The rush

Ik staar voor me uit vanmorgen. Achter de schermen van mijn oogleden wordt hard gewerkt om ze open te houden. Mijn oogwit is rood van de vermoeidheid, al een paar daagjes. Op de achtergrond speelt “Done with it” van Kensington en ik staar voor me uit en denk aan de afgelopen, zooo heftige week.

Ik ben eigenlijk nog niet ‘done with it’…

Je repeteert een jaar lang voor zo’n week. Elke donderdagavond komen zang-, toneel-, en dansrepetities voorbij, maar niets… niets… is te vergelijken met de afgelopen week. Het voelt alsof ik in de Kring woon: de spiegel met lampjes er voor mij zijn, de vierkante meter met stoel waar al mijn zooi ligt; de enige plek is waar ik me even terug wil trekken, de artiestenfoyermagnetron je enige keuken is. Achter de coulissen de plaats is waar een en al warmte leeft; altijd tijd is voor een kroel, om je het gevoel te geven dat je het goed doet. Je die opsteker te geven die we allemaal nodig hebben. En het podium… het podium voelt als mijn plek, mijn spot om te stralen……

Maandagochtend besloot ik dat ik deze week optimaal wilde beleven. Niets wilde missen; dan maar gebroken erna. Ik wist dat het een pittige week ging worden met 7 dagen repetities, checks, licht, geluid en vanaf donderdag 4x voor het echie! En dus heb ik ook maar gewoon bezuinigd op m’n aantal uurtjes slaap. Want optreden houdt niet alleen op het podium optreden in, maar ook 2 uur lang je haar krullen (thanx LoesG!), toi-toi-toitjes geven en ontvangen, in de make up, microfoontje plakken op je wang, samen vieren dat de premiere een succes was, samen genieten van alles. En dus hield iedere nacht niet meer dan 4 uur slaap in en werd er elke nacht tot in de late uurtjes nagenoten; met als hoogtepunt gisteravond 04:00. Elke dag weer dacht ik: zou ik het vandaag met dezelfde energie als gisteren kunnen doen, want ik ben best moe. Maar dan ging het licht op het podium weer aan, begon mijn scene weer: weg vermoeidheid, weg lichte hoofdpijn, weg zenuwen… en gaan… Energie!

Het voelt alsof mijn leven deze week alleen maar deze musical is. Mijn leven als verwende doos uit het Gooi, als poppenkastpop, soldaat, geirriteerde bargast, pop die tot leven komt, en natuurlijk vrouw met een bang hart. Dat ben ik gewoon nu. En elke minuut; elke seconde geniet ik. Ik geniet van het hele proces; van mezelf op het podium terwijl ik me realiseer dat die hele zaal voor ons komt en de kracht die me dat geeft, maar ook van mijn fantastische medespelers die het verhaal dragen, prachtig kunnen zingen, dansen en acteren. Ik geniet van hun zang, pink in de coulissen af en toe een traantje weg van de emotie die ook zij in hun zang of spel leggen, van de warmte die ze uitdragen. En dan ‘de donder rolt’; ik kan alleen al huilen van hoeveel kracht dat nummer bevat en wat ik daar van mezelf in kan leggen. Ik voel het. Wauw!

Ik kan ook alleen maar over de musical praten. Ik heb de wereld er op voorbereid dat er in mijn hoofd deze week alleen maar plaats is daarvoor. Het mag gewoon even van mezelf.

Ja, natuurlijk zal ik morgen gebroken zijn. Gelukkig zie ik dat aankomen. Ik weet van mezelf dat het moeilijk zal zijn om het geestelijk los te laten. Afscheid nemen vind ik zo vreselijk moeilijk… Het met allen zo intensief beleven van dit hele proces, wetende dat we deze prachtige voorstelling na vandaag niet nog een keer op gaan voeren, voelt een beetje melancholisch.

Want dit is de rush waar we in zitten. Ik weet hoe het voelt. Ik herken het van 1x eerder. Ik heb de rush al een keer gevoeld toen ik vóór de zomer optrad op de laatste schooldag op het Radius College. Toen leek het ook of de wereld ophield met bestaan na het optreden en 2 dagen adrenalinekick. Morgen val ik in een gat. Lijkt het of de wereld niets speciaals meer is zonder die spot op het podium. Maar inmiddels weet ik ook dat dat weer overgaat. Laat het maar even komen.

Dankjulliewel liefste medespelers, dat jullie me zoveel energie geven met jullie positiviteit en fantastische spel en de fantastische momenten tot laat in de nacht (weg ruggengraat! ( 😉 ) . Dankjewel kleedkamergenootjes, voor jullie verdraagzaamheid met stylingspray [;)] . Dankjewel schminkers: dat er nog zoveel meer kan dan ik wist en dat ik nu weet dat ik diepliggende ogen heb (;)) . Dankjewel mamsje, voor het maken van al die fantastische kostuums; met heel veel trots vertel ik iedereen dat jij ze gemaakt hebt. Ben zo trots op jou! [:)]

Dankjewel liefste vrienden, familie, voor het feit dat jullie met zo velen zijn komen kijken. Écht! Die warmte raakt me echt heel erg. Dat jullie écht de moeite hebben genomen om naar me te komen kijken, zo lief en soms onverwacht, en me complimenten gegeven hebben waarvan ik soms zelfs een beetje verlegen wordt. Wauw, warm bad.

Dankjewel Aletha, Jurgen, Bart: voor het vertrouwen in mij dat ik zelf eerst nog niet had!!! Dankjewel iedereen die betrokken is geweest bij deze productie en er vrijwillig zoveel ziel en zaligheid in gelegd heeft. Een diepe buiging van mij voor jullie allemaal.

Vanmiddag gaan we nog één keer shinen lieve schatten! We gaan knallen. We gaan rocken! We gaan ervoor zorgen dat ze ons nooit NOOIT meer vergeten! Ik heb er zin in. En wat daarna komt, wat morgen komt en hoe ik me voel de dag erna? Dat zien we dan wel weer. De wereld is even gestopt met draaien en gaat morgen op z’n gemakje wel weer opstarten. Nu geniet ik nog even van deze rush.

Dit is mijn week! My time to shine! En wat voelt dit wreed lekker! [:]

Wat ’n leven…. [:)]