Dinsdagochtend 05:45 zitten we aan het ontbijt. Met lenzen!!! Want vanaf vandaag hoef ik geen medicatie meer voor mijn oogontsteking! Ik kijk er al een paar dagen naar uit en voel me vrolijk 😀 ; geloof me; is van korte duur! Vandaag vertrekken we al vroeg naar Nazca; per luxe bus. Dat is nog een beetje spannend, want we hebben er wel een transfer heen, maar geen reisleider om dingen te regelen, dus we moeten zelf goed opletten.

Om 06:15 worden we netjes opgehaald en als ik de vouchers tevoorschijn wil halen, zie ik dat het envelopje met alle vouchers en documentatie niet in het tasje zit waarin we het aangeleverd kregen. Hmmm…. Paniek in de bus, waar is het dan?! In de handbagage is het niet terug te vinden, als het maar niet in de kamer is blijven liggen. Terwijl ik rustig probeer te blijven, gaan mijn hersenen van binnen alle scenario’s af: waar heb ik hem nog gezien?! Waar heb ik het weggelegd? Maar hoewel ik weet dat ik alles bij elkaar in het envelopje gedaan heb, weet ik niet meer waar ik het vervolgens gelegd heb… Bas probeert zich rustig te houden van buiten, maar ik kan zien dat hij van binnen gigantisch mijn nek om kan draaien. Ik zie hem denken: “Je had maar 1 taak…”, maar ik had er dus twee; die andere heb ik prima gedaan ‘paspoorten veilig bijhouden…’ Schrale troost en geen goede tekst ;-). Ik overweeg de opties wat we kunnen doen in geval van echt kwijt zijn en na een overzichtelijk busritje van 15 minuten is het eerste wat we bij Cruz del Sur op het hoofdkantoor doen, het opengooien van de koffers. Zucht, hebben wij weer… Daar verschijnt, veilig in de binnenrits van mijn koffer, het envelopje met alles er in… Pfiewwwww, opluchting! Maar dat was nog voor we binnen zijn geweest!

Het is even zoeken waar we moeten zijn, maar dan staan we in de goede rij; een uurtje voor vertrek (vertrek: 7:30) zou voldoende moeten zijn toch?! Een meneer met een backpack 3 plaatsen voor ons houdt de medewerkster een kwartier bezig, waarna ook willekeurige voorbijgangers even voor mogen. Ok hop hop in de flexibele mindset Ine. Als we eenmaal bij de betreffende balie zijn, krijgen we van de medewerkster twee bonnetjes; wel zonder verdere instructies, dus geen idee waar we heen moeten.. We lopen wat verdwaald rond en vragen een rondlopende dame; zij wijst naar de informatie-balie. Daar wederom in een rij. Een tourguide-man voor ons gaat zijn hele reisgezelschap af om om te laten roepen wie hij nog mist (denken we dan he, want we spreken natuurlijk geen Spaans…). Intussen wordt het na nog een kwartier wachten 07:00. De tijd begint wat krapper te worden. -ok, komt goed-flexibele mindset-. Even later vertelt de mevrouw ons dat we naar Gate 2 moeten voor de bus en Gate 1 voor bagage. Wederom een rij in. Op het bonnetje zien we het verkeerde hotel staan in Paracas, maar op bestemming staat Nazca, dus zal wel goed zijn.. toch maar even vertrouwen op het systeem hier… Het wordt 07:15 en de man achter de balie is regelmatig weg om bagage in de vier klaarstaande bussen te laden; in zijn eentje, met een rij van 25 mensen wachtend. Goede bus? Geen idee.

Tegen de tijd dat we vooraan staan worden we ineens verwezen naar Gate 3; hop; spullen mee en naar Gate 3. Daar blijkt dat we toch terug naar Gate 1 moeten voor de bagage, waar inmiddels weer een behoorlijk lange rij is ontstaan waar we achteraan in moeten. Mantra: -flexibele mindset-flexibele-mindset-flexibele mindset…

Intussen hebben we meer Nederlanders gevonden en dus voel je je gelijk minder alleen en toevallig spreekt de dame van een Belgisch gezin wat woordjes Spaans! Yes! Even later (07:40; 10 min na vertrek) kunnen we dan eindelijk onze bagage afgooien, krijgen twee bonnetjes mee (duimen maar in de goede bus gegooid) en kunnen boarden. Bas spot de bagage en we kruipen onze very comfi stoelen in voor een trip van 8 uur! De bus vertrekt 45 min na vertrektijd; niet alleen onze NS heeft weleens vertraging dus 😉

Het landschap om ons heen verschuift van stads naar woestijn, naar korstmossen, naar kale vlaktes, totdat we uiteindelijk door een onherbergzaam, door mensen bijna niet bewerkt landschap komen met hoge bergen van stenen en zand; woestijnachtig. In het midden af en toe een oase van groenigheid die afsteekt tegen de omgeving, maar daarbuiten NIETS; helemaal NIETS! Indrukwekkend gewoon hoe ‘natuur’ nog gewoon natuur kan zijn! Nog nooit hebben we een soortgelijk landschap gezien als we hier zien. Typerend hoe er buiten de dorpjes die blijkbaar het grondwater aangeboord hebben, er 5 min verder weer helemaal NIETS groeit. Enkel stenen, kale vlaktes, hoge bergen. Het proces van de groene oases moet er een van eeuwen geweest zijn. Aardappelvelden en mandarijnplantages vliegen aan ons voorbij, totdat we uiteindelijk in Nazca aankomen.

Ons hotel ligt 200 meter naast het busstation en heet Oro Viejo, Oud Goud. Het ligt in een straatje dat er niet heel sfeervol uitzit, maar zodra we door de poort lopen komen we in een totaal andere wereld: knusse patio met veel plantjes en schattig opgezet. Mooi gevormd zwembadje en gezellige zitplaatsjes om te lezen (of te bloggen ;-)). De kamer is minstens zo mooi; wederom een bubbelbad, huge mooie kamer! Wat een luxe!! We voelen ons wederom de koning te rijk en zijn dankbaar voor dit pittoreske hotelletje!

De volgende ochtend worden we al vroeg opgehaald. Onze gids vandaag heet Raul Antonio Penafiel Palomino en vanaf minuut 1 is het gezellig in de auto. Dit belooft een toffe dag te worden. Eigenlijk neemt hij ons alleen mee naar de Nazca lines, maar al snel besluiten we daar nog 2 extra excursies aan vast te plakken, aangezien we pas ’s avonds om 22:30 opgehaald worden bij het hotel.

Rond 08:00 stappen we in het vliegtuigje en binnen no time zitten we boven de kale vlaktes van Nazca, om niet veel later al langs het eerste figuur te vliegen. Dat gaat overigens in een hoek van 45 graden, dus mijn maag vindt het even niet zo leuk. Gelukkig gaat ie even later weer gewoon horizontaal als hij langs de andere kant langs de walvis vliegt, zodat ik vanuit mijn raampje foto’s kan maken. Onwerkelijk, is denk ik het beste woord wat beschrijft dat we in het daaropvolgende half uur een astronaut, aap, hond, kolibrie, condor, boom en zo nog enkele figuren voorbij zien komen. Steeds lijkt het vanuit deze hoogte gewoon een verschuiving van zand, die gisteren gemaakt zou kunnen zijn, maar zooo recht en zooo symmetrisch; bijna ongelooflijk. Op deze hoogte lijken de figuren niet groter dan 10 meter, maar in werkelijkheid zitten de meeste figuren rond de 100 meter! Onvoorstelbaar hoe zoveel duizend jaar geleden deze symbolen hier gemaakt zijn en deze dagen nog zo goed zichtbaar zijn. We denken er nog lang over na.

Als we even later, als ik van mij grootste misselijkheid verlost ben, op pad gaan met Raul (dan is de dag trouwens serieus nog steeds pas net begonnen; 8:30) vertelt hij ons dat dit alles zo goed geconserveerd is wegens de combinatie van geen wind, geen regen en oxidatie in het zand. Het regent in deze omgeving nooit! Kun je het je voorstellen??! Maar dan echt, zeg maar NOOIT! Nou ja daarmee bedoelen we dan over een heel jaar regent het maar 1 uur maximaal en dan maar max. 5 mm in de vorm van een soort miezer. Het water van hier komt diep uit de grond vanuit de Andes bergen, maar aan de oppervlakte nauwelijks te zien m.u.v. sommige ineens groene vlaktes. We maken een stoer ritje door de duinen (overigens gewoon met een Toyota die jeep-trucs kan dankzij zijn chauffeur ;-)) en komen aan bij Cahuachi, een enorm piramidecomplex dat meer dan 2000 jaar geleden gebruikt werd voor religieuze ceremonies. Vanaf 2008 wordt er veel onderzocht, waardoor veel oude voorwerpen naar boven zijn gekomen. Zo ook een mummie van een jonge priester met rood haar… waar dit lichaam na het onderzoek is gebleven is iedereen een raadsel. Raul vertelt ons rijkelijk over de historie met het nodige sarcasme tussendoor en wij houden daar wel van! In het 24 km2 grote complex zijn ook potten en restanten gevonden met figuren er op die ook terugkomen tijdens onze Nasca vlucht en dat verklaart dan ook de link tussen deze twee.

Inmiddels is het goed warm geworden in dit woestijnachtige gebied en na het scoren van een flesje Inca Cola (mijn nieuwe favoriete Peruaanse drankje; het smaakt een beetje naar groene kikkerlimonade met prik; dus dan weet je wel hoe druk ik ervan word ;-)) en wat lunch gaan we op pad met Raul naar Chauchilla: een begraafplaats waar het vol ligt met mummiegraven van tussen 1000 en 1400. Een zeer indrukwekkende plaats om te zijn en bijna onterecht dat alleen zoveel aandacht gaat naar de Nazca-lijnen, terwijl dit zeker de moeite van een bezoekje waard is. Desondanks maakt dat het wel heerlijk rustig, bijna ongerepte natuur en stilte op een vredige plaats. Gebieden zonder toeristen om ons heen zijn meestal onze favorietjes 😉 12 mummies zijn hersteld in ere nadat in de jaren 50 een stel tombraiders de mummies hebben opgegraven en beroofd van al hun kostbaarheden. De mummies werden achtergelaten in ontblote staat, waardoor veel van deze historische waarde verloren is gegaan. De huid op onbedekte delen is verdwenen en sommige mummies zijn er zelfs niet meer. In het landschap om de tentoongestelde mummies heen zien we verschillende gaten in het landschap waar soms nog botten tussendoor liggen van de geroofde graven.

Raul vertelt ons er gepassioneerd over, maar je merkt ook (terecht) zijn frustratie over het roven van de graven en het slechte conserveren van de lichamen. Zoiets van grote waarde mag niet verloren gegaan en dient altijd met respect te worden behandeld. Intussen kletsen we de hele rit heen en terug wat af over onze verschillende culturen en hoe dingen hier in Peru zijn geregeld of juist in Nederland. Waarom wij reizen en wat voor ons de meerwaarde is. Welke dingen hij nog op zijn bucketlist heeft staan, hoe de school- en gezondheidsinstituten in onze verschillende landen geregeld zijn en hoe wij als Nederlanders misschien rijk lijken, maar mentaal er zeker nog landen zijn waar ze mentaal veel rijker zijn dan wij met ons drukke leven. Het klikt goed en het is mooi om te zien hoe je ondanks de grote verschillen in cultuur over sommige dingen zo hetzelfde kunt denken. We krijgen er energie van! Een ontzettend goede gepassioneerde gids met een duidelijk wereldbeeld, maar ook gezellig tot en met.

Ineens is onze excursie toch voorbij en komen we weer terug bij het hotel; nog 8 uur wachten zonder hotelkamer voor onze bus vertrekt om 22:30. We besluiten een bezoekje te brengen aan Museum Antonini, door Raul aangeraden. Het is een eindje lopen en even twijfelen we of we hier wel aan kunnen bellen. Het museum ziet er van buiten niet gelijk uit als museum, maar een bel is te zien waarnaast staat ‘Ring here’ en dus trekken we de stoute schoenen aan. Het volledig Spaanstalige museum is voor ons prima te volgen aangezien we vanmiddag al zoveel uitleg hebben gekregen en de meeste voorwerpen en afbeeldingen ons hierdoor veel zeggen.

En dan hebben we nog steeds 5 uur totdat de bus vertrekt. Een cocktail dan maar, eindelijk de traditionele ‘Pisco Sour’ geprobeerd en hallelujah; als je nog niet gegeten hebt, lig je bijna gelijk onder tafel hahaha. Het begin smaakt naar pure alcohol, aar limoncello is een betere vergelijking denk ik! Gelukkig eten we even later iets, waarna ik me alweer iets beter voel.

Met nog 2,5 uur in het vooruitzicht maak ik in ons hotel mijn blog af (waar de bagage nu bij ons staat omdat we natuurlijk geen kamer meer hebben). Om 22:30 vertrekt onze bus naar Arequipa voor het volgende avontuur!

Share

2 Replies to “Woestijn vol vreemde vergeten mysteries [Nazca]”

  1. Wat een bijzondere mix van vakantie-stress en vakantie-belevenissen. Het leest weer als een goed boek. Hopelijk gaan de volgende transfers wat soepeler en kunnen jullie vooral genieten van dit unieke land i.p.v. bezig te zijn met randzaken. Enne… blijf schrijven. We lezen het met veel plezier en genieten mee van de mooie dingen die jullie te zien krijgen. Groeten uit Los Países Bajos.

  2. Geweldig wat jullie meemaken, uitgezonderd zoektocht naar de papieren😉, ik zou behoorlijk zijn gaan panikeren…
    Ik geniet van je schrijfkunst. Lieve groet, sabrine

Laat een antwoord achter aan Ruud/Papa Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *