijken te hebben. Zij gaan met datgene wat ze hebben zo goed om, terwijl wij in het westen soms zo onverschillig om kunnen gaan met anderen.

Natuurlijk heb ik ook hier weer heel wat bekijks (en Bas van wat kinderen), maar allemaal heel lief. Iedereen zwaait en groet naar ons. De algemene groet, waarmee je je respect toont naar anderen is ‘Namasté’, waarbij je je handen voor je hart met de onderkant tegen elkaar zet in de vorm van een bidgroet. Een houding die we bij de yoga altijd aanduiden als ‘al het goeds in mij groet al het goeds in jou’. Heel herkenbaar voor mij dus (en voor pap natuurlijk ook). Regelmatig dus dat we ons echt onderdompelen en Namaste zeggen, waarna een enorm grote glimlach en een namaste terug komt van de plaatselijke mensen. Heerlijk. Mijn kaken gaan alweer zeer doen van de constant aanwezige gelukzalige glimlach. Wat fijn hier. Ik kijk naar Bas en hij kijkt hetzelfde. Even verderop fietsen we langs een nomadenkamp, waar 5 kindjes al gelijk naar ons toe komen rennen en ‘kaka kaka’ roepen en maar zwaaien. Wij zwaaien ook de hele dag door en hier nemen we even tijd om op de foto te gaan met deze mooie kindjes. Na het laten zien van de foto steekt er 1 haar hand op in de vorm van een kom, als in ‘geld’. RV heeft ons streng afgeraden om bedelende mensen fooi te geven (anders stimuleer je hun hulpeloosheid en het bedelen) en dus geven we hier geen gehoor aan, hoewel het wel lastig is omdat het dit keer kinderen zijn. We vragen ons af wie hen dit geleerd zal hebben… hun ouders of andere toeristen die deze zogenaamd ‘zielige kinderen’ gewoon iets in hun hand gedrukt hebben. We vrezen het laatste.

We drinken ‘masala chai’, thee met gember, limoen, melk, wat erg lekker smaakt. Ik vergeet bijna te zeggen dat het hier al vanaf vertrek 4 uur geleden 35 graden is en we lekker in het zonnetje fietsen. Gezien de warmte, benauwde lucht en weinig wind (wellicht een beetje van het fietsen) loopt het zweet over ons gezicht. Als we aan ons hydration pack lurken is het eerste beetje altijd zout, van het zweet dat op onze lippen zit. We zweten continu ongeveer overal, maar dat begint wel te wennen. Vies voel ik me dan nog wel een beetje, maar op zich valt het wel mee. Het riool is in deze plattelandsgemeente trouwens open en loopt langs de zijkant van de straat. Waarschijnlijk stinkt het niet heel erg in verband met het regenseizoen, maar we kijken toch even vreemd op als we een jongetje gehurkt over het stroompje zien hangen om te poepen. Dat zien we meerdere keren, maar behoort hier tot de dagelijkse gang van zaken; open en bloot. Bijzonder is het natuurlijk wel.

Verderop leveren we onze fietsen weer in en gaan lunchen bij een lokaal basic tentje waar ik wederom alleen maar nieuwe dingen voor me zie: gekookte aubergine, aardappeltjes, curry met graanballetjes en ui en knoflook chili. Ondanks de pittigheid ga ik ook hier weer alles proberen en ik eet zelfs vrijwel zonder mes en vork door mijn roti als lepel te gebruiken, wat best lekker gaat. Ik voel me gelukkig. Nog nergens heb ik zo lekker gegeten als hier en ik teken dan ook het gastenboek met een mooi verhaal met de belofte aan de eigenaar dat ik aan zal geven bij mijn organisatie dat ik zo lekker gegeten heb. Omdat het een prive restaurantje is, kunnen zij namelijk geen promotie maken op straat en moeten ze het hebben van de locals die ze erheen brengen (Dankjewel RV wederom!)

We bezoeken nog 1 haveli, waar we op het dak de volledige schoonheid van dit land nog eens aanschouwen. Ik ga er even bij zitten en zou zo een uur kunnen blijven zitten. Helemaal in rust en genietend van het prachtige feit dat we gewoon in India zijn en gewoon ook nog 24 dagen in India & Nepal blijven!!! En wat fantastisch dat ik Bas bij me heb die daar precies hetzelfde over denkt. We kunnen heerlijk kletsen over culturele dingen en allebei zonder oordeel diepgaande gesprekken met de gids hebben; maar ook zelf elke dag heerlijk napraten over deze tot nu toe al prachtervaring.

Na aankomst in hotel douchen we en wassen we onze kleren. Het sopje is werkelijkwaar hartstikke zwart! Schoner wordt je hier in India niet, maar dat wisten we al wel. Maakt ook niet uit, hoort bij dit land. Maar wij voelen er ons wel thuis.

Morgen vertrekken we weer uit dit karakteristieke hotel en hoewel ik dat begrijp omdat we dit plaatsje nu gezien hebben, zal ik dit hotel niet snel vergeten. Ik heb hier een heerlijk gevoel over. We gaan morgen richting Jaipur waar, zo ik RV mag geloven, een heleboel te doen is. Daar zal ook weer genoeg te bloggen zijn. So keep up and keep reading! Ik lees zelf geen Facebook (zoveel mogelijk met hier bezig zijn), maar alleen comments onder de pagina, dus als je iets achterlaat lees ik het zeker 😀 Dank je wel voor de lieve berichtjes die ik tot nu toe gehad heb. Voor mij is het bloggen in ieder geval nog steeds een manier om deze prachtervaring en alle leerzame dingen vast te leggen en ik ben blij dat ik dat steeds kan doen! x (K)