We zijn inmiddels alweer ruim 6 dagen terug in ons kleine kikkerlandje, maar India & Nepal zitten nog overal in ons dagelijks leven. Na een reis van 29 dagen is het weer even bekomen in het rustige, beheerste Nederland. We zijn moe, zitten vol snot van het aircoloze huis, de stoelgang laat nog te wensen over en mijn koffer is pas net thuis aangekomen.

De laatste twee dagen in Kathmandu hebben we ons vooral heel veel verveeld. Het budget was op, we zaten net buiten het toeristisch centrum en eigenlijk waren we er wel een beetje klaar mee. En dus zijn we nog wel een dagje naar ‘Thamel’ geweest, daar ontbeten, een geocache gevonden en na 2 uurtjes rondhobbelen toch maar weer terug naar het hotel. Daar hebben we spelletjes op de iPhone gespeeld, een boek gelezen, geluncht in de buurt. In de avond werden we nog van het dak af gestuurd door de lokale beveiliger. Ik lag op de balustrade van ons 8-verdiepingen hoge hotel naar de sterren te kijken. 1 meter naar rechts de afgrond, maar ver genoeg toch?! De beveiliger kwam ons zeggen dat het toch wel ‘erg gevaarlijk en hoog’ was, maar wij zagen het gevaar niet echt. 10 minuutjes later stond RV boven. De beveiliger had aan zijn deur gesmeekt of hij ons er af wilde halen ‘sir I will lose my job…’. Aangespoord klommen we toch maar van de railing af en kletsen nog wat na met RV over onze vakantie die een behoorlijke indruk gemaakt heeft.

De laatste zondag vullen we door een beetje op te ruimen en wat te kletsen met RV op zijn kamer, fooien uit te delen en wachten. En dan is het tijd om naar het vliegveld te gaan, in de rij, wachten, inchecken, wachten, douane (zelden zo’n karige controle gehad) en hup hup, het vliegtuig in. 4 uur naar Abu Dhabi, 7 uur naar Amsterdam. Heel veel vreemde houdingen verder komen we ruim 14 uur na vertrek uit Kathmandu aan op Schiphol om 07:00 ’s ochtends. Een gebroken nacht, en vervolgens wachten op onze bagage. Bas’ bagage is snel gepiept, de oranje zak valt al snel op tussen alle zwarte en rode koffers. En dan moeten we nog even wachten op mijn koffer. Koffers blijven komen, mensen verdwijnen en dan stopt de band met draaien… huh?! Maar mijn koffer is er nog niet… 🙁 Aan de andere kant van de band zie ik Anet en Winnie ook hun koffer nog missen en even om me heen vragen blijkt dat er meerdere koffers uit Kathmandu missen… Ok, als er iets is dat je niet wilt na een lange reis en een gebroken nacht is het dat je koffer mist, maar OK; flexibel als we zijn gaan we richting informatiebalie. Net daar aangekomen wordt mijn naam omgeroepen en terwijl achter mij een man al enthousiast begint te schelden en schreeuwen naar het personeel dat ze z’n koffer moeten regelen ga ik netjes in de rij staan. Even later blijkt dat het slechte nieuws is dat mijn koffer in Abu Dhabi is achtergebleven (gelukkig van Anet & Winnie niet, die wordt gevonden ergens achterin…): waarschijnlijk vanwege de korte overstaptijd en de lichten bij de gate die niet werkten. In een mum van tijd gaan mijn gedachten door mijn koffer heen met de gedachte ‘zit er iets in dat ik vandaag acuut nodig had?!’ Behalve vieze kleren en een paar souvenirs is dat niet heel veel en dus geef ik netjes mijn adresgegevens zodat mijn koffer thuisbezorgd kan worden (the positive thing: scheelt toch weer ruimte in de auto en sleepwerk 😉 )

Na een heerlijk onthaal door mijn vader en Simone die een welkomstballon meegenomen hebben en bijna net zo blij zijn om ons te zien als wij hen, rijden we gezamenlijk terug naar huis. Slingers in huis! Welkom thuis! Zelden ben ik zo blij geweest om m’n eigen huisje terug te zien 🙂 Wat enorm fijn dat we hier weer zijn, vertrouwd in Roosendaal. Eigen bed, eigen bank, eigen keuken, eigen douche, eigen muziek. *droomt even weg bij het gewone Nederland* We duiken het bed in voor een paar uurtjes bijkomen, maar niet te lang want we willen de jetlag ontlopen. Desondanks haalt die ons toch in de dagen erna. Onze laatste vakantieweek gaat op aan héél veel slapen, opruimen, wachten op een koffer die niet komt, moe zijn, last hebben van darmen, duizeligheid, hoofdpijn, rugpijn. Ik denk dat we toe zijn aan vakantie 😉 . Na 5 dagen tevergeefs wachten op mijn koffer die door 2 adresfouten van TNT op een verkeerd adres bezorgd is (gelukkig niemand thuis), rijden we vrijdag zelf naar Waddinxveen naar het depot waar ze hem vanmorgen vergeten zijn om wederom bij mij te leveren. Ik wil intussen m’n was wel eens weg werken en gewoon voor maandag weer een beetje het huis op orde hebben… Eindelijk herenigd met het laatste stuk uit India & Nepal.

We hebben eigenlijk allebei nog geen tijd gehad om bij te komen van onze heftige reis. Ik heb al wat mensen gezien deze week, waaronder familie, bij yoga en de musical, maar eigenlijk is het verhaal dat ik vertel nog niet realistisch. Ik ben eigenlijk nog vooral aan het bijkomen. De indrukken van deze vakantie zijn onuitwisbaar en hebben tijd nodig om een plaatsje te vinden in mijn leven. Mentaal heb ik het soms best moeilijk gehad op reis. Wij wilden alles met een ‘open-mind’ bekijken, nergens over oordelen. Juist gewoon het leven van alledag ervaren zonder daar onze Hollandse stempel op te willen drukken en er iets van te willen vinden. Dat heeft veel voordelen: je kunt je daardoor letterlijk onderdompelen in de Indiase cultuur, onderdompelen in het hindoeïsme. Het nadeel is dat je op een gegeven moment ‘vol’ zit. De eerste twee weken van zo’n heftige reis kun je alles relativeren ‘Oh, dat gaat hier gewoon zo; dat is de cultuur’, maar na twee weken zit je vol met deze indrukken. Indrukken die ondanks het feit ‘dat het hier gewoon zo gaat’ wel een bepaalde plek willen in je hoofd en ook mijn standpunt vanuit mijn Hollandse blik hierop willen werpen om te weten waar ik dit moet plaatsen, want ‘hou je dan ook echt van elkaar als je een gearrangeerd huwelijk hebt?’ en ‘hoe wordt het afvalprobleem hier aangepakt?’ en ‘wanneer komt die meneer dan thuis als hij het hele jaar aan het werk is?’. Als je mij kent weet je dat ik een spons ben: ik neem álles in me op, wil álles weten en álles begrijpen. Ik kon na twee weken niet zo gemakkelijk meer ‘het langs me heen laten glijden’, omdat ik simpelweg niet alles kan begrijpen, en sommige dingen zó ver weg staan van mijn dagelijks bestaan. Het leven van alledag in voornamelijk India staat in zó groot contrast met dat in Nederland dat er maar weinig overeenkomsten zijn. Na de twee weken werd ik ziek en kon ik de indrukken niet meer verwerken. Het was gewoonweg téveel en ik was dan ook blij dat het rustige Nepal even een pas op de plaats was en met name de trekking die we oversloegen gaf ons de nodige rust in Pokhara. De eerste indrukken die ik nu heb als ik terugdenk aan de vakantie is vooral dat stukje: het ongemak, de hygiëne, de levensstandaard, de gearrangeerde huwelijken, de drukte, het afval en dat is dan ook hetgeen ik in deze dagen vooral deel met mensen: mensen die poepen op straat tussen een berg afval; koeien die daar tussen grazen en ook poepen, varkens erbij. Mensen die nog iets eetbaars zoeken tussen die stapels en ernaast een kraampje dat kipfilet verkoopt die al een halve dag ligt te zonnen bij 38 graden, vol met vliegen. India is met geen land te vergelijken en moet je ervaren om te weten hoe het is om daar te zijn. Ik verwacht dan ook niet per se dat je begrijpt hoe het daar is. Geduld vraag ik je wel, want dat is niet hoe India alleen is. Het is een deel van India waar ik als eerst aan denk nu ik me nog niet helemaal geland voel. Maar ik denk dat ik over een maandje een realistischer verhaal heb als ik terugkijk op onze bijzondere reis van een maand. Meer naar de mooie dingen die we gezien hebben.

Vandaag kijk ik voor het eerst terug naar dat andere deel van India op mijn foto’s: het Sikh heritage dat de arme mensen gratis eten gaf. Akshardam (Delhi) met prachtige tempel, verlichte watershow en uitgewerkte verhaal van het hindoeïsme. Haveli’s en ons schilderachtige hotel met open dak in Nawalgarh. het spiegelpaleis in Amber fort, een hindoeïstisch festival voor getrouwde vrouwen, het solar-observatory en onze klim naar Nahalgarh fort in de vroegste ochtend om de zonsopgang te zien in het heerlijke Jaipur. De onvergetelijke en adembenemende Taj Mahal, dat me roerde en met recht een wereldwonder is, zeker met het verhaal erbij. Het schattige dorpje Orachha aan een prachtige rivier. De inspirerende en bijzondere erotische tempels van Khajuraho waar ze zó lang geleden al open minded waren over seks. De prachtige spirit van de mensen die alles doen voor hun geloof en way of life in Varanasi. Het eerste punt van rust in een Hawaiiachtig Lumbini. De wilde dierenjungle die we mochten betreden en bedwingen in het regenwoud Chitwan National Park. Het aan vakantie-doen-denkende Pokhara, aan een prachtig meer met boulevard waar we weer een beetje tot onszelf kwamen met onder andere paragliden. En tot slot het indrukwekkende Kathmandu, waar overblijfselen van de aardbeving ons deden realiseren dat het leven soms een pad leidt, dat je zelf niet altijd kiest. Maar je dan een gids hoort zeggen: ‘we zijn dankbaar dat de aardbeving gekomen is en alle heiligste gebouwen heel heeft gehouden’ (i.p.v. wat vervelend dat het gebeurd is). De mindset van de Indiase mensen zou voor ons soms een leerpunt kunnen zijn. Ze hebben misschien niet veel materiële bezittingen, maar daar hechten ze ook geen waarde aan. Echte liefde zit in je hart en als je een goed leven leidt brengt dat je uiteindelijk verder. Men zorgt voor elkaar en de familieband is het sterkst van alles. Maar niet alleen prachtige dingen die we zagen waren heel bijzonder: onze fantastische toerleider RV maakte dat wij India aan konden. Want in India kun je niet zomaar zelf de straat op, kun je niet zomaar ergens eten kopen en kun je niet altijd veilig je gang gaan. Je moet je heel bewust zijn van wat je doet en RV zorgde ervoor dat we binnen dit pad konden wandelen en toch alle mooie dingen zagen, te weten kwamen en stond alles voor ons klaar. We zijn hem enorm dankbaar voor zijn bijdrage aan onze reis die niet hetzelfde was geweest als hij ons niet geholpen had. Hoe we het dan overleefd hadden weet ik echt niet. Rest mij nog enorm dankbaar te zijn naar Bas. Ik ben op sommige momenten deze reis echt niet de gemakkelijkste geweest. Ik was mezelf, vrolijk en blij en wilde alles zien en ervaren en Bas ook, maar soms was ik verdrietig over alles wat ik zag maar ook over alle drukte die afgelopen schooljaar met zich mee bracht en nog niet verwerkt is. Soms was ik chagrijnig, omdat ik me niet lekker gezond voelde, maar wel mee moest met de bus voor weer een lange reis naar de volgende stad. Soms wilde ik gewoon naar huis, omdat daar alle dingen gewoon waren en ik m’n eigen plekje met mijn eigen familie miste. En op al die momenten was Bas er om met me te praten en me even te kroelen en erdoorheen te helpen. Daar ben ik hem enorm dankbaar voor. Ik had deze reis niet zonder hem willen maken. Basje, bedankt lieverd! (L)

En nu zijn we weer ‘gewoon terug thuis’. En na een maand waarin niets ‘gewoon’ was, is gewoon eigenlijk wel gewoon prima. Ik ben Nederland op een andere manier gaan waarderen: wat we hebben, de hygiënische manier van leven, mijn dagelijkse dingetjes en hobby’s, mijn familie dichtbij, mijn eigen huis en haard, zelfs huishoudelijke klusjes vind ik prima. Regeltjes, overal regeltjes over. Waar in India soms geen regel leek te zijn, zijn er in Nederland overal regels voor: zelfs waar je mag poepen 😉 . Thuis heeft een nieuwe betekenis gekregen: het is mijn thuis, waar ik vandaan kom. Waar mijn roots liggen en de plaats die ik het best begrijp van de hele wereld. Omdat hij voor mij altijd zo geweest is. In mijn achterhoofd zal ik India & Nepal nooit meer helemaal los laten; het heeft me een beetje veranderd, rijker gemaakt. Zelden heb ik ergens zo’n sterke cultuur gezien als in India aanwezig was, zo anders, zo geestverruimend, zo rijk. Ik heb mogen proeven aan een heel klein stukje van die cultuur en voel me gezegend dat ik dat mee heb mogen maken. Ik ben weer een beetje meer wereldburger geworden.  Deze ervaring pakt niemand mij nog af. Wauw!

O ja, en de 3000 foto’s volgen nog wel als we daar aan toegekomen zijn 🙂

 

Share

2 Replies to “Terug naar de bureaucratie”

  1. Wauw, indrukwekkend wat je allemaal mee hebt gemaakt! Ik hoop dat je er van genoten hebt en dat je er mooie herinneringen aan over hebt gehouden, maar dat blijkt wel haha 🙂 Misschien vraag ik er nog wel eens naar in de les hoe het u bevallen is, want het lijkt me zelf ook een mooie ervaring om mee te maken (al heb ik wel een beetje last van vliegangst :p) Groetjesss, een leerling 🙂

Laat een antwoord achter aan Een leerling Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *