Jahoor, hier is weer wat Sam-spam. Even een update over hoe het hier gaat met onze kleine vriend. We zijn inmiddels goed op weg naar de drie maanden dat ons, met hamsterwangen gezegende heerlijke, vriendje alweer bij ons is. Ik kan me nu al bijna niet meer voorstellen dat hij ooit in mijn buik heeft gepast. Hij ontwikkelt zich met reuzesprongen. De tijd dat ik zenuwachtig werd van een huiltje is alweer een tijdje geleden en wat zijn we trots als hij weer een onbekend geluidje uitstoot!
Ochtendhumeur -2.0
We zijn alweer voorbij sprongetje 3 van de vloeiende overgangen waar hij hoge en lage tonen gaat combineren tot een vloeiend geheel (en wij dus ook als een stel debielen staan te ‘babababa dada kngggg b-b-b-b-‘en om hem te stimuleren), geobsedeerd kan zijn door alles wat ook maar enigszins beweegt, soepeler gaat bewegen en je vast kan pakken om vervolgens je vinger met zijn mond te proeven. In de tussentijd heeft Sam al veel stappen gezet: een van de mooiste momenten in mijn ouderhart is als ik met m’n dikke ochtendhumeur in badjas naar zijn kamer slof voor de ochtendvoeding om 07:00 (als in ogen plakken nog aan elkaar: ‘ik zou nog wel uuuuuren kunnen slapen; GAAAAAP’) en dan een grote brede tandloze glimlach naar me toe geworpen krijg omdat Sam me herkent, enthousiast gaat trappelen met zijn beentjes en vrolijke geluidjes uitstoot. ***smelt*** weg ochtendhumeur. Wat dat betreft een goede remedie haha. Ook als Bas en ik overdag en ’s avonds met hem spelen worden we regelmatig getrakteerd op kleine schaterlachjes. Prachtig is dat! Door die herkenning wordt het ook steeds leuker en gaan we nog meer van ons vriendje houden; Sorry als ik de clichés hierbij even heeeeeel softie bevestig haha :).
Op naar de flesjes!
Sinds een week of 4 ben ik begonnen met langzaam voedingen vervangen door flesvoeding. Over een krappe twee weken moet ik namelijk weer gaan werken en mezelf kennende ga ik op het werk niet in een troosteloos hokje met TL-verlichting zitten om melk te kolven terwijl ik ook in de kantine met mijn collega’s kan kletsen. Of vergeet ik waarschijnlijk het gekolfde flesje eind van de middag uit de koelkast van ’t werk mee naar huis te nemen. Toch voelt het jammer om die periode af te sluiten, zeker omdat de borstvoeding zó goed loopt en ik het bijna zonde vind om het niet te geven. Sam doet het er ook super goed op en het blijft ook wel speciaal om zo’n klein mannetje tevreden aan je borst te zien hangen. Maar het is gewoon écht niet praktisch in combinatie met werk… En dus proberen we de overdag-voedingen te vervangen door flesjes in de hoop dat de ochtend- en avondvoeding nog met de borst kan. Een beetje zenuwachtig waren we wel toen het eerste flesje flesvoeding in zijn mond ging…. zou ie het pakken? Vind ie het wel lekker genoeg? Maar jahoor, meneer vond het geen enkel probleem en dronk net zo fanatiek als hij doet aan de borst. En zo zijn nu al drie borstvoedingen fles. Dat geeft mij ook weer wat meer mogelijkheden, want: iets minder onmisbaar!
Run-Ine-Run!
En dus ben ik 5 weken geleden langzaam weer begonnen met hardlopen. Niet gelijk 10 km, maar rustig aan weer opbouwen; eerst naar 5, dan naar 10. En dat gaat best goed eigenlijk. De drie keer per week dat ik even een half uurtje het huis uit ben omdat Bas thuis is of mijn moeder oppast zijn even afschakelmomentjes; Ine-time! Langzaam wordt mijn buik ook weer wat strakker. “waar maak je je druk om mens”, zou je zeggen; maar voor mij is dat ook weer een onderdeel van terug Ine worden en met het hardlopen gaat dat gelukkig de goede kant op. Nu nog een beetje een eetritme aanhouden, want de cravings die de meeste mensen tijdens de zwangerschap hebben; heb ik erna… zucht….
Poepverhaal
Sinds de flesvoeding heeft Sam wel zijn poepritme aangepast: van 1x per luier naar 1x per 3 dagen haha. En dat betekent: POEP SPAREEEEEN! Waardoor elke 3 dagen serieus ALLES de was in kan van de pindakaasachtige substantie die zijn rompertje aan zijn rug doet vastplakken. Jakkie… Ik denk dat hij gewoon graag in bad gaat haha. Maar ‘als het je eigen kind is, is het niet vies‘ zeggen ze dan wel eens haha. HA-HA grapjassen! Nou ja omdat het je eigen kind is moet je er om lachen, dat wel; maar het is niet alsof je van de lucht blijer wordt LOL. Desondanks is het een goed teken dat ie poept en aangezien hij nog steeds blijft groeien (vooral in de breedte) ben ik er nog niet echt bang voor dat Sam ondervoed raakt. Inmiddels zit hij alweer op 7,2 kg, behoorlijk groot voor een leeftijd van krap 3 maanden, maar hij groeit op zijn eigen lijntje en overal waar ik kom hoor ik dat hij ‘dat er vast weer af krijgt als hij gaat kruipen en lopen’. Ook orakel consultatiebureau zegt dat, dus dan is het zo haha. En Sam is gewoon een heerlijk tevreden mannetje, dus we maken ons absoluut niet druk!
ZzzZZzzzzzz
En sinds twee weken kunnen we de veelgestelde ‘slaaptiealdoor?’-vraag beantwoorden met ‘JA!!’. Nadat we in de nachten overgegaan zijn op luiermaat 3 (wél 2x doorheen gelekt) slaapt Sam van de laatste voeding om 22:00 tot minimaal 07:00. WIEEEEHOEEEHAAAAJAAAAAA!! <— lees hier mijn enthousiasme, omdat ik ook weer wat langer kan slapen en me dus niet meer 24/7 een soort zombie voelt die alle ballen omhoog probeert te houden. Desondanks ben ik niet minder moe, maar ik hoor overal dat je als moeder chronisch moe blijft, dus we maken er het beste van.
Gewend
En dat is überhaupt wat we doen. Het gaat eigenlijk best wel lekker met ons. Bas en ik zijn aardig op elkaar ingespeeld en zitten in het ritme. We vullen elkaar aan waar mogelijk, kroelen, spelen, verschonen en voeden Sam samen. En dat is best wel lekker eigenlijk. Het voelt fijn en we genieten vooral volop! Elke stap van Sam staan we samen enthousiast te klappen en met een veel te hoog stemmetje ‘gooeeeeddd zoooooooo’ te roepen LOL. Voor de avonden (lees: vorige blog) ben ik al tijden niet meer bang, want ook Sam zit in het ritme. We weten zo’n beetje wat we kunnen verwachten. Sam slaapt veel in de nacht, is in de ochtend veel wakker, gedurende de middag wordt ie weer wat moeier om in de avond wat langer te gaan slapen. En als ie een keer huilerig is kroelen we hem wat extra, wrijven lekker over zijn buikje totdat hij weer happy is. Gek, terugkijkend kan ik me bijna niet meer voorstellen dat ik de eerste weken niet wist waar we aan begonnen waren nu het zo goed gaat.
Let’s get down to business!
Langzaamaan komt de dag weer dichterbij dat ik mag gaan werken. En hoewel veel mensen me al gewaarschuwd hebben: ‘dat zal wel tegenvallen‘ en ‘pfoeh daar zul je wel tegenop kijken’ heb ik dat gevoel nog niet echt. Begrijp me niet verkeerd, want ik vind het heerlijk genieten hier met Sam en als moeder krijg ik nu ook serieus álles mee wat hij leert en hoe hij zich ontwikkelt. Natuurlijk geniet ik er heerlijk van om lekker voor ons kleine vriendje te zorgen. En zeker nu het langzaamaan steeds leuker wordt omdat hij ons herkent en reageert gaan we nog meer van hem houden dan we al deden. Zeker weten dus dat ik hem ook echt wel ga missen en dat de eerste dag vast pittig wordt, maar het volledige moederschap maakt je ook behoorlijk onmisbaar en even jezelf zijn is er gewoon weinig bij. Nu was er sowieso weinig te beleven buitenshuis vanwege corona, maar toch. Even gewoon weer ‘Ine’ zijn is denk ik ook wel weer leuk! Daarbij vind ik mijn werk ook gewoon erg leuk :-). Pas ben ik al even langs geweest en het was bijna alsof ik nooit weg ben geweest (gelukkig zijn ze me niet vergeten ;-))
Ik weet hoe het is om fulltime te werken, ik weet nu hoe het is om fulltime moeder te zijn en ik denk dat een gezonde combinatie voor mij aardig kan gaan werken. Komend jaar ga ik drie dagen werken, 1 dag gaat hij naar mijn moeder en 2 dagen naar de kinderopvang. En leren spelen met andere kindjes en alvast wat ziektes mee pakken kan zeker ook geen kwaad 😉
Super leuk om te lezen weer Ine! Ook al wist ik het meeste natuurlijk al, je schrijft gewoon heel leuk. Geniet nog even en werkse alvast!