Niet te geloven, maar ons kleine vriendje Sam is alweer bijna 2 weken oud. Onvoorstelbaar dat we inmiddels alweer twee weken de trotse ouders zijn van ons prachtkindje dat het super goed doet. En ook onvoorstelbaar hoe snel je van zo’n klein ventje gaat houden. Het is werkelijk liefde op het eerste gezicht. Cliché!

Stiekem waren we niet maandag 4 januari, maar zondag 3 januari al in het ziekenhuis. Inmiddels was ik namelijk 41 weken en 4 dagen zwanger en ondanks het feit dat de baby in mijn buik nog genoeg vruchtwater had en de placenta dus nog goed functioneerde, hadden we besloten toch te kiezen voor een inleiding. De kleine was nog steeds niet ingedaald ondanks het feit dat hij overdag zakte kroop hij in de nacht gewoon weer lekker omhoog. En dus leek hij geen enkele aanstalten te maken uit mijn lekker warme (en steeds meer blauwe plekken bevattende vanwege de rek die er uit was) buik te komen.

Vrijdag 1 januari vertelden ze ons in het ziekenhuis dat een inleiding zomaar 4 dagen kan duren, immers: je moet minimaal 2 cm ontsluiting hebben voor ze weeënopwekkers kunnen toedienen en die onsluiting proberen ze te bereiken middels een ballonkatheter (een soort ballonnetje met water waarmee ze de baarmoedermond oprekken). Dit kunnen ze tot drie dagen moeten herhalen om de benodigde 2 cm te halen (je wacht dan gewoon thuis) en vervolgens gaat het ‘echte werk’ pas beginnen. Tot zover onze illusie dat een inleiding start en we een halve dag later onze kleine in onze armen hebben ;-).

Enfin, wij mochten op zondag 3 januari ons melden in het moeder-kind-centrum in Bergen op Zoom en hadden voor de zekerheid toch maar alle vluchttassen meegenomen. Eenmaal in een eigen kamer werd gestart met een intern onderzoek en daar bleek, tot onze grote vreugde, dat ik al 2 cm ontsluiting had! Jeeeee! Gelijk maar beginnen met bevallen dan?! Nee, de baarmoedermond was nog nauwelijks verweekt en dat is wel nodig om de ontsluiting te laten vorderen. En dus startte de dag met hormoonpilletjes. Maar 1 ding was zeker: ik zou het ziekenhuis niet meer gaan verlaten tot we daadwerkelijk een zoon zouden hebben! Die gedachte vond ik zelf erg prettig, omdat je bij complicaties al gelijk in het ziekenhuis bent en er niet meer heen hoeft te rijen vol in de weeën.

De pilletjes zouden drie keer herhaald kunnen worden en dus installeren Bas en ik onszelf op bed en de bank met onze tablets en boeken om ons te vermaken tot de pilletjes gaan werken. Intussen hang ik aan een monitor en zie daar dat de harde buiken die ik al weken heb toenemen in kracht en hoewel ik het lezen in de eerste uren nog wel vol kan houden, merk ik dat een uur of 3 later dat toch al wat lastiger wordt tijdens zo’n contractie. Rond 13:00 wordt opnieuw gemeten en blijkt de baarmoedermond iets verweekt en ik ruim 3 cm ontsluiting te hebben. Nou, dat gaat lekker zo! Helemaal niet ontevreden met het resultaat krijg ik een tweede setje pilletjes met hetzelfde effect. De weeën worden er ook iets heftiger van en terwijl Bas in de middag nog even de weekboodschappen gaat doen (er wordt toch nog geen baby verwacht), vervang ik het lezen door doelloze spelletjes op de iPad.

