Ik moet toegeven, ik zit een beetje vol. Heel erg vol. Zo vol dat er eigenlijk weinig plaats meer over is in mijn hoofd om dingen op te nemen die ik zie of ervaar. We zijn inmiddels op dag 17 aanbeland en ergens verlang ik stiekem een beetje naar huis; naar mijn eigen huis, bed, eten, lekker samen een avondje geocachen of naar familie. De afgelopen dagen en nog steeds heb ik wat fysieke ongemakjes doorstaan, zoals jullie hebben kunnen lezen. Na mijn dag horizontaal in de bus en rustige avond, is Bas gisteren de hele dag ziek geweest en hebben we eigenlijk voornamelijk op de hotelkamer doorgebracht.

Maar eigenlijk was dat ook hard nodig. India laat een diepe indruk achter die niet te negeren valt. Deze cultuur is zo anders dan de cultuur die wij zo gewend zijn, dat het onderdompelen ook zo zijn nadelen heeft. Ik probeer me steeds voor te stellen hoe het is om hier te leven, te wonen, te werken. Die gedachte echter alleen al is zo vreemd om me voor te stellen dat het lastig is om over na te denken. Na het drukke programma van de eerste 15 dagen, zijn we eigenlijk wel toe aan even wat rust. Mijn hoofd voelt soms alsof er water in gegoten is tot net onder mijn nek en ik als het ware boven probeer te blijven. Ik ga ermee slapen en ga ermee naar bed. Wat we gezien hebben is eigenlijk niet in woorden uit te drukken, maar beelden staan wel in mijn hoofd gegrift.

Tijdens het avondeten van onze vrije dag16, dat we vanavond met zijn tweetjes spenderen, praten we over religie. We vragen ons af in hoeverre wij nu eigenlijk verder zijn op de piramide van Maslow. Ja, wij hebben het misschien beter en zijn op een bepaalde manier verder ontwikkeld, maar zij hebben wel een bepaalde vredelievendheid, gaan uit van een goed ‘kharma’ om een goed leven te leiden. Die way of life zorgt ervoor dat zij zich waarschijnlijk een stuk minder druk maken over ‘aardse zaken’ als een lange werkdag of je ramen moeten zemen en daarover klagen. We zijn soms bang dat er iets ernstigs gebeurt, waarmee we onze welvaart zouden kunnen verliezen. Maar wanneer ben je niet meer welvarend? Als je geen mobiele telefoon meer hebt? Als je geen tv meer kunt kijken? Als je niet elke dag een frisse douche kunt nemen? Wij kunnen over 2 weken weer terug naar ons fijne comfortabele leven met eigen huisje, schone douche, wc, toilet, eigen spulletjes.

Aan de andere kant: als je enkel een hutje hebt, gebouwd van bamboe en takken, hoe groot is de kans dan dat je veel materiele zaken gaat missen? Mensen hechten hier geen waarde aan die materie. Als je veel materiele zaken hebt, dan is er ook veel om te kunnen missen, dan kun je ook veel verliezen. Het leven hier van mensen ziet er compleet anders uit. ‘Thuis’ is niet het thuis dat ik thuis noem. Sommige mensen werken het hele jaar en komen nooit thuis bij hun vrouw en kinderen. Ze sturen alleen het geld op dat ze verdienen, zodat zij zich kunnen redden. Niet het warme thuis dat ik heb bij papa, Simone, mama, Arie. Niet het fijne gevoel als ik thuis kom en Bas lekker gekokkereld heeft. Soms bestaat het leven alleen uit werken en dat is dan zo. Dat accepteer je en daar dien je geen klacht over in of ga je naar de vakbond; je accepteert dat je leven er zo uit ziet en werkt voor het goede leven en je goede kharma, zodat je in je volgende leven als een beter persoon ter wereld komt. Ik heb nog nooit een ‘geloof’ gezien dat zo sterk gedragen wordt als we hier het hindoeisme zien. Deze mensen ademen het hindoeisme. Ze doen er alles voor.

Varanasi

Vanmorgen om 05:00 (Hallelujah dat deed pijn!!!) vertrokken we naar het centrum van Varanasi. In verband met ‘Independence day’ hebben we dit gisteren niet gedaan, want dan is deze stad eigenlijk niet te doen. Ongeveer 500 meter van de Ganges stopt de bus en stappen we uit voor een wandeling richting de Ganges. Vele pelgrimtochten lopen hier op hun einde, nadat mensen soms wel 700 km gelopen hebben om hier te komen. Veelal pelgrims op blote voeten over de straten waar ik met mijn sandalen eigenlijk al niet eens graag overheen loop. Modderig, poeperig en een urinelucht waar je u tegen zegt. Het heeft hier pas geregend en overal staan palen in de grond met een soort van hek, waar gisteren rijen van minimaal 7 uur gestaan hebben. 7 uur in de rij staan wachten om je te wassen in het water van de Heilige Ganges. De rivier die bekend staat als de heilige rivier van de hindoes. Shiva (de laatste in het godenproces voor de generator weer leven creert: Destroyer) zocht samen met Parwati een plaats om hun liefde te vieren. Ze gooide haar drietand en die kwam terecht in Varanasi. Vandaar ook dat 95% van de tempels hier gewijd is aan Shiva.

De Ganges

Aangekomen bij de Ganges belanden we in een drukte van mensen die zich uit kleden, spullen weg leggen, koeien die er tussendoor wringen en vooral heel veel mensen. We mogen er tussendoor en komen aan bij de Ganges die ongeveer 71 cm hoger staat dan normaal door het regenseizoen. Mede daardoor is een heel deel van de trappen waar normaal crematies op plaats vinden verdwenen onder water en is er slechts een doorgang van een meter of 5 waar iedereen het water in wil en weer uit wil.

We zien mensen in het vuilbruine water stappen, met of zonder kleren aan en bijzondere bidrituelen uitvoeren. Mensen nemen een potje mee, dat ze vullen met water uit de Ganges en mee naar huis nemen, om een stukje heilige rivier mee te nemen. Het is een chaotische gebeurtenis met vooral heel veel mensen, maar het loopt allemaal liefdevol. Terwijl we tussen de koeienvlaaien en menselijke uitwerpselen uiteindelijk op een steiger stappen voel ik mijn maag weer omdraaien. Is toch nog niet helemaal hersteld helaas van de aanslagen 2 dagen geleden. Het zweet breekt me uit, want hier is nergens een mogelijkheid van toilet en ik zal mezelf dus moeten kalmeren.

Rustig ademhalend stap ik van boot op boot, waarmee een soort van pad naar de hoogste boot gecreerd is. Ook Bas zweet enorm en heeft eigenlijk nog teveel last van zijn darmen. Maar we wilden het uiteraard niet missen. Het helpt ook niet dat we vanmorgen niet gegeten hebben vanwege alle vroegte.

We kijken uit over de menigte en zien de mensen zich volledig overgeven aan hun geloof. Even vraag ik me af wat ik hier als toerist eigenlijk doe om deze mensen te verstoren in hun wens hier te baden. Tegelijkertijd vind ik het bijzonder het te mogen ervaren en te zien hoeveel mensen geloven in het reinigende water van de Ganges. Volgens het Hindoeisme kun je, als je onbewust een zonde begaan hebt, je baden in het water van de Ganges om je zonden weg te wassen. Natuurlijk geldt dit alleen als je niet doelbewust iets slechts gedaan hebt.

Bas en ik steken beide een kaarsje aan met bloemetjes wat we loslaten in de Ganges, waarmee we eens wens mogen doen. Het kaarsje gaat zijn eigen weg en wij lopen terug door de (inmiddels is het 5:45 al enorm drukke menigte. We kunnen helaas geen boottocht maken, vanwege de stand van de Ganges, maar gaan via steegjes toch een crematieplaats bezoeken. Qua opbouw lijkt deze stad best wel op Venetie; allemaal kleine steegjes, waar je links rechts, rechtdoor kunt, maar geen idee waar je uit komt. Venetie is misschien niet overal even hygienisch, maar hier kan ik niet ontkennen dat het best wel vies is. Gecombineerd met de regenval, het vele afval, de uitwerpselen, de koeien, de vele mensen is dit echt een opgave. Ik moet moeite doen om mijn maag te beheersen en kijk af en toe naar links en rechts, waar ik ondergelopen ‘huisjes’ zie, waar mensen wonen.

In veel huisjes in Varanasi staat een zelfgemaakte tempel voor lord Shiva. En wederom: overal mensen, op scooters, brommers, te voet, zelfs in de soms maar 1 meter brede steegjes. We vragen ons af hoe dit land zonder het Hindoeisme zou moeten, zonder de vredelievendheid, waarmee iedereen naast elkaar leeft, arm of rijk. Of er dan onvrede zou zijn, over de hygiene, de levensstandaard. Maar hier lijkt iedereen tevreden. Materiele zaken zijn niet belangrijk, een goed kharma; dat is wel belangrijk. Dus wees goed voor je naasten en alle mensen die je tegen komt.

Indiase crematie

Na wat kleine steegjes komen we aan op een iets groter plein waar grote blokken hout opgestapeld zijn. Het blijken blokken hout die families kopen als ze hun familielid laten cremeren. We zijn bijna bij de crematieplaats en lopen over ondefinieerbare materialen. Bovenop een groot platform worden 6 crematies tegelijk uitgevoerd. Daarvoor wordt eerst een stapel hout plat geplaatst, waarna het lichaam daarop gelegd wordt. Daar bovenop wordt wederom een stapel hout gelegd. Dat brandt een uur of 2, waarna het 5/6 uur blijft liggen (hier vanwege de vele aanvragen niet) om uit te branden. Daarna wordt een klein deel van de as losgelaten in de Ganges, om de geest vrijuit te laten gaan. Ik bereid me voor op het ergste, maar de meeste crematies zijn in volle gang en dus zie je niet veel als het gaat om lichamen.

De aanblik van zo’n ‘brandstapel’ is echter genoeg om in mijn geheugen gegrift te worden. Het is enorm warm zo dichtbij en we kunnen dus niet al te lang blijven kijken. We gaan dus weer naar beneden en lopen wat steegjes door waar we het aanbod krijgen de belangrijkste hindoe-tempel van Varanasi te zien. Dat aanbod slaan we niet af en dus lopen we met een jongen van een jaar of 12 richting de zwaar bewaakte tempel (poortjes, gewapende mensen en niets mee nemen). Dat is overigens veel hier. Het is een drukke rij in de warmte en penetrante lucht en tussendoor wil iemand ook nog even het steegje door met een brommer, terwijl er van de andere kant ook iemand met een motor aan komt. Dat wordt een flinke discussie met de beveiliging en even hoef ik die tempel eigenlijk helemaal niet meer te zien. Dan kunnen we ineens echter vrij snel doorlopen en na een fouilleersessie vangen we een glimp op van de massief gouden tempel achter een hoge muur. Dat blijkt alles te zijn, we mogen niet verder en dus gaan we weer terug naar onze local guide met onze spulletjes.

Vol

Iets voor half 8 ’s ochtends komen we na een wandeling terug aan bij onze bus om terug te gaan naar het hotel. En daar ben ik wel blij om. Het is tijd voor ontbijt en even tijd om te denken. Terug in de kamer plof ik neer op het bed. Helemaal overvol. Het is wat hier in India. Dit is ons laatste dagje hier, maar India heeft diepe sporen achtergelaten. Ik heb behoorlijk wat tijd en kletsjes met Bas nodig om vandaag te verwerken. Want dit alles, ligt zo ver van mijn bestaan af dat ik me zo enorm moeilijk er in kan verplaatsen, kan inleven. Daar heb ik moeite mee. Wat ik vandaag gezien heb was echt even genoeg. Genoeg impressies van geloof en gewoontes, genoeg viezigheid, genoeg fysieke ongemakken en genoeg te verwerken.

Stiekem vind ik het wel fijn dat we morgen gaan vertrekken richting Nepal. Want ik kan niet constant met mijn emmer vol lopen en daar dan nog een lading bij verdragen. Mentaal en fysiek voelt het als een behoorlijke beproeving. Je hebt tijd nodig om deze ervaringen een plekje te geven en geen idee dus ook hoe we dat na de vakantie uit kunnen leggen. Met deze blog heb ik in ieder geval een deel van mijn hoofd leeg kunnen maken en het toch in woorden enigszins kunnen uitdrukken. Hopelijk is alles in Nepal wat rustiger, wat meer vrijheid (hier is het niet veilig om op eigen gelegenheid het hotel uit te gaan) en misschien ook wat meer hygiene, want met de diarree ben ik wel een beetje klaar 😉 wat een luxe dat ik dat gewoon kan zeggen. Niet iedereen heeft die keuze.
Talk to you in Nepal! 🙂

Share

5 Replies to “Als je in luxe leeft, ervaar je al snel armoede… [Varanasi]”

  1. Wij proberen ons voor te stellen hoe jullie alles aanvoelen en moeite hebben met het verwerken van alles, maar met jouw schrijftalent krijgen wij een heel goede indruk van alles.
    Veel liefs en groetjes van opa en oma.

  2. Wow! Wat een verhaal weer. Je kunt de penetrante lucht bijna ruiken en de drukte bijna voelen, zo mooi heb je het weer beschreven. India heeft indrukken achtergelaten voor jullie hele leven. Hopelijk komen jullie in Nepal in een wat rustigere en schonere omgeving, zodat alle fysieke ongemakken gauw overgaan, maar ook dat alle belevenissen een beetje een plek kunnen krijgen. Goede reis daar naartoe, veel beterschap gewenst en hopelijk wordt het snel weer volop genieten. Veel liefs en take care!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *