Hoewel onze Salkantay-trekking uit 4 dagen bestond staat 1 daarvan in het teken van een bezoek aan Machu Picchu. Een aparte blog over dit wereldwonder mag gezien de indruk die het maakt, best wel geschreven worden.

Nadat we afscheid genomen hebben van onze gids Victor en de dames rijden we door tot Hydro-electric park. Dat is niet veel meer dan wat de naam al zegt: een bron van elektrische hoogspanningsmasten, en vanuit hier rijdt een trein naar Aguas Calientes (Betekent ‘warm water’), de voorportaal van Machu Picchu. Langs dit spoor kun je ook lopen, maar dit is wel een 3-uur durende wandeling na de toch al inspannende 63 km die we al gelopen hebben de afgelopen dagen. Intussen is het ook al 15:00 geweest en aangezien het in Peru om 17:45 donker is, wordt de kans dat we dus bij daglicht zullen arriveren in Aguas met de minuut kleiner. Alex regelt intussen dat onze zakken met bagage met de trein mee kunnen door een grote zak er omheen te binden en zijn naam er op te zetten. Als dat maar goed komt! Maar goed, soms moet je dat soort dingen gewoon loslaten. Iemand neemt in ruil voor een flesje sinas en wat geld het mee in de trein, levert het ergens af in Aguas en dan zullen we het wel zien. We hopen maar dat het goed komt. We bedenken even of er echt belangrijke spullen in zitten, maar dat valt gelukkig reuze mee. Desondanks gaan we rond 15:30 (we voelen ons best fit) op pad voor een 10km lange tocht lichtjes omhoog. Het is een fijne tocht die me boven verwachting goed af gaat. Ik loop soms zelfs iets te snel, maar ja ik wil natuurlijk ook gewoon een bed voor het donker ;-). Met zijn vieren (Alex, Erica, Bas en ik) hebben we leuke gesprekken en we realiseren ons eigenlijk pas de volgende dag dat bijna het volledige pad langs de spoorweg om Machu Picchu heen loopt. Als je er bovenop staat zie je van daaruit de spoorbaan en de rivier volledig en het pad dat we liepen.

Rond 18:00 arriveren we in Aguas Calientes; een ontzettend toeristisch dorpje dat echt in niets past bij onze vakantiementaliteit. Dat is ons echter vooraf verteld, want dit dorpje dient enkel en alleen als slaapplaats om de volgende ochtend vroeg bij Machu Picchu te kunnen zijn. Voor Erica is eten geregeld bij het restaurant waar ook onze bagage afgeleverd is (jeeee!!) en wij besluiten haar te vergezellen om 20:00. Het is even zoeken naar ons hotel, maar dat is in zo’n klein stadje snel gevonden. In ons hotel krijgen we de mededeling dat we om 19:00 in een restaurant verwacht worden voor een meeting met de gids morgen. We krijgen de receptioniste uitgelegd dat we liever afspreken in dit hotel en we horen dat hij naar ons zal komen.

Na een heerlijke douche (was wel welkom na 3 dagen in de kou en zweet) komen we om 19:00 netjes beneden. Jose, onze gids, zegt dat hij ons komt ophalen om met ‘de groep die samen naar Machu Picchu gaat morgen’ te gaan eten bij APU Salkantay. Huh?! Eten?! Met een groep? Maar we hebben al eten geregeld, er was ons niet verteld dat we zouden dineren…. We leggen hem uit dat we al gereserveerd hebben met onze vriendin van de trekking en omdat dit toevallig hetzelfde restaurant is, zal hij ons dan even opzoeken. We trekken ons even terug in onze kamer en bedenken ons hoe deze man in hemelsnaam kan denken dat wij na 3 dagen trail lopen en helemaal kapot te zijn, zitten te wachten op een gezamenlijk diner met Nederlanders die we niet kennen…?!

Om 20:00 zitten we in het betreffende restaurant, waar het een drukte van jewelste is. Eigenlijk zijn we te moe, maar ja we moeten toch eten. Om ons heen Britse en Nederlandse herrieschoppers die vooral even het eigen land willen vertegenwoordigen met luide lofzangen waar niemand op zit te wachten. Erica is wat later, omdat haar treinticket morgen veel te vroeg vertrekt, waardoor ze nauwelijks Machu Picchu kan bezoeken en van de vele herrie raken we allebei een beetje overprikkeld. Dit is het type restaurant waar alle groepen zeg maar komen en je eigenlijk alleen voor je informatie komt, maar zeker niet voor het goede eten en ook niet voor de gezelligheid. Bas en ik zijn er na een paar minuten al klaar mee, twijfelen een tijdje, maar besluiten dan onze gids aan te geven dat we deze herrie echt niet trekken en ergens anders gaan dineren; hoe vervelend ook. Hij komt naar ons toe voor de uitleg, maar dan blijkt er een probleem te zijn. Het andere deel van de groep heeft een ticket voor 06:00 entrance, wij voor 08:00 en dat betekent dat we niet tegelijk naar binnen kunnen. De veiligheidseisen van Machu Picchu zijn namelijk nogal streng en je mag enkel op je entreetijd naar binnen. Er wordt gebeld en gedaan en wij zitten intussen moe te wachten. Dit is wel het laatste waar we op zitten te wachten. En naast ons entree-ticket hebben we ook een entrance weten te bemachtigen voor Waynapicchu; de Neus! En die gaan we zeker niet inwisselen om met een andere groep mee op pad te gaan waar we eigenlijk toch al niet op zitten te wachten…Er wordt gebeld en gebeld, intussen komt Erica ook binnen en uiteindelijk wordt besloten dat wij op tour gaan met deze gids om 08:45. Het komt allemaal goed zegt ie, en dat is ook zo. Wij gaan met Erica richting ‘Incontri’- een veel rustiger restaurant, waarna we heerlijk in slaap vallen in ons bedje.

De volgende ochtend worden we vroeg wakker van de regen, met bakken komt het uit de lucht. Regenwoudregen zeg maar, nat en veel. We kijken buiten, maar van de bergen is niets te zien. Zal je net zien: gaan wij naar Machu Picchu, zien we helemaal niets van het geheel. We balen even in stilte en staan dan op.

Na ontbijt en bus staan we op tijd gereed bij de ingang, waar eenieder in een lange rij van poncho’s staat.

Ik bevriend natuurlijk weer ongevraagd een voorbijlopende hond (geen idee, hij gaat ineens voor mij zitten; is al de tweede deze week) en dan is het wachten wachten wachten::

Tegen de tijd dat onze gids arriveert klaart het echter langzaam op en na de strenge entree lopen we binnen ennn…..

waauw! Daar ontwolkt zich, voor onze neus:

Machu Picchu…..

En hoeveel plaatjes je ook gezien hebt, in het echt is het toch een heel ander gevoel. Ik krijg er wel een beetje een brok van in mijn keel; veel groter dan verwacht; veel gedetailleerder ook. Werkelijk indrukwekkend! Dat men in deze oude tijden al zoveel bouwkundige kennis had is ongelofelijk. We maken foto’s, lopen rond en horen van onze gids dat nog steeds niet volledig duidelijk is waar deze stad voor diende. De naam Machu Picchu is gegeven, omdat de berg die ernaast ligt, zo heette en de volledige naam is dan ook ‘The lost City of Machu Picchu’ (De verloren stad van de oude berg). Gedacht wordt nu dat het een religieus centrum was voor de belangrijke inca’s. Toen de Spanjaarden kwamen en leken te gaan overwinnen, hebben de inca’s deze stad verlaten en de toegangswegen vernietigd. Omdat het overgroeide door jungle en de wegen niet toegankelijk waren, vonden de Spanjaarden deze stad nooit. Als dit wel zo was geweest, waren deze historische gebouwen waarschijnlijk vervangen door kerken, het Christendom, dat de Spanjaarden hier introduceerden. Lokale mensen wisten waarschijnlijk wel van Machu Picchu, maar de wereldwijde ontdekking gebeurde door Hiram Bingham, die met sponsoring van o.a. National Geographic ervoor zorgde dat het zoals het wellicht vroeger was, werd hersteld. Bomen en jungle werden verwijderd, stenen schoongemaakt en zo is het nu nog.

Vanmorgen bij zonsopgang was zowel vanaf de Inca-trail als vanaf Machu Picchu zelf niets te zien. Iedereen stond in natte poncho’s naar wolken te kijken en wij zijn dan ook gelukkig het in zijn volle glorie te mogen zien. Onze gids geeft ook aan dat wij heel veel geluk hebben om Waynapicchu te mogen beklimmen, juist omdat er maar 2x 200 mensen per dag hier op mogen vanwege het smalle pad (van de 5000 bezoekers van Machu Picchu). Het voelt als een eer, we hebben het al vaak gehoord de afgelopen dagen. Deze punt wordt ook wel de ‘Neus’ genoemd en waarom wordt duidelijk als hij de foto van de veelgeziene foto van de bergen achter Machu Picchu draait en er een zeer duidelijke en-profil van een gezicht ontstaat. Serieus dus echt noooit geweten! 🙂 Maar als je het weet kun je er niet meer omheen.

We worden door Jose naar het controlepunt gebracht en dan begint de grote klim, want zoals je kon zien op de foto’s is het best een hoge berg. In twee uur zou het moeten lukken geeft bij ons aan en na inschrijving in het grote boek met onze vertrektijd gaan we op pad. Even verderop komen we een gezin tegen waarvan de jongen van het pad af is geschoven het ‘ravijn’ in. Heel diep is hij gelukkkig niet gevallen, maar pijn heeft hij wel. Bas verleent eerste hulp en ons karma is weer gesterkt met 5 punten. We starten een stukje naar beneden, maar dan starten de steile trappen. En hoe moeilijk dat 2 dagen geleden ging, hoe gemakkelijk dat nu gaat. Met een rotvaart klim ik zonder moeite omhoog. Hartslag blijft netjes op 120 steken en behalve zweten is mijn lichaam erg enthousiast. Ik ga zelfs sneller dan Bas vandaag. Kun je nagaan wat 1500 meter aan hoogte scheelt. We zijn inmiddels op 2400 en klimmen tot 2600 en het zuurstofgehalte is hier prima te doen voor mij. Kan ik toch nog een beetje gebruik maken van mijn verder prima conditie 😀 Ik word er helemaal blij van en ga daardoor nog sneller :-D. We halen mensen in op de steile trapjes en maken goed gebruik van de staalkabels. In no-time staan we binnen een half uur boven! Ongelooflijk, wie had dat gedacht? Ik niet in ieder geval!

En dannnnn… dat uitzicht joh! Bizar prachtig mooi is het op deze hoogte en Machu Picchu lijkt zelfs maar klein vanaf dit uitzichtpunt. We voelen ons trots en gezegend dat we op dit prachtige punt mogen staan en genieten van het uitzicht van 360 graden hoge pieken om ons heen. Ver beneden zien we de rivier en het treinspoor waarlangs we gisteren naar Aguas Calientes zijn gelopen.

Na een tijdje genieten gaan we weer voorzichtig terug naar beneden, nemen een verloren tas mee om af te geven (weer 5 Karma-punten) en tekenen weer netjes uit dat we de berg weer verlaten hebben. En dat is pas mooi. Je staat terug op Machu Picchu en kijkt om en ziet: de enorm hoge neus, waar wij serieus in een half uurtje naar toe geklommen zijn. Bizar dat we dat gedaan hebben, het is best een hoge top, dus extra trots zijn we zeker!

Doordat we Waynapicchu mochten beklimmen hebben we een re-entry, want bij Machu Picchu mag je namelijk maar 1 kant op lopen. En als je vanwege de haast richting de berg niet gekeken hebt naar je uitzicht kun je niet meer terug om te kijken. Vandaar dus dat wij Machu Picchu uit mogen en weer in mogen om opnieuw te genieten van het fenomenale uitzicht. Maar net voor we richting uitgang lopen komen we Erica tegen! Supervet!!! En wat een toeval, zoveel toeristen en toch lopen we elkaar tegen het lijf. Het is werkelijk een superleuke ontmoeting en we maken nog even een foto samen voor we weer gaan. Bij de uitgang planten we een stempel in ons paspoort als bewijs dat we in MP zijn geweest en gaan daarna alle rijen voorbij en met gemak MP opnieuw in. En wauw, het blijft prachtig! Wat een ontzettend bijzonder complex.

We doen nog wat geocache-activiteiten en gaan dan toch naar buiten. Daar staat namelijk nog een kilometerslange rij, waar wij in moeten om met de bus terug naar beneden te kunnen. En aangezien onze trein om 16:22 vertrekt, mogen we zeker niet te laat terug zijn. Deze rij ziet er echter uit alsof het minimaal 2 uur gaat duren voor wij in een bus zitten, dus helemaal gerust zijn we er niet op. Gelukkig rijden er echter maar liefst 26 bussen de haarspeldjes op en neer, dus zitten we na een half uur in de bus en zijn we ruim terug op tijd terug in Aguas. Ook de trein halen we netjes en dus zijn netjes om 18:15 in Ollantaytambo en vervolgens rond 20:00 terug in Cuzco om na een lekker maaltje bij onze favoriete Italiaan ‘Carpe Diem’ in een diepe slaap te vallen.

Share

2 Replies to “De verloren Inca-stad [Machu Picchu]”

Laat een antwoord achter aan Ruud/Papa Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *