Vanmorgen vroeg zijn we vertrokken uit Lima, een bruisende stad waar 2 nachtjes en 1 dag voldoende was om een indruk te krijgen. Gezellig, gemoedelijk en voor ons gevoel erg veilig! Uiteraard hebben we weer heel wat meegemaakt, dat lees je verderop 🙂

Na een heerlijk lang nachtje van 9 uur slaap moeten we maandagochtend vroeg op voor onze briefing, Die vindt om 08:00 in het hotel plaats. Omdat we dit jaar zelf op reis zijn maken we deels ook onze eigen planning en dat klinkt ons best relax in de oren. De beste man, Ruben Paiva, geeft ons een envelop met vouchers, reserveringsnummers, contactgegevens e.d. Wat de komende weken mijn verantwoordelijkheid wordt; als paspoorthouder. We vragen de beste man hoe we het best in het centrum kunnen komen en hij raadt ons de bus aan.,, “gewoon even aan een lokaal iemand vragen of hij voor jou geld op zijn pasje wil zetten, je betaalt hem 5 Soles (EUR 1,50) en dan kan hij jullie inscannen in de bus en reis je gewoon met hem mee”. We vinden dit toch nog best spannend en dus kiezen we deze eerste dag veilig voor de 7x duurdere optie: een taxi voor 35 Soles (+- 9,50). Na een ritje over de drukke snelweg (waar we serieus die bus voorbij zien komen op een aparte baan in het midden, besluiten we het de terugweg er wel op te wagen.

Aangekomen in het centrum starten we bij Monastry San Francisco, waar we de kerk bezoeken en de gewelven uit de Barok-tijd bekijken. Kerken zien er hier duidelijk heel anders uit, hoewel de bevolking zo te merken wel overwegend Christen is.

De meeste highlights liggen rond het centrum is ons gezegd en dus lopen we via een aantal Peruaanse souvenirwinkeltjes (lees: hou me tegen want ik wil ALLES kopen!) richting Plaza Mayor, Het valt ons op dat de straten zo schoon zijn! Nergens afval, alle plantjes netjes aangeplant, verzorgd en zelfs mensen met een dagtaak aan het geven van water aan al deze plantjes! Misschien mede doordat hier serieus de vloer zelfs nog gedweild wordt, maar niet alleen binnen zeg maar, maar ook buiten wordt gedweild. Dat gaat wel heel ver, maar netjes is het zeker!

Op Plaza Mayor verbazen we ons over de grootte van dit toffe plein, de schilderachtige gele panden langs de rand en de mooie catedraal op links. We slaan de rondleiding door de laatste over en genieten even van het gezellige sfeertje als ineens geluid klinkt vanaf het ‘Palacio de Gobierno'(Government palace). Een volledig militair kapel komt aangemarcheerd en komt wat sfeer brengen. En wat een heerlijk gezellige Zuid-Amerikaanse muziek dat de sfeer nog wat verhoogt! 🙂

We lunchen even lekker bij ‘Lima 145 (141; corrigeert Bas me net)’ waar we eerst de onleesbare Spaanse menukaart voor ons krijgen (“ahhh please, een plaatje erbij?!), dan toch de minder luxe lunchkaart voor toeristen krijgen met Engelse vertaling (Jammieee, broodje beef maar dan zeg maar met heeeeeel veel beef!!). Het personeel is ook Spaanstalig (op zich best logisch, aangezien het de meest gesproken taal ter wereld is, maar toch; in Azië werkte Engels prima). Ons redden is nog best lastig zonder Google Translate en onze taalgidsjes doorbladeren op zoek naar het zinnetje “Ik wil graag betalen” is een uitdaging. Gelukkig is het over elkaar wrijven van je duim en wijsvinger een wereldwijd gebaar dat begrepen wordt. Inmiddels is ons Spaanse vocabulaire uitgebreid van ‘si’ naar ‘Gracias’ en ‘Buenes noches’ (ja, ik kwam er ook pas na de ochtend achter dat dat niet goedendag is maar goedenavond… 😉 ) en ‘Salida’ betekent ‘Uitgang’.

Na nog een bezoek aan Plaza San Martin (waar we vooral genieten van de kolibries die vrij rondvliegen en een vogel die geniet van de plaatselijke plantensproeier) besluiten we de bus te gaan proberen. Moet lukken toch? Je zal toch wel ook gewoon een kaartje kunnen kopen? Bij de automaat (met overigens enkel Spaanse instructies) staan we met zijn tweeen te kloten als een aardige meneer ons bezig ziet. Ik trek mijn meest vragende ‘ik ben een domme toerist met grote ogen die niet weet wat ze moet doen-gezicht’ in de hoop dat hij me snapt. Hij spreekt geen woord Engels (en wij dus geen Spaans), maar met handen en voeten krijgt hij ons uitgelegd dat we een Metropolitano kaart nodig hebben en raadt eens?! Ja die hebben wij dus niet! Maar goed, hij is nog niet klaar. Hij gaat ons helpen, dat zien we aan alles 😀 . We mogen er een muntje van 5 Soles in gooien en blijkbaar is het dan gepiept. Hij werkt ons met zijn kaart allebei door de Estacion Colmena-poortjes en dan zijn we weer aan onszelf overgeleverd! Desondanks werkt het prima en we hebben spijt dat we dit ook niet gewoon de heenweg hebben geprobeerd, prima te doen hier! Lekkere geurdispenser hebben ze hier ook trouwens met lavendel! Oh haha nee natuurlijk niet, maar aangezien mijn bh overgoten is met die meuk is het niet echt of je er omheen kunt in zo’n kleine ruimte. De mensen om me heen mogen me dankbaar zijn, want zweet ruik je in ieder geval niet meer! 😉

Als een paar rolmopsen in een pot zitten we op elkaar geplakt, maar bij Estacion Canaval Moreyra waar we uitstappen, komen we zonder veel kleerscheuren buiten. Want veel toeristentrekpleisters geven het niet aan, maar hier in de buurt vind je ‘Bosque El Olivar’: een mooi groot park met maar liefst 1500 olijfbomen van sommigen meer dan 400 jaar oud. Prachtig, indrukwekkend ook hoe deze bomen bijgehouden en verzorgd worden; gestut als nodig, als kleine prieeltjes vormgegeven. Iets verderop zit een eekhoorntjesplaatsje waar de eekhoorns bijna op je hand komen zitten. De geocache in een van de olijfbomen vinden we vandaag helaas niet.

We wandelen verder naar Huaca Pucllana; een zeer oud pyramide-complex midden in de stad.

We hebben het gevoel dat we aan de buitenkant net zoveel kunnen zien als aan de binnenkant (en hebben vooral geen zin in een uur lang Spaanse tour) en dus houden we het bij een paar fotootjes, waarna we verder lopen richting kust en Parque del Amor, plein van de liefde. We zitten hier aan de grote oceaan en zien niets in de heiige verte dan zee; alleen maar zee. We pakken nog even een geocache mee (Onze eerst in Peru; yeahhh!!) en genieten van het uitzicht: best rustgevend! We zitten bovenop de cliff en beneden raast de snelweg (langs zee) onder ons door.

Nadat we even een bezoekje gebracht hebben aan Larcomar (een winkelcentrum gebouwd in de cliff) lopen we terug richting ons Carmel hotel. Wel via Parque Kennedy! En superleuk, want op dit gezellige plaatsje hebben ze een tof lokaal marktje waar Bas nog een mooi nieuw kleurrijk armbandje koopt. We kijken even rond en zien op het eerst gezicht zo al 5 katten. Maar even verder kijken leert ons dat er wel meer dan 50 katten hier aanwezig zijn. De ene ziet er beter uit dan de andere.

In de bomen, in het gras, in een doos. Een soort van straatkattenopvang lijkt hier in dit park te bestaan waar mens en dier gezellig samen zijn. De bakjes voer lijken er op te wijzen dat de beestjes hier goed verzorgd worden en dus graag komen! Tof! Ook de kunstwerken met plastic in de omgeving trekken de aandacht. Binnenkort wordt hier het plastic corso gehouden, waar afval gebruikt wordt voor deze kunstwerken en dus een soort ’tweede leven’ krijgt.

Wat fijn om te merken dat een land hier ook zoveel aandacht voor heeft! In de avond keren we hier weer even terug om te dineren (Gnocchi van Café de la Paz (jammie!)) en een plaatselijke snack te proberen (het lijkt een beetje op de Jalleby’s uit India); een soort luchtig oliebollendeeg, gefrituurd en overgoten met een soort stroop.

Zoooooo ongezond, maar wel zoooooo lekker! We delen er samen 1, want ze zijn wel errrrugg groot (en suikerbom 2.0). Na dit laatste nachtelijke tripje kruipen we samen in ons kingsize hoekbad (weet je nog: huwelijksupgrade), waarna we om 22:00 in bed liggen na een lange geslaagde dag. Morgen wordt een reisdag naar Nazca, dus laten we onze energie maar sparen! Tot snel!

Share

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *