Center Parcs in het écht is zóveel mooier!!! [Erewan, Ayuthaya]

Ik kan mijn blog toch niet elke dag beginnen met “Wow, Wat een dag!”, hoewel dat gevoel tot nu toe iedere dag aanwezig is! “Wat een reis” is dan misschien een betere omschrijving. Niet te geloven. Vandaag typ ik deze blog vanaf een wel héél bijzondere locatie. Vandaag maak ik geen gebruik van mijn een-persoons-kamertoeslag. Ik zit namelijk momenteel in een trein. Niet zomaar een trein, maar een nachttrein. Stel je de boemeltrein naar Essen even voor. Vervolgens worden de zitbanken uitgeklapt over het stuk waar normaal je voeten staan. Stel je vervolgens de bagagevakken in een vliegtuig voor en klap die naar beneden, zodat horizontaal een bed boven ontstaat. Maak een rail langs dat bed om een gordijn op te hangen. Laken over de bank heen. Deken en kussen erbij. Koffer in bed zetten en je hebt een bed in de nachttrein: SUUUUUUUUPERVET! En zo heeft iedereen een onderbedje of een bovenbedje en ik lig onder. Onze groep ligt verspreid, onze gids ligt boven mij. iPad op schoot en schrijven maar weer. WiFi is uiteraard niet ter beschikking in deze trein (heb ik toch nog 1 voordeel ontdekt van de NS), dus straks is het een kwestie van dit tekstje plaatsen op 3G-internet en morgen in Chiang Mai zal ik met de WiFi alle foto’s die jullie achterlopen, plaatsen.

De dag begon vanmorgen om half 8, waar ik samen met Familie de Snoo (wij zaten gezamenlijk in hetzelfde hotel) opgehaald werd uit het Royal River Resort & Spa. Ik voeg me pas bij de rest van de groep als we aangekomen zijn bij de Erewan waterfalls. En als ik dacht dat ik het mooiste en indrukwekkenste van Thailand inmiddels gezien had, was dat omdat ik dit nog niet gezien had. Jezus, ik val hier van het ene natuurwonder in het andere. De Erewan watervallen bestaan uit 7 levels. Bij elk level kun je zwemmen en ervoor kiezen om te stoppen en daar lekker de badderen in het extreem blauwe water. Ik, rauwdouwer als ik ben, ga natuurlijk niet stoppen voor level 7, maar daarvoor moeten we wel 2000 meter stijgen. Een behoorlijke klim, dat kun je wel zeggen. De meesten stoppen op level 2, waar ook het mooiste badje te vinden is. Na level 5 begin ik toch behoorlijk te zweten, want we stijgen trapsgewijs en na volgens de iPhone 43 verdiepingen stijgen, komen we na 45 minuten aan bij level 7. Dit klinkt nu als een easy job, maar ik was toch blij met mijn All Stars. Maar er wacht ons wel een prachtige beloning elk level, maar zeker op level 7. Man, wat is dit mooi! Ik denk dat ik nog nooit zoiets moois gezien heb. De mensen die mij kennen weten dat ik al heel vaak naar Center Parcs ben geweest en het subtropisch zwemparadijs prachtig vindt. Maar wauw, dat is niets als je het vergelijkt met dit in het echt. Dit is gewoon een echte jungle, met echte lianen, echte watervallen, echt blauw water en wij zijn er gewoon…… wat zijn wij lucky basterds!

Op level 7 gaan we uiteraard het water uittesten. Er zitten ook vissen, je zou zeggen dat die opzij gaan voor mensenvoeten, maar niets is minder waar. Je kent Dr. Fish?! Nou, ik weet in ieder geval zeker dat ik dat nooit hoef te proberen, want ik word helemaal spastisch van die vissen. Ze zuigen namelijk met zijn 10en tegelijk aan mijn voeten. En dat voelt echt heeeeeeel weird! Zonder het te beseffen ben ik echt panisch aan het reageren. Geen idee waarom, maar ik heb ff geen controle over mijn lichaam. Terwijl die visjes toch echt niets engers doen dan waarschijnlijk dode huidcellen weg eten… Net als we wel even klaar zijn met zwemmen en foto’s maken en er over denken om de barre tocht 😉 terug te gaan maken, wijst Dimphy ineens omhoog: “KIJK DAAR! APEN!!!!!” En serieus, ze heeft gelijk! Net als je denkt dat dit het paradijs is en dat je echt niet meer mooie dingen kunt zien dan je al gezien hebt, komt dit… WAUW! Wel 3 apen slingeren op een meter van ons vandaan door de bomen en er zijn 4 babyaapjes bij die echt heeeeeeel dichtbij komen. Inmiddels lijkt mijn 128GB fotogeheugen wel vol, want uiteraard kunnen we niet stoppen met foto’s en filmpjes maken. De paar mooiste foto’s zal ik morgen plaatsen als ik weer wifi heb. Echt heel bijzonder. Ze zijn op een gegeven moment op een halve meter van ons verwijderd, trekken een tas open om spullen te pakken, jatten een keycord, proberen een flesje cola uit iemands handen te trekken… Het zijn net mensen…  Er wordt zelfs nog even seks geinitieerd door het mannetje, waarna het vrouwtje er snel vandoor gaat… (hoofdpijn?! 😉 )

We hebben moeite om te vertrekken met zoveel moois te zien, maar we hebben al 1000 foto’s en filmpjes en mooier dan dit kan het echt niet worden en dus gaan we  toch de weg naar beneden opnieuw af. Die duurt ineens veel langer dan de heenweg 😉 hoe zou dat nou komen 😉 We praten enthousiast na over wat we gezien hebben. Een wereldwonder; wouldn’t have want to miss this for shoooorre! Zoals ze het boven de rivier zouden zeggen volgens familie de Snoo: het is “SNERPEND!” Weer wat geleerd!

Na de lunch gaan we weer met de 4 busjes op pad, om al even later weer gestopt te worden door de politie. Alcoholcontrole? Te snel gereden? Neehoor, niets van dat.  De kroonprinses van Thailand (de dochter van de zoon (67) van de koning (die waarschijnlijk Rama heet, zoals alle koningen hier; het is enkel de vraag de hoeveelste is het…)) Snapt u het nog?!. Nou, die dus, die bezoekt vandag de Sri huppeldepup-dam en daarvoor moet de gehele weg vrij gemaakt worden. De politieman vertelt dat we een kwartiertje moeten wachten. Wauw! We prijzen onze Thaise gids voor haar organisatietalent dat ze dit ook nog even voor ons geregeld heeft 😉 . Al het verkeer wordt in de berm gedirigeerd en de weg is ruim 20 minuten volledig leeg. Wij zijn natuurlijk wel benieuwd naar de kroonprinses, dus stappen uit en gaan langs de kant staan. We worden vervolgens netjes verzocht om 4 meter van de weg te gaan zitten voor de kroonprinses. Weer 10 minuten later (in Thailand zijn ze niet zo van de tijd merk je al) komen er maar liefst 18 voertuigen met sirenes en al voorbij. 1 auto met geblindeerde ramen. En dan is na 2 minuten het hele gebeuren weer voorbij. Iedereen mag de weg weer op en alles gaat weer verder waar het gebleven was. Het lijkt weer even op Bangkok met alle files die zo even ontstaan en het duurt lang voor we de eerste auto van de andere zijde weer zien passeren, maar uiteindelijk komt het verkeer weer op gang. Wij zijn in ieder geval wel HEEEEEEL even HEEEEL dichtbij de kroonprinses geweest. 🙂
Wat later op de middag (na een persoonlijke siesta in de bus, in verband met een lichtelijk slaaptekort), een ijskoffie & Cornetto op het ruststation en een ervaring met een soort van Frans toilet waar je door moet spelen met een schaal waar je water uit een groot bassin moet halen, komen we aan in Ayuthaya (waarschijnlijk spel ik het momenteel verkeerd, maar ik kan het even niet checken in het donker…)
Historie leert ons (of eigenlijk Nouhi, Nui, Noewi e.d.) dat Ayuthaya vroeger de hoofdstad van Thailand was die in de oorlog met Birma (ik geloof dat het in de 13e eeuw was), helemaal platgebrand is. Alle tempels, paleizen en alles in de stad heeft 10 dagen gebrand. Er was bijna niets van de stad over en de ruines daarvan staan nog overeind omdat die met bakstenen gebouwd. Daar is uiteraard geld uit te slaan en dus bezoeken we de tempels en het paleis. Destijds was er overigens geen geld om de stad opnieuw op te bouwen en daarom ook dat Bangkok nu de hoofdstad is.
Wederom moet ik het woord ‘indrukwekkend’ gebruiken, want dat is wederom op zijn plaats. Heel apart hoe dit er vroeger uit gezien moet hebben en Noui doet echt haar best om het ons heel goed uit te leggen. Van de boeddha die hier oorspronkelijk stond, hebben ze 70 kg goud gejat toen het afgebrand werd. Deze boeddha is gerestaureerd en staat nu in de Wat Pho (waar we eergisteren waren). Ik ben er inmiddels achter dat ‘Wat’, een woord dat hier veel gebruikt wordt, staat voor ’tempel’. Best logisch eigenlijk. Een deel van de as van boeddha schijnt 19 meter onder de grond begraven te zijn, zoals dat op verschillende plekken in het land is. Het graven slaan we vanwege de warmte maar even over. 😉

Het is werkelijk een bijzondere locatie om te zijn en sowieso de hele stad bestaat uit ruines van die tijd. Uiteraard is dat niet het enige toeristische wat hier gedaan wordt. Olifanten lopen hier midden op straat met mensen op hun rug en ook dat ziet er indrukwekkend uit.

Inmiddels begin ik te wennen aan het lopen van straaltjes water over mijn rug en benen. Wennen aan het klimaat noemen we dat denk ik. Ik begin ook te wennen aan het feit dat je hele huid de hele dag plakt en je als je na een stukje lopen stilstaat het zweet op je voorhoofd staat. En niet te vergeten dat een haarelastiekje standaard procedure is om te voorkomen dat je nek binnen 2 minuten doorweekt is. Zeker in de jungle (het gebied waar we nu toch met name zijn) is het vochtigheidsgehalte enorm hoog. Ik plas ook eigenlijk bijna niet op een dag, omdat je gewoon alles uit zweet. En dan hoeft de zon niet eens te schijnen. Wel gemakkelijk als vrouw zijnde, want de rijen voor de wc zijn nergens druk 😉

Gezamenlijk naar de 7-11. Nou die mensen weten niet wat ze meemaken als wij met zijn 23 binnen stormen in de 7Eleven om ons ontbijt te scoren. Het lijkt wel een invasie en zo kijken ze er ook bij hahah.  We nemen de winkel gewoon over, druk als we zijn en dominant ook. Daar maar even een fotootje van gemaakt.

Terug bij het station nemen we afscheid van Noewi, onze Thaise gids van de afgelopen dagen waar we echt een leuke band mee opgebouwd hebben. Ze heeft het super gedaan, gaat nog even met ons op de foto:

en vertrekt dan net voor wij de trein in stappen. Ze kon mijn naam uitspreken en dat vond ik dan wel heel tof. Het klinkt leuker als ik het even zeg, want ze praatte zo leuk! Wij daarentegen gaan de trein in en ik kom aan de klets met een stel tegenover me. Erg gezellig. Vooraf ben ik een beetje zenuwachtig voor deze treinreis, omdat ik het idee heb alleen in een coupe te liggen en je moet natuurlijk snachts slapen, maar je kunt niet slapen en tegelijk op je spullen letten. Gelukkig is het echt heel anders dan verwacht. Ik doe uiteraard nog even een rondje langs alle mensen van onze groep, waarna het bed in elkaar gezet wordt.

En zo zit ik hier nu dus op een comfortabel bedje in een trein. Hoop dat ik van deze vette ervaring zo direct een beetje kan slapen! Een douche hebben we hier niet, wel een wc met gat in de grond, of moet ik treinondergrond zeggen. Een schuitje met heel veel Nederlanders trouwens. Hopelijk verdwijnen die in Chiang Mai weer een beetje, want klinkt misschien gek, maar ik hoef niet per se Nederlanders te zien als ik op vakantie ben 😉
Plakken doen we toch al dagen en stinken ook, dus ach. Wat maakt het uit. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. En weer een ervaring rijker. Als die ervairngen in geld uit te drukken waren was ik al miljonair geweest. Deze trein vertrok vandaag om 19:45 en komt morgenochtend om 07:15 aan, dus voor die tijd moet ik in bed omgekleed zijn, m’n eigen ontbijtje op hebben en weer ingepakt zijn. Zo dus maar eens dutten (net als bijna iederen in de trein inmiddels al doet) en morgen is er weer een dag! Waarschijnlijk weer vol met nieuwe uitdagingen en gave dingen, zoals bijna iedere dag die ik hier tot nu toe ben? Welke dag is het vandaag? Ach, ik weet het niet en het maakt me ook eigenlijk niet uit. Dagen in Thailand zijn zo relatief. Hoor het vanzelf als het er op zit, maar voorlopig hoop ik nog even van niet, want ik ben nog niet klaar met het ontdekken van dit gave land en van mezelf! 🙂

Tof dat jullie weer gelezen hebben en tot morgen!
XXX Ine.