Intussen kijk ik regelmatig naar de monitor alsof daarmee de weeënfrequentie hoger gaat worden en ik zie toch langzaam wel regelmatiger terugkomende weeën. Of wil ik dat gewoon zien? Rond 18:30 wordt opnieuw gecontroleerd en de verloskundige vindt dat het niet voldoende vlot (en dat terwijl ik vond dat ik toch gewoon al echt mooie pieken heb in het contractiediagram). De verloskundige wil als het zo doorgaat pas morgen mijn vliezen gaan breken en dat vind ik eigenlijk niet zo lekker. En dus besteed ik de avond door rond te lopen door de kamer, want als ik sta doet het meer pijn en worden de weeën sterker, wie weet is het dan voldoende om vanavond nog te bevallen. Bas mag gelukkig blijven en we houden onze kamer, maar het gaat vanavond niet meer gebeuren zegt de verloskundige. Ik doe de gedurfde uitspraak dat ‘als dit de pijn is waar ik mee moet dealen, ik niet snap waar iedereen zo moeilijk over doet’. De verloskundige meet nog 1x mijn ontsluiting en helaas is het nog steeds ruim 3,5 cm. Serieus, in dat geval: heb ik echt serieus zoveel krampen gehad zonder enig effect??!

Zo goed en zo kwaad als het gaat maak ik nog een paar uurtjes slaap met intussen een infuus in mijn arm voor de volgende ochtend. Om half 5 zijn Bas en ik allebei wakker en ik heb HONGERRRRR. Ik loop naar de rugzak en haal er een jammie jammie stroopwafel uit. HEERLIJK! Ik ga maar eens naar de WC en daar WOOOOW krijg ik me toch een wee! Maar zeg maar niet zo eentje als de avond ervoor, eentje waar ik zeg maar echt geen kant meer mee op kan. Ik loop terug naar het bed en terwijl Bas ook even toiletteert kots ik de volledige stroopwafel over de ziekenhuisvloer. Jammmieee, maar ik zit inmiddels zo midden in de weeën dat ik niet veel kan doen om het op te ruimen. Bas zoekt wat doekjes bij elkaar, maar na de 4e keer overgeven roept ook hij de verloskundige er maar even bij. Die komt op haar dooie gemakje met de dweil en de droge opmerking ‘zó, volgens mij is het begonnen’.

Terwijl Bas op een zadelkruk voor mij zit probeer ik zo goed en zo kwaad als het gaat mijn ademhalingsoefeningen te herinneren die ik geleerd heb op de yoga. Maar hoewel gisteren 1-1,5 minuut zo goed overbrugbaar leek, lijkt elke minuut nu wel een eeuwigheid te duren. Het is een heel ander soort pijn dan ik verwacht had, maar jezus wat zit er weinig pauze tussen. En elke keer dat er een wee komt, komt ook het kokhalzen weer aanzetten, lekker handig want mijn maag is intussen leeg. Ok, bij dezen neem ik mijn opmerking van gisteravond over ‘pijn waarmee te dealen is’ terug.

Een krap half uurtje later controleert de verloskundige mijn ontsluiting en ik zit inmiddels op 4,5 – 5 cm! En dat betekent: dat ik de ruggenprik mag die ik graag wilde! Van dat deel krijg ik niet veel mee, want de pijn lijkt oneindig te duren en ik weet echt niet hoe ik daar mee kan dealen. Gelukkig is het pas 05:15 en wordt ik vrij snel naar de anesthesist gebracht die de naald in mijn rug zet, waarna ik met een pompje zelf pijnstiller kan toedienen (ongeveer elk kwartier).

Teruggekomen van de ruggenprik ben ik heel moe en breng ik veel tijd slapend op mijn zij door. Maar tijdens elke controle moet ik weer op mijn rug en begint het overgeven weer. Om daarna gelijk weer honger en dorst te hebben, wat er dan 2 seconden later weer volledig uit komt. Sam drukt volledig op mijn maag (hij zit nog steeds hoog) en ook de hormonen helpen niet, dus veel zin heeft eten en drinken niet. Het duurt nog een poos voor ze mijn vliezen door willen prikken, omdat Sam wel in mijn bekken geduwd wordt tijdens een wee, maar er weer omhoog zwemt als de weeën voorbij zijn (goh, dit komt me bekend voor van de 5 weken voorafgaand aan de bevalling ;-)) De verloskundige wil graag dat hij zo ver mogelijk in mijn bekken ligt voor ze mijn vliezen doorprikt om te voorkomen dat de navelstreng uitzakt tijdens het breken. Dat doorprikken gebeurt uiteindelijk om 09:00. Sam zakt verder (niet volledig) mijn bekken in en de ontsluiting kan vorderen.

Dat vorderen vindt de verloskundige lang duren, maar mij valt het allemaal wel mee, ik slaap intussen alsof ik al maanden niet geslapen heb en kots bakjes vol elke keer als gecontroleerd wordt hoe het ervoor staat. Tegen half 12 heb ik al slapend volledige ontsluiting, maar nog geen persweeën. Langzaam voel ik wel de druk die op mijn blaas zit, zich naar achteren verplaatsen, maar dit is nog niet sterk genoeg om daadwerkelijk te mogen persen. Zo rond 13:00 wordt besloten toch nog wat extra weeënopwekkers toe te dienen met de hoop dat de weeën sterk genoeg worden om te gaan persen. Ze beschrijft het als dat de kleine wel in het geboortekanaal zit, maar dat ik te hard moet persen als we dat nu gaan doen, omdat hij nog voorin het kanaal zit en door de weeën zou hij wat dieper moeten komen te zitten, zodat hij een minder grote afstand met persen hoeft af te leggen. De verloskundige zegt nog even motiverend: ‘mijn dienst duurt tot 15:00 vanmiddag. Ik zou het toch wel leuk vinden als hij nog in mijn dienst geboren wordt’. Haha, nou is dat echt een heel aardige tante, dus ik besluit dat ik mijn best wat extra ga doen om te zorgen dat haar wens werkelijkheid wordt.

Intussen is de druk achterin toch wel wat heftiger aan het worden (voelt een stuk beter dan die ontsluitingsweeën waar ik geen flikker mee kan) en ik vraag of ik een beetje mee mag gaan drukken. Dat mag en dus begin ik mijn ‘deze wee komt nooit meer terug’- mantra toe te gaan passen. Dat lukt best aardig, maar als de verloskundige komt controleren heb ik toevallig 2 minder sterke weeën en wil ze de opwekkers nog verhogen. Tot ik ineens een heel harde perswee heb, zij snel voelt van binnen en om 14:00 zegt ‘JA! We gaan er aan beginnen!!’.

En daar gaan we: 3-man sterk; verloskundige, klinisch verpleegkundige en Bas naast me terwijl ik enthousiast begin mijn uitadempufjes toe te passen. En al snel kom ik tot de conclusie dat ik eigenlijk helemaal niet weet wat ik behalve ademhalen moet doen. Ik probeer druk te zetten naar beneden, maar adem tegelijk uit, waardoor de druk naar beneden ook niet voldoende is. De verloskundige probeert me uit te leggen wat ik moet doen, maar tijdens de weeën neem ik eigenlijk niet echt iets op; iets met ‘het doet zeer’, waardoor ik maar wat probeer. Ik heb werkelijk geen enkel idee van de progressie en probeer me maar voor te stellen dat ik een veeeeel te grote drol probeer uit te poepen en op die manier druk te zetten. Dat doet natuurlijk f*cking veel pijn, en dus roep ik 10 minuten later ‘of ik even pauze mag‘, waarop 3 mensen ‘NEE’ roepen en ik dus maar doorga met de pijnlijke drol en zij maar roepen ‘Doorgaan duwen duwen duwen duwen’. Ik kijk met een machteloze blik naar Bas met een gezicht van ‘HOE DAN?!’ (Later geeft hij aan dat hij dacht dat ik hem wilde vermoorden toen hij mij dat gezicht zag trekken, haha misperceptie). De dames die van onderen naar binnen kijken zeggen al haartjes te zien, maar ik geloof er niks van, want ja; die zien zij natuurlijk al als die baby nog volledig in mijn baarmoeder zit; en ze proberen vast maar gewoon iets te zeggen om mij te motiveren.

Maar dan zegt Bas ineens ‘IK ZIE HET HOOFDJE!!!’. En wauw, ik heb geen idee hoe ver ik al ben, maar als zelfs Bas vanaf zijn perspectief zonder enige medische kennis een hoofdje kan zien moet ik toch wel écht goed bezig zijn!! (het grappige van dat verhaal is dat later blijkt dat Bas helemaal niks zag, maar gewoon de verloskundige na praatte om mij te motiveren).

Ik haal kracht uit mijn tenen en net als ik steeds denk dat ik echt niet nóg harder kan persen blijkt dat dat toch echt nog kan en kan ik nog harder drukken. Ik twijfel of niet alle adertjes in mijn hoofd inmiddels gesprongen zijn van de druk op mijn hoofd, maar blijf duwen duwen duwen. En dan ineens, zonder vacuüm gevoel alsof er iets uit een fles getrokken wordt (dat was namelijk mijn beeld hoe het zou voelen) zie ik ineens zelf een hoofdje! En als dat er eenmaal uit is gaat het niet meer zeer doen dan het al doet.

De rest van Sam is er binnen no-time uit en 20 minuten na het starten met persen is hij daar dan: onze zoon Sam Vermeer. 3400 gram, 50 cm. Niet overdreven groot en zwaar voor 41 weken en 5 dagen, vandaar dat hij waarschijnlijk nog zo lekker zat in de baarmoeder. Gedurende de hele bevalling hartslagje niet gedaald en omdat hij maar zo kort ingedaald heeft gezeten ook een vrijwel rond hoofdje. Hij wil alleen niet huilen, is gelijk alert aan het rondkijken, waardoor hij nog even gepest moet worden om hem toch te laten huilen en de APGAR-score op 10 te laten eindigen.

Het eerste wat ik zeg nadat Sam geboren is, is ‘HET IS EEN BABY’. Ja, wat dacht je dan?! Natuurlijk wist ik dat er een baby in me zat, maar het feit dat er dan ineens zo’n levend ventje uit je geboren wordt, alsof het niets is. Al die 9 maanden was het heel onwerkelijk dat daar echt een klein miniatuurtje van Bas en mij aan het groeien was, maar nu hij er uit is is dat toch even een WOW schok. Maar gelijk voel ik ontzettend veel liefde voor het weerloze mannetje dat op mijn borst gelegd wordt. En WOW, ik kan dus vaginaal bevallen; dat had ik niet eens verwacht.

Ik kijk gelijk met een positief gevoel terug op de bevalling eigenlijk. Een ruggenprik: ik kan het iedereen aanraden! Het was zwaar, maar te handelen en wat waren ze goed voor ons in het ziekenhuis. En wat was ik ontzettend blij en gelukkig met Bas aan mijn zijde die op het juiste moment het juiste zei en deed en voor mij voelde als een echte steun en toeverlaat. Echt fantastisch! En hoewel ik altijd gezegd heb dat ik baby’s lelijk vind, moet ik er toch op terugkomen; want ik vind onze zoon werkelijk prachtig! Cliché waar!

Het duurt vervolgens nog 38 minuten voordat de placenta geboren wordt, waardoor ik 850 ml bloed verlies. De nieuwe verloskundige duwt even wat harder op mijn buik en hij komt los (in hemelsnaam; waarom zouden mensen dit willen opeten?!). En dan mag ik weer wat drinken (mijn lippen zijn uitgedroogd inmiddels) en ook wat eten (wat er ook gelijk weer uitkomt…)

Niet veel later mag Sam al aanhappen aan mijn borst en wordt gelijk een natuurtalent genoemd, omdat hij goed aanhapt. Wat zijn we gelukkig met ons kleine vriendje.

Het is nog even twijfelachtig vanwege het bloedverlies of we naar huis mogen, maar gelukkig mogen we alsnog, waarna we opgevangen worden door de kraamverzorgster (ze is er gelukkig net nádat ik weer een bak volgekotst heb). Ze legt ons de eerste dingen uit voor de nacht, waarna ons kleine ventje goed opgewarmd wordt en we zelf ook gaan slapen. Uiteraard is dat relatief, want er moet vaak gevoed worden, maar dat gaat prima.

In de nacht belt Bas nog even met de verloskundige omdat ik iets te enthousiast uit bed ben gesproken, naar de wc ben gegaan en ben gaan rommelen, waarna ik het niet meer warm krijg, vreselijke krampen krijg (waarom heeft niemand het ooit over naweeën :-|). De verloskundige komt langs, maar gelukkig is het bloeden niet meer geworden, waardoor de kans klein is dat er iets mis is.

In de week die volgt worden we door Corina, onze geweldige kraamverzorgster, ingewijd in de wereld van baby’s verzorgen: luiers, badjes, borstvoeding, temperaturen, kruiken. Het voelt alsof we een nieuwe opleiding begonnen zijn zonder enige voorkennis, waarbij we écht álles nog moeten leren. Maar we doen het écht samen. Allebei samen voor onze kleine man en dat vind ik echt heerlijk. Het is een intensieve week met weinig slaap en veel kraamtraantjes voor mij. Elke dag worden we dan ook even naar bed gestuurd om genoeg te rusten. Maar wat voelen we heel veel liefde voor ons kleintje wat nog maar zo kort bij ons is. En wat doet hij het goed. Hij zit na 4 dagen alweer op zijn geboortegewicht en na een week ruim 200 gram er boven. Het is maar goed dat je met borstvoeding niet kunt overvoeren, want hij drinkt echt als een malle en van de 4-6 plasluiers per dag heeft hij er zo’n 11-13 per dag en van de 2-3 poepluiers heeft hij er 6-8. Misschien toch omdat hij wat langer is blijven zitten dat die reflexen zo goed ontwikkeld zijn.

En uiteraard mogen we af en toe afzien met de nachtjes waarin hij elk uur een voeding wil of als ik de thermometer in zijn billetjes stop en hij vervolgens een hele lading spuitpoep op mij lanceert. Of besluit te gaan plassen als de luier natuurlijk net open is. Eigenlijk is het gewoon heel schattig. Ons ventje is het grootste deel van de dag heerlijk rustig en wij voelen hem ook steeds beter aan; we herkennen wanneer hij honger heeft, moet boeren en een volle luier heeft en dat alles in krap 2 weken. Wauw. Afgelopen vrijdag is Bas weer begonnen met werken en ben ik op pad gegaan naar mijn moeder met heel de reutemeteut en dat ging eigenlijk heel goed. Ontzettend van genoten!

Vannacht heeft hij voor het eerst in zijn eigen kamer geslapen (hij sliep eerst in de co-sleeper op onze kamer), en we merkten dat ook dat veel meer rust geeft voor ons in de slaapkamer. Voor de voedingen heb ik immers een heerlijke schommelstoel en elke drie uur een voeding is daarmee goed vol te houden. Hopelijk houdt hij dat even aan, want elk uur vond ik zelf erg zwaar. Maar ook dat gaat weer voorbij en steeds beter!

Vol trots loop ik achter de kinderwagen, geeft Bas hem soms een afgekolfd flesje en geniet ik van dat heerlijke egale koppie van onze prachtige zoon, onze Sam! We kunnen hem nu al niet meer wegdenken. Op naar een mooi leven samen met ons klein vriendje: we houden van jou!

Share

One Reply to “De geboorte van onze zoon Sam”

  1. Wat mooi geschreven Ine, ik heb genoten hoe je over de bevalling verteld. Wat een geweldige ervaring is dit toch en wat oerkracht voel je als de persweeën krijgt. Dat kan toch alleen een vrouw. Haha
    Geniet ervan ze groeien zo hard!!
    Liefs sabrine

Laat een antwoord achter aan Sabrine Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *