Met een bekertje vol urine stap ik vanmorgen vroeg in de auto. Niet naar mijn eigen huisarts, maar naar een vervangende huisarts, aangezien de mijne op vakantie is. Al twee dagen sla ik het advies van Bas in de wind om naar de huisartsenpost te gaan. Vanaf zaterdag heb ik last van een steeds erger wordende en inmiddels vreselijke pijn ná het plassen en een kloppend gevoel in mijn blaas. Niet direct symptomen van blaasontsteking lees ik op internet (dat is immers de beste raadgever :S )en dus vind ik dat ik het weekend wel uit kan zingen. Langzaamaan verhoogt de frequentie van toiletbezoek exponentieel en voor de zekerheid plas ik zondagochtend om 04:30 maar in een bekertje ‘voor het geval het zo erg wordt dat ik het echt niet meer vol houd’. Bas draait met zijn ogen als ik dat zeg. Ik weet hoe hij er over denkt. Het is een troebel plasje dat in de loop van de dag een bezinksel van ruim 1 cm onderin het glas heeft liggen. Maar de huisartsenpost kost wel 25 euro, dus als het niet écht noodzakelijk is ga ik dat geld echt niet uitgeven. Bas is zelfs bereid het te betalen, maar van mij hoeft het niet. We cachen zondagochtend lekker samen en ondanks een viertal keer wildplassen in de bosjes in 1,5 uur tijd geniet ik met volle teugen. Ik probeer intussen niet al te veel te klagen over de onmiddellijke terugkerende en continu aanwezige plasaandrang. Immers vind ik zelf: ik wilde toch niet naar de dokter…

Die middag vertrekken we naar Scheveningen voor een voorstelling van de Lion King, die net terug in Nederland is. De 1,5 uur in de auto tussen Carmen en Bas doet me geen goed en ik ben blij als een kind als ik aangekomen wederom de bosjes even kan knuffelen voor een 10 milliliter opluchtende lediging. Niet echt de moeite, maar de pijn is in ieder geval 3 minuten afwezig voordat hij langzaam weer aandacht trekt. De 1,6 km van parkeerplaats tot centrum kom ik er achter dat lopen ook niet heel bevorderlijk is in deze situatie. Kou en warmte wisselt elkaar af en aangekomen bij de Burger King, die inmiddels een KFC blijkt te zijn geworden ben ik allang blij met überhaupt een WC.  Ik maak me enigszins zorgen over de frequentie van toiletbezoek in een half uurtje en voel me eigenlijk ook niet heel lekker. Gelukkig blijft Bas ondanks al mijn tegensputterargumenten over ‘ik heb geen dokter nodig, het is vast niks’- wel gewoon lief voor me. Net als ik maakt ook hij zich zorgen of ik de eerste akte wel vol zal houden zonder toiletbezoek, hoewel ik voor aanvang voor de zekerheid wel 2x plas. Als de deuropenhouder zegt dat we in de buurt van het toilet zitten, ben ik even gerustgesteld. Maarja, als je weet wat de Lion King voor soort voorstelling is, is ‘zomaar’ de zaal uitlopen niet zomaar een optie. En daarnaast zit ik niet op de buitenste stoel van de rij… even krijg ik het heel warm van de zorgen…

Gelukkig valt het allemaal reuze mee. De Lion King is GE-WEL-DIG, echt de moeite waard en vergeleken met een jaar of 10 geleden in Londen zie je een stuk meer als je op rij 8 zit i.p.v. rij 56. Ik kan veel kracht putten uit de mooi gezongen liedjes en waarheden van de cirkel van het leven. Waanzinnig mooi hoe de dieren tot leven gebracht worden met de mensen die letterlijk als poppenspeler één zijn met de dieren. En ook de mimiek van de spelers komt goed over. Met recht een heerlijk avondje uit.

Na de voorstelling moet ik wel letterlijk rénnen naar de WC om wederom 2 mierendruppels er uit te laten. Het vervolg laat zich raden. Lekker naar huis, lekker naar bed en wederom om 04:41 mijn eerste plasje van 24 oktober op vangen. Vandaag moet het toch wel lukken om naar de huisarts te gaan. Om 8:00 stipt bel ik mijn huisarts, die op vakantie blijkt te zijn. De volgende alternatieve arts is ook op vakantie en verwijst naar míjn huisarts, maarja die was ook op vakantie dus dat schiet niet echt op haha. Arts 3 biedt meer succes en ik mag mijn plasje komen brengen. Na 11:00 mag ik terugbellen voor de uitslag en ik voel inmiddels soms een beetje misselijk ben en pijn achterin mijn rug ter hoogte van mijn nieren voel opkomen.

En jahoor, het is ‘overduidelijk een ernstige blaasontsteking’. In tegenstelling tot de antibioticakuren van 3-10 dagen mag ik één zakje Monuril gebruiken en dan ‘zou het over moeten zijn: wel pas om 14:00 ophalen’. Aftellen dan maar…. m’n nieren gaan wel wat meer zeer doen… intussen begin ik aan het fotoboek van India dat ik wilde maken als dat goed voelde (dát in ieder geval wél 🙂 ), om net na 14:00 voor EUR 2,50 eigen bijdrage mijn verlosser te gaan halen. Ik zeg nog nonchalant tegen de apothekersassistente dat het zó lastig is als je daar in het weekend last van krijgt om te wachten tot maandag wanneer ze verschrikt zegt dat ik daar beter helemaal niet mee had kunnen wachten en gewoon naar de huisartsenpost had moeten gaan, omdat ik hierdoor een behoorlijk verhoogd risico loop op nierbekken ontsteking…… oh….

 

Bas vs. Ine: 1 – 0

Ok… vooruit Bas, ik geef toe dat je misschien een beetje gelijk had toen je zei dat ik met zoveel pijn misschien gewoon de huisartsenpost zou moeten bellen in plaats van gezicht te laten vertrekken en door te gaan…

Mijn zakje oplosmiddel mag ik vanavond pas voor het slapengaan opdrinken. Oh… dus nog maar even volhouden dan…. stiekem had ik toch een beetje gehoopt op onmiddellijke verlossing… Of ik kan nu gelijk naar bed gaan, maar die fase heb ik inmiddels wel gehad 😉

Dus daarom is het nu aftellen tot vanavond! Hopelijk duurt het niet al te lang voor het middeltje gaat werken en kan ik dan morgenochtend met plezier naar het toilet, zonder pijn en zonder continue aandrang…

En dan maar hopen dat ik op tijd was om die nierbekkenontsteking me bespaard te laten blijven.

 

Share

One Reply to “Een zeikverhaal :)”

  1. Ja Ine dat was wel heel dom om zolang te wachten.
    je heb veel geluk gehad.
    Het is te hopen dat het snel beter wordt.

    Groetjes van oma en opa.

Laat een antwoord achter aan van Renssen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *