Het is alweer een tijdje geleden dat jullie een blogje van mij te lezen kregen. Niet dat er niets gebeurd is in de tussentijd, maar er is dusdanig veel gebeurd dat ik geen tijd had om te bloggen, of gewoon simpelweg geen energie, omdat die energie gebruikt werd op andere plaatsen in mijn lichaam.

Ja! Je leest het goed in de titel van deze blog-post, ik ben in verwachting! En niet pas net, inmiddels zitten we alweer bijna aan de 29 weken en zo rond 23 december verwachten Bas en ik onze kleine frummel. Ik hoor je denken: ‘oh leuk zo rond de kerst’ haha, nou ja, het is niet alsof we daar per se over nagedacht hebben en we hopen dan ook dat een feestdag-geboorte ons bespaard gaat blijven, maar zoals het meeste in het menselijk lichaam: we hebben er zelf niet zoveel over te zeggen.

Het was begin april op een dinsdagmiddag en ik was een dag overtijd. Zou het? ‘Anders gaan we toch gewoon een test halen, schat?! Dan weten we het zeker!’. Tien minuten later staan we met twee ClearBlues weer buiten. Het is bijna tijd om bij mijn vader te gaan eten, dus we besluiten die avond na thuiskomst rond half 11 te checken of het écht zo is. De avond kruipt door de spanning voorbij en tegen de tijd dat ik thuis kom is de grootste uitdaging recht over dat strookje heen plassen, dat lijkt me al een uitdaging op zich. Twee minuten, die wel 10 minuten lijken te duren, later hebben we de uitslag: ‘Zwanger’! Jeeeeeee :-). Ik zit gelijk in de overtreffende trap van mezelf, Bas is er een beetje bedeesd van: ‘Wow, dit moet even bezinken hoor‘. Tien minuutjes verder zitten we in een geanimeerd gesprek over babynamen; weer 20 minuten later zijn we er over uit: we hebben een meisjes én een jongensnaam waar we allebei heel blij van worden. Over belangrijke dingen zijn we het altijd zó snel eens 🙂

En dan volgen een paar spannende maanden, want al 3 dagen later begint het bloedverlies. Steeds bruin, maar wel continu; bij het afvegen, in mijn ondergoed. Het verschil tussen ratio en hormonen komt nu duidelijk naar voren, want als het bloed zondagavond donkerrood is weet ik het zeker: dit wordt een miskraam. Huilend op het bed neem ik in mijn hoofd al afscheid en Bas geeft me een dikke kroel en goede moed dat het misschien wel mee valt.

Twee dagen later besluit ik de verloskundige te bellen. Met 6 weken zou er in ieder geval iets te zien moeten zijn en tegen mijn verwachting in blijkt alles goed te gaan! Er is zelfs lichte hartactie te zien en mijn ongerustheid wordt wat gestild. Maar het bloedverlies gaat door. 1,5 week later (7,5 week) heb ik de eerste vitaliteitsecho en daar ziet de verloskundige een te weinig gegroeid embryo en bloed aan de rand van de baarmoeder. Ze maakt zich zorgen en alle positiviteit waarmee ik mezelf de afgelopen weken heb opgepept verdwijnt weer even als sneeuw achter de zon.

Met 8,5 week kom ik van mijn werk thuis en voel ik ineens iets lopen: bloed. Heel veel bloed. Ik ren naar de wc en het gutst er uit: helderrood bloed, niet te stoppen met een simpel verbandje; maar meer heb ik niet in huis. Bas en ik kroelen elkaar en blijven allebei rustig: misschien dat dit dan toch niet zo is… Ik mag op spoedcontrole komen bij de verloskundige (helaas mag Bas niet mee vanwege corona) en er wordt een goed gegroeid kindje met prima hartslagje gezien. Niets om me bezorgd om te maken. Heen en weer geslingerd door emoties bel ik Bas en uiteraard zijn we zó ontzettend blij… Toch blijft het tot 14 weken spannend, want het bloedverlies vermindert pas dan.

Na ruim 11 weken besluiten we na de termijnecho toch iedereen te gaan inlichten. Alles lijkt goed te gaan en de kleine groeit goed. Daarnaast wordt mijn vader dat weekend 60 en op de laatste pagina van het gemaakte fotoalbum plakken we de echo-foto’s met een leuke tekst voor opa en oma rond de kerst. Mijn moeder en Arie wisten het al iets eerder vanwege het bloedverlies, maar de verdere reacties van familie en vrienden zijn hartverwarmend. Het verheldert voor sommigen ook wel wat, want ondanks dat we wegens corona weinig mensen zagen in die periode (en de eventuele carpaccio-etentjes en wijn-avondjes dus moesten missen), was wel veel mensen opgevallen dat ik zo ontzettend moe overkwam. Door het vele thuiswerken was dat met school gelukkig nog redelijk verborgen te houden.

We houden nog even een slag om de arm, maar als het bloedverlies verdwijnt na 14 weken durf ik eindelijk blij te zijn! We krijgen een baby! 😀 De vermoeidheid blijft ongekend en terwijl ik mezelf drie slagen in de rondte gaap tijdens het afnemen van alle corona-proof examens op mijn werk probeer ik ook buiten school nog wat dingen te blijven doen.

15 juli verhuizen we naar ons nieuwe huis en gelukkig is het ook nog zomervakantie. Veel tillen mag ik niet, maar schilderen, kasten in elkaar zetten en tosti’s bakken zijn ook hartstikke nuttig. De zomervakantie kom ik met genoeg rust door, hoewel het vanwege corona wel een beetje anders is dan normaal natuurlijk. Elke trap die ik oploop gaat met hartslag 160 en een mondkapje in Frankrijk is vooral bij inspanning best pittig met astma en zwangerschap in combinatie.

Zodra de school weer begint (24 weken) blijkt dat alles anders is, corona maakt het onmogelijk om 5 dagen op school les te geven. Ik combineer daarom 3 dagen thuis met 2 dagen op school werken. De eerste weken valt me dat zwaar. De vermoeidheid blijft killing (wie zei er dat dat in het tweede trimester beter ging?! ;-)) Ik ben letterlijk aan het aftellen naar mijn verlof en kijk op tegen de weken die nog komen. Elke avond rond 8 uur uitgepuft en ’s ochtends weer moe opstaan en maar weer proberen mezelf aan het werk te zetten. Niet echt mijn normale ding. Waar normaliter ‘energie’ en ‘enthousiast’ de eerste twee dingen zijn die mensen noemen als ze mij omschrijven zijn die beide eigenschappen deze weken ver te zoeken. Ik struggle er echt mee, zoekend naar een evenwicht tussen wat vol te houden is en waar ik mezelf nog in herken.

Inmiddels 4 weken verder gaat het iets beter. Ik begin te wennen aan het schoolritme en probeer iedere nacht 10 uur slaap te pakken. Dat wil niet altijd zeggen 10 uur effectieve slaap, maar als ik 7 x per nacht wakker wordt en 3 x ga plassen kom ik hopelijk nog steeds aan 8 uur slaap. En dat gaat best aardig. Daarmee zijn de 40 uur van mijn werk redelijk vol te houden. Het betekent wel dat ik een snelcursus ‘grenzen aangeven’ krijg, want even een iPad shoppen met mam in de stad betekent daarna even zitten, nog 2 winkels doen en als ik vervolgens de rest van de dag nog iets waard wil zijn moeten we daarna richting huis.

Ook mijn handen willen niet helemaal meer meewerken. 3 weken geleden mijn ringen maar om mijn nek gehangen, omdat ze bijna niet meer van mijn vingers af te krijgen waren en inmiddels alle verschijnselen van carpaal tunnelsyndroom in mijn handen. Het voelt als reuma; schrijven, fles open draaien, zelfs deeg kneden doet zeer. ’s Nachts slapen mijn handen, door de hoek van mijn polsen, of ik ze nou omhoog leg of niet. En dan natuurlijk maagzuur; lekker opboeren en pijn op de borst. Enfin, je leert ook daar weer van grenzen aan te geven, want teveel eten, dat is écht uit den boze nu als ik niet met pijn nadien wil zitten. En dus heb ik met Bas afgesproken dat hij mij helpt herinneren aan niet-teveel eten als ik denk dat ik het nog wel op kan 🙂

Al met al is het vooral veel aanpassen, wat het straks met die kleine waarschijnlijk ook zal zijn. We zitten alweer bijna in week 29, dus nog ruim 11 weekjes te gaan! Het aftellen kan beginnen. Ik waggel wat af, probeer nog wat te sporten (zwemmen, zwangerschapsyoga) en eet vooral niet meer dan voor de zwangerschap en dan maar hopen dat dat alle de beste voorbereiding voor onze drukke kleine is, want als hij of zij net zo beweeglijk is buiten mijn buik als erbinnen, dan maken we onze borst alvast maar nat ;-).

De hele dag door beweging in je buik voelt wel alsof je nooit alleen bent, Het is een warm blij gevoel als ik ineens weer een elleboog uit mijn buik voel steken en na een beetje wrijven het voel verplaatsen. Samen kletsen we wat af tegen de baby en hoewel we het spannend vinden, hebben we er ook wel erg veel zin in! 😀 Nu de babykamer nog afronden, de laatste spulletjes afwachten en alles op z’n plekje gaan zetten en dan zijn we er wel klaar voor. Maar rustig aan kleintje: gewoon nog lekker 11 weekjes blijven zitten!

Oh en we zouden het leuk vinden als jij, de lezer van deze blog, een gokje zou willen wagen op het geslacht, de naam, het gewicht en de datum van geboorte van onze kleine. Doe je ook mee? Klik even op de onderstaande link en vul je gedachten in: wij zijn écht reuze benieuwd. O ja, en negeer de boodschap dat je geld voor ons kunt sparen, niet doen. We zijn gewoon benieuwd naar wat jullie denken!! 😀

https://babygokje.nl/pool/8op6501ucy

Liefs van Bas en mij.

Share

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *