Nog een half weekje te gaan en dan gaat mijn verlof in. Stiekem ging het laatste deel toch sneller dan verwacht. Het is nog een kwestie van het afronden van de laatste lessen t/m komende woensdag en dan kan een periode van rust aanbreken. En die is hard nodig, want ruim 1,5 week geleden kreeg ik er ook nog even corona overheen.

Op maandagavond ga ik altijd op bezoek bij mijn vader en Simone, waarna we in de avond een bezoekje brengen aan mijn oom en een soepje eten. Dat was krap twee weken geleden niet anders. Niet heel slim van mij, want ze gaven wel aan wat lichte klachtjes te hebben, maar ik zag het toch wel zitten, we zouden gewoon afstand houden en niet kroelen. Zo geschiedde, we hielden ruim 1,5 meter afstand, aten gezellig en bespraken de week en zoals iedere week was het weer beregezellig.

De klachten van mijn papa en Simone werden erger in de dagen erna en woensdag deden ze voor de zekerheid een test, die donderdag positief bleek te zijn. Ik had nog nergens last van, maar uit voorzorg zeg ik alle afspraken vanaf donderdag af: niet wandelen met mijn moeder op donderdagavond, de fysieke lessen op school van vrijdag toch online.

En dan begin ik donderdagavond ook te hoesten… het zal toch niet..? Ondanks dat ik me niet echt beroerd voel begin ik in de loop van vrijdag toch wel te vermoeden dat de kans bestaat dat ik toch aangestoken ben, maar dat zou wel bizar snel gaan dan, dat virus. Ik voer mijn werk succesvol thuis uit en dat gaat met af en toe een kuchje best prima. Omdat ik wat benauwd wordt in de loop van de dag bel ik de apotheek om te vragen of ik mijn reguliere astma-medicijnen (hele zwangerschap nog niet nodig gehad) eigenlijk mag gebruiken nu. En dat mag: Symbicort, het medicijn dat ik gebruik bij longklachten bevat een ontstekingsremmer (na 3 weken) en een luchtwegverwijder, die gelijk werkt. Dat zorgt dat ik de dag aardig door kom.

Eind van de vrijdag besluit ik me te laten testen en zaterdagochtend kan ik al terecht. Wel fijn dat ik nu Simones werkplek eens in het echt zie :-D, maar de reden om er te zijn is natuurlijk iets minder. Toch wel spannend zo’n test. Ik probeer zo goed mogelijk naar de instructies te luisteren: motor uit, raampje dicht ,in de juiste laan. Ik wist niet dat een stokje zo diep je neus in kon en moet uiteindelijk bijna kokhalzen van het stokje in mijn keel. Maar dat kokhalzen is eigenlijk al een hele poos zo, want met 34,5 week zwangerschap verdrukt onze kleine frummel mijn longen en maag, dus hoesten zorgt voor extra maagzuur dat omhoog komt, waarmee vervolgens kokhalsneigingen ontstaan, die weer gevolgd worden door een hoestbui. Al met al niet heel prettig, maar prima te handelen tot dan toe.

Zondagochtend volgt de uitslag: corona! Ik had er al een beetje op gerekend, maar toch valt het me wel een beetje zwaar. Toch bekijk ik het vrij positief, want beter nu dan over 5 weken tijdens de bevalling en hopelijk pakt onze kleine frummel nog wat antistofjes mee. Bas besluit zich in de loop van zondag ook te laten testen voor de zekerheid. Hij heeft geen klachten, maar aangezien we samenleven is de kans groot dat hij het ook heeft. Uit voorzorg besluiten we apart te gaan slapen, zodat het risico op verspreiding zo klein mogelijk wordt. Als een dag later blijkt dat Bas gelukkig geen corona heeft, zijn we opgelucht, maar natuurlijk komen er nu een heel stuk meer dingen bij kijken: de hele week apart blijven slapen, niet elkaars spullen aanraken. In huis ruimte laten tussen ons, niet kroelen en kussen. En hoewel we dat al sinds ik klachten heb niet echt meer doen is dat toch het gene wat echt zwaar begint te worden in de loop van de afgelopen week. Zoals jullie weten ben ik echt een kroelbeest en niemand zien, geen contacten hebben, niet kroelen – dat hakt er stiekem best een beetje in. En iedereen die in mijn omgeving nu nog zeikt dat ze zo beperkt worden door de maatregelen heeft nog geen week verplicht in isolatie gezeten. Want dan weet je dat de beperkingen wel meevallen zolang je geen corona hebt. Je mag nog gewoon het huis uit, dan is het geen beperking. Ja het leven wordt minder leuk van geen feestjes en borrels, maar je kunt nog wandelen buiten! Als maandag ook mijn smaak en geur verdwijnt is ook aan eten niet echt veel meer. Eten wordt pure noodzaak als mijn maag roept dat er iets in moet, maar veel meer niet. Ik krijg een beetje angst of het nog wel terug zal komen, want ik hou zo van eten! Niet lekker genieten van een smaakvolle door Bas gemaakte maaltijd en ook de kinderwagen en autostoeltje die binnenkomen niet aanraken uit voorzorg. Er is al gauw niet veel meer aan.

Op mijn werk zeggen ze: doe rustig aan Ine, doe wat kan, maar je bent ziek hè, dus je hoeft niet per se iets te doen, maar dat is het enige waar ik in mijn dag nog een beetje energie van krijg: lesgeven over programmeren, in dit geval ‘forms’ aan die jongens en meiden. En dus richt ik me veel op mijn werk de afgelopen week. Wat nou 35 weken zwanger; online lesgeven kan ik nog prima!

Gedurende de week worden de klachtjes wat minder. Elke dag ruik ik aan de pindakaaspot in de hoop iets te ruiken en vrijdag lijkt daar voor het eerst een klein beetje geur door te komen. De McDonalds van de avond ervoor heb ik nog als plastic naar binnen gewerkt, dus ik begin wat hoop te krijgen. Het apart slapen gaat onverminderd door, maar gelukkig ligt het bedje op zolder ook best lekker en behalve de vreselijke zeehondhoest gaat het de goede kant op. Het hoogtepunt is een superlief gebrachte ‘Tony ChocoLONELY’ reep door Dees om me zo lonely een beetje de dagen door te laten komen en een prachtige bos bloemen van mijn werk. En natuurlijk Basje die zijn best doet om me de wind zoveel mogelijk uit de zeilen te houden. 🙂

Vrijdag zou ik uit isolatie mogen, maar 24 uur klachtenvrij ben ik nog niet, dus ik twijfel een beetje of ik al naar buiten mag. Zaterdag gaan we dus voor het eerst even de stad in, voor de zekerheid hou ik mijn mondkapje maar op de hele tijd. Ik merk dat alles veel energie kost, nu was ik dat al gewend van de zwangerschap, maar dit maakt het nog een beetje erger. Het hoesten is alleen bij opstart en einde van de dag (van liggend naar zittend is voor mijn astma-longetjes vaak een moment waarop alles los komt). De benauwdheid blijft, ondanks de medicatie een zwaar puntje. Niet diep kunnen inademen omdat dat een hoestbui triggert. Zondagochtend ben ik er even helemaal klaar mee. Voor de tweede keer deze week, eerder deze week vanwege het missen van al het sociale, vandaag even omdat ik het gewoon stiekem best wel zwaar vind om hoogzwanger te zijn en door corona nog minder lucht te hebben dan ik door de zwangerschap al had.

Maar ach, ook dat gaat weer over, na het schrijven van dit blogje voel ik me alweer een stuk beter. Net als corona elke dag een stukje beter gaat. Ik kan me meten aan mijn papa en Simone, die drie dagen op mij voorlopen en gelukkig alweer helemaal op de been zijn. Met zwakke longetjes van mijn papa en mij zullen de astma-klachten nog wel even blijven, maar hopelijk kan ik in ieder geval komende week nog een paar dagen naar school toe om voor mijn verlof nog even afscheid te nemen van mijn twee mentorklasjes voordat ik echt onderuit kan gaan hangen op de bank, wachtend op de kleine frummel. Ik heb er zin in!

Share

One Reply to “35,5 week zwanger en corona”

Laat een antwoord achter aan Thijs Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *