Su sa dey (Cambodjaans voor ‘Goedendag’), Sa wat dee ka (Thais voor goedendag tegen een vrouw); O nee, gewoon goedemorgen volstaat ook weer. 🙂 Inmiddels zijn we weer terug in ons koude kikkerlandje en we werden heerlijk verwelkomd met: REGEN! En hoewel regen in Thailand voelt als een warme deken die je afkoelt van de gloeiende hete 38 graden-zon, voelt deze regen als een koude douche in een koud land. Toen we gisteren naar de supermarkt reden (ja hoe decadent, we kunnen ook weer auto rijden), was ik dan ook even vergeten dat je hier niet gewoon in je hotpants en hemdtruitje de straat op kan in de zomer. Zelfs een koude dag in Thailand of Cambodja voelt alsof je echt niets langers aan wilt dan een korte broek; tenzij je natuurlijk een tempel bezoekt, maar in Nederland is het blijkbaar niet echt vakantieweer geweest. Onze laatste dagen wel! Om even bij te komen hebben we een bezoek gebracht aan Pattaya. Een, je zou het kunnen noemen, bijzondere plaats.

Rond 19:00 arriveren we in het Thai Garden Resort, waar een Nederlandse eigenaar met succes het resort runt. Hij begroet ons allemaal en onze kamers blijken geupgrade te zijn naar een kamer aan het zwembad (oe la la….), dat zwembad is dan ook niet minder dan 61 meter lang 😐 . Op het moment dat ik dat hoor kan ik eigenlijk al niet meer wachten om er in te springen, want het is gewoon tot 22:00 open 😀 😀 😀 . Aangekomen in de kamer (met fancy zitje, heerlijk bed, regendouche, make-up-tafel, badjassen, en flatscreen (die we toch niet gebruiken)), gaan we eerst eens even lekker uit eten. We lopen het resort uit en verkennen voor het eerst Pattaya. Om de hoek vinden we een lekker eettentje en samen met Denise en Nivard nemen we plaats. Denise voelt zich echter niet lekker, dus zij gaan voor het eten de kerk uit… oh nee het restaurant haha. Wij genieten van een lekker maaltje, live-muziek en na het eten duiken we in het resort nog even in het (het moet gezegd worden) fenomenale zwembad. HUGE gewoon, echt heeeeel lang, en gezellig en knus en fijn. En ’s avonds zwemmen… en ik weet niet waarom; maar zwemmen ’s avonds voelt toch anders dan overdag. Dat had ik vroeger ook al toen we nog naar Center Parcs op vakantie gingen. ’s Avonds zwemmen voelt echt als vakantie, omdat je niet na hoeft te denken over tijd of morgen weer werken. Je kunt gewoon lekker dobberen, omdat je gewoon simpelweg nergens rekening mee hoeft te houden. Het voelt een beetje spannend, zo bijna alleen in het bad en juist omdat het al donker is kun je het helemaal op eigen gelegenheid verkennen. Om 22:00 worden we er wel uitgeschopt na een gezellig praatje met Kimberly en Mariah en dan is het voor ons bedtijd. We zijn best moe van de lange reis van vandaag en vallen als een blok in slaap. We hoeven dan wel niet om 06:00 uit bed, maar na 1,5 week om 06:00 er uit zijn we best aan slaap toe. Desondanks worden we maandag alweer om 06:30 wakker (iets met ritme 😉 ) En maandag doen we eigenlijk niet zoveel, behalve lekker even samen discussiëren over nietsdoen wat Bas niet leuk vind en ik eigenlijk wel. De middenweg wordt niets doen met een activiteit aan het eind van de middag. 😀 . We bezoeken één van de weinige culturele hoogstandjes van Pattaya; de Sanctuary of Truth; een van oorsprong boedhistische ‘heiligdom’ volledig uit hout handgemaakt. In deze tempel komen alle geloven samen in de prachtige sculpturen en met uitzicht op de zee willen wij dat graag even zien. We zijn al een tijdje op zoek naar onze maandag-boeddha (zie blog ‘it’s easy to rule a country without education’). Die was in Siem Reap niet echt veel te vinden (vooral veel donderdag-boeddha’s) en massaproductie. Wij willen echter iets speciaals en dus hopen we op een bepaald moment de juiste boeddha te vinden. Aangekomen bij het sanctuary zien we een staande boeddha van een afstandje in een souvenirshopje buiten, noemen het even en gaan dan naar de ’tempel’ toe. En het is eigenlijk wel bijzonder, want de tempel staat in de steigers. Al bijna 20 jaar en nog ruim 20 jaar zijn ze aan het bouwen aan deze tempel. Hij is dus nog niet helemaal af. Steeds wordt een ander deel van de tempel bewerkt en we zien tientallen houtbewerkers in de tempel elementen van de uitsnijden uit hout. Bijzonder aan deze tempel is dat er geen enkele spijker gebruikt is en er enkel houten inkepingen gebruikt worden om hem overeind te houden. Het is heel bijzonder om te zien dat een heiligdom dat al zo volledig staat, steeds een beetje mooier gemaakt wordt door de kleine details en versieringen die door de houtbewerkers gemaakt worden. We worden er even stil van en genieten van het mooie plaatje. Nadat we terug naar boven klimmen zien we tot onze spijt dat het winkeltje al dicht is en alle boeddha’s opgeruimd… 🙁 We druipen een klein beetje teleurgesteld af en lopen 3km terug naar het hotel via enkele geocaches. We komen op bijzondere plaatsen waarvan we ons afvragen of het daar eigenlijk wel helemaal veilig is (niets aan de hand), langs een lokale Russisch orthodoxe kerk, een marktje en een heeeeeleboel caféetjes met roze lichtjes waar jonge, maar ook oude, mooie, maar ook lelijke vooral minimaal geklede meisjes en vrouwen zitten aan barretjes. Met veel te veel zitten ze te wachten op…? Ja op wie eigenlijk? In enkele barretjes zien we het stereotype man zitten dat je er verwacht; het type Westerse man dat voor de Thaise vrouwtjes komt die schijnbaar voor maar EUR 7,50 de hele dag aardig tegen je doen. We proberen er maar niet teveel over na te denken.

In de avond pakken we samen met Nivard en Denise een blauwe taxi naar het centrum, waar we in de Night Bazar op zoek gaan naar een maandag-boeddha. Maarja, zoals wel vaker als je ergens anders iets gezien hebt, je vindt dan nooit meer wat je in die eerste winkel eigenlijk gezien had. Je kunt dus op zoek gaan naar iets beters, maar dat ga je geheid niet vinden. En de vele massaproductiebeeldjes die je in elk kraampje hier kunt vinden is niet helemaal waar we naar op zoek zijn. Na drie rijen met gezellige winkeltjes  die allemaal soortgelijke producten verkopen, houden we het dus voor gezien en besluiten we te gaan eten bij ‘The Kitchen’, een leuk restaurant waar we bijna de complete groep tegen komen (dat krijg je van die tips van Omie 😉 ). Wij nemen ook plaats en zoeken wat lekkers uit op de kaart. Het is behoorlijk lang wachten en ineens komt de bedienster al met mijn hoofdgerecht aanzetten, maar ik heb nog geen voorgerecht gehad. Daar rent ze snel mee terug en er komen stuk voor stuk wat andere gerechten aan. Alleen Bas heeft nog niet te eten en dat duurt ook wel even een poosje. Intussen hebben ze het heel druk met een groep luidruchtige Engelsen die heel veel kabaal maken en wat Thaise meisjes dat zich aan dezelfde tafel prima vermaakt met het gratis eten. We kunnen ons bijna niet meer verstaanbaar maken en steeds meer boze blikken gaan naar het overduidelijk dronken groepje mannen. Halverwege mijn voorgerecht komt de zalm toch al erbij te staan en dus heb ik zalm met tomatensoep en Bas inktvisringen met vis. Ach, boeiend; het gaat toch allemaal hetzelfde je systeem uit 😉 . Intussen is er een hoop gestress in de keuken omtrent de luidruchtige Engelsen en het op tijd serveren van gerechten. Wij maken ons intussen nog niet echt druk, kletsen lekker verder en gaan nog een paar keer op de foto tussendoor 🙂 . We lopen terug door het centrum waar Denise en Nivard een boeddha willen kopen, maar daar werd andersom afgedingd. In plaats van dat zij weglopen omdat ze niet zoveel geld willen betalen, loopt de mevrouw van de winkel weg na hun bod nadat ze enkele keren terug gegaan zijn. Hahaha omgekeerde wereld 😉 . Aan het eind van de avond besluiten we een blauwe taxi terug naar het resort te nemen, maar nog maar na 100 meter worden we de taxi uitgezet. Een taxi kost hier 20 baht en wij zijn nog niet waar we willen zijn, dus blijven gewoon zitten. Dat accepteert de man niet helemaal en hij slaat hard met zijn hand tegen de taxi. Wij proberen de beste man duidelijk te maken dat we naar de ‘Dolphin roundabout’ moeten, maar hij weigert verder te rijden en krijgt in zijn beste Thais niet uitgelegd wat er aan de hand is. Dan klimmen we de taxi uit en besluiten niet te betalen, we zijn namelijk nog verder van het resort dan we al waren. De man begint hard te toeteren en probeert ons te achtervolgen, waarop wij snel een ander straatje induiken. Pfoeh, dat was even spannend! We hopen maar dat we de man niet meer tegenkomen en lopen een stuk te voet. En we zagen het al in de taxi, maar hier in Pattaya is zo ongeveer om het caféetje een ‘speciaal caféetje’ met ‘speciale dames’. Er komen ook regelmatig karretjes voorbij gereden met zijspan en sexy kleding er aan, zodat de dames zich appetijtelijk kunnen kleden. We merken dat dit niet helemaal ons ding is en nemen snel een andere blauwe taxi die ons wel gewoon naar het hotel terug brengt 🙂 .

Dinsdagochtend besluit Bas om een pak op maat te laten maken. Bij het hotel zit een pakkenmaker en deze helden kunnen binnen de dag (want vanavond vertrekken we) een maatpak maken. De laatste twee keer dat Bas zijn pak aan had was hij niet tevreden en aangezien het hier een stuk goedkoper is, is het een poging waard. Een beetje gespannen zitten we daar wel, maar de Nepalese kleermaker (dat maakt al veel goed 😉 ) is heel vriendelijk en helpt ons goed. Omie komt ook nog even meekijken en we zoeken wat mooie kleurtjes uit. Ik word sowieso al superblij van mannen in pak, dus mij hoor je überhaupt niet klagen 😉 . Na het opmeten van de maten, regelt Omie een taxi terug naar de Sanctuary of Truth. We willen namelijk toch nog even op zoek naar de boeddha die er gisteravond niet meer was en dus worden we luxe vervoerd. Bij de entree gaat er zelfs een locale gids in het taxi-busje mee om ons helemaal tot aan de shop te brengen. Nou, dat hadden wij dus niet verwacht 🙂 . We lopen binnen en weten gelijk: dit’is’m! Afdingen gaan we niet eens meer proberen (als je er zelfs met de taxi heen komt, weten ze gewoon dat je daarvoor komt) en we nemen de handgesneden houten maandag-boeddha dolgelukkig mee. Eenmaal terug in het hotel relaxen we nog wat, pakken we onze koffers in en eten wat bij de KFC. En als enige herkenningspunt in vele onbekende eettentjes verwacht je toch op zijn minst dat daar Engels gesproken wordt, maar GEEN WOORD! De man achter de balie kijkt ons glazig aan als we proberen uit te leggen dat we ‘boneless chicken’ willen. Ik probeer het nog door op mijn arm te wijzen en dan een virtueel kruis te tekenen (geen bot), maar deze man heeft geen idee wat we bedoelen. Misschien heeft ie ook nog nooit kip gezien??? Hij kijkt radeloos naar zijn collega’s, die hem als hij het in het Thais vraagt of iemand Engels spreekt, heel hard uitlachen. Ok, dit schiet lekker op. NOT. De man achter ons is gelukkig wat vriendelijker en checkt met ons wat we willen en legt dat in het Thais uit. Even later zitten we kleffe, niet per se verse, pittige kipfabrikaatjes op te eten, maar ach; dan is in ieder geval ons Thaise geld bijna op. Terug aangekomen in de kledingwinkel mag Basje passen! En dat is dan ineens geen Basje, maar een Bas. Wauw, wat staat het pak hem mooi! En ook zo perfect gestroomlijnd en getailleerd. Werkelijk prachtig 😀 ik word er helemaal blij van 😀 ; en nu weer nu ik het typ.

En dan is het tijd om de spullen definitief te pakken, zou je zo zeggen. Maar niet voor we nog tot drie kwartier voor vertrek even in het donker in het zwembadje gaan baden. Lekker nog even genieten van het grote zwembad, het warme zachte water en het feit dat het weer een prachtige vakantie is geweest. Voor ons voelde het iets te kort, we waren nog niet klaar met de vakantie, maar we hebben er enorm van genoten. Mede door Omie en Kras heeft deze reis zowel reis als vakantie gevoeld! Wat heerlijk hoe alle zorgen uit handen genomen werden en wat fijn om elke dag weer opgevrolijkt te worden door de leuke (slechte) grapjes van Omie. Op het vliegveld wordt onze energie danig op de proef gesteld, omdat om 01:00 ’s nachts net voor de balie duidelijk wordt dat de portable accu’s in de handbagage moeten en laten wij die nu  net netjes in de koffer gedaan hebben. En nee, natuurlijk niet op een gemakkelijke plek om te pakken. Dus hoppaaaa, hele koffer open- Vloek 1 – shirts eruit gegooid- Vloek 2- accu 1 van Ine gevonden – YES! – Heel het ondervlak overhoop – Vloek 3 – Bas vindt zijn accu – Ine voelend door de koffer naar accu 2 – Accu 2 gevonden – Bas realiseert zich dat hij nog een fototoestel accu heeft – Vloek 4 – Woede – 20.000 mensen die toekijken en een rij die korter wordt – Broeken en shirts vliegen in het rond – Vloek 5 – Accu gevonden – ZUCHT. En als we dan eindelijk bij de balie staan blijkt een trainee onze koffers nog bijna zonder label op reis te sturen en Bas en ik roepen tegelijkertijd ‘noononoononono’ om haar te attenderen op het feit dat er nog geen label aan zit. We willen immers niet nog een keer dat de koffer kwijt is, net als vorig jaar en we hem uiteindelijk in Waddinxveen op kunnen gaan halen 6 dagen later… en we gaan dooorrrrr naar de douane en dat is net zo’n wachtrij voor de Python in de Efteling: lange rij met aan het eind een bordje ‘vanaf hier is de wachttijd nog ongeveer 45 minuten’. Nou dan weet je het wel 😉 . Een lange vermoeiende vliegreis met veel turbulentie later zijn we inmiddels weer terug in ons kikkerlandje. Bij de bagageband nemen we even uitgebreid afscheid van onze groepsgenoten die echt supergezellig waren. Wat een leuk gezelschap was dat bij elkaar. Het klikte erg goed en dat is prettig als je twee weken met elkaar door een busdeur moet 🙂 . Iets meer afscheid nog nemen we van Denise en Nivard waar we veel mee opgetrokken zijn tijdens onze vakantie. Speciale dank dan ook naar hen voor deze gezelligheid, leuke gesprekjes, mooie momenten en humor. Thanks 😀 .  Lekker knuffelen met papa en Simone op het vliegveld, een uitvoerige vakantieklets in de auto en dan is het tijd voor: spullen uitpakken, wassen draaien, koken, opruimen; feels like home! Maar dat heeft ook zo zijn charme 🙂 En bij het afpoetsen met water van ons houten bordje, gekocht in Siem Reap, komt er ineens iets heel moois tevoorschijn. En als je dat wilt zien, moet je maar een keertje komen kijken.

Share

3 Replies to “Even een paar daagjes bijkomen in 61 meter zwembad [Pattaya]”

  1. Ok, ik kom zeker een keer kijken (ik heb een dinsdag boeddha), een pak heb ik overwogen, maar alleen omdat ik door mijn tuk-tuk chauffeur erheen gebracht werd (laten we eens kijken waar we stranden) en eten bestellen is altijd een beetje chaotisch. Overigens werkt google translate prima van engels naar thais…

  2. Door het lezen komen alle herinneringen weer allemaal boven. Natuurlijk hebben wij ook de foto’s, maar door jouw mooie manier van schrijven gaat het weer helemaal opnieuw leven. Onder andere door jullie enthousiasme is zijn we weer een reiservaring rijker.

Laat een antwoord achter aan Thijs Verbeek Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *