Fietsend de Vogezen bedwingen [zaterdag]

Na bijna een jaar van voorbereidingen door collega’s Guillaume & Gerard, is het dit weekend eindelijk zover. We reizen met een delegatie van bijna 25 man af naar de Vogezen. Reden is een actie die eerdergenoemde heren gestart zijn. Guillaume is vorig jaar een vriend verloren aan de vreselijke ziekte kanker en ook Gerard is in de schoonfamilie van zijn dochter iemand kwijt geraakt. Daarom startten zij begin september spontaan het initiatief om iets te gaan doen. Iets om geld op te halen voor onderzoek naar kanker. Iedereen kent wel iemand die overleden is en er kan nooit genoeg onderzoek zijn om te voorkomen dat er nog meer mensen komen te overlijden.

Al snel ontstond het idee om iets te doen in de vorm van een fietstocht, en wel in de Vogezen, Frankrijk. Niet aansluitend bij een van de bestaande ideeen, maar met ons Radius College een eigen fietsinitiatief te beginnen om aandacht te vragen voor. Het Radius Cycling Team was geboren. De aftrap bij de kerstviering was een groot succes! Zelf was ik daar ook een onderdeel van, door te zingen met de Radius Band en ruim 700 euro werd al opgehaald. In de loop van 2016 kwamen daar nog behoorlijk wat sponsoren bij en leuke acties.
En dit weekend is het dan zover. ?Vrijdagochtend! Zelf begin ik met een valse start door op tijd te vertrekken, maar mijn 2e set fietskleding te vergeten mee te nemen. Op zich wel handig als je een weekend gaat fietsen. En dus kan ik bij goed en wel Etten-Leur weer terug richting Roosendaal. Daar gaat m’n voorsprong qua tijd. Het blijkt niet uit te maken, want aangekomen op het Radius is zo ongeveer iedereen nog bezig met tijd inhalen en achter de klok aan rennen. De koffiemachine wordt nog even leeggetrokken met kopjes cappuccino, mijn lading zooi (ik heb meer broeken bij dan we dagen weg zijn) en natuurlijk de zooi van alle anderen, eten, drinken (geen bier hoor!?), pannen, branders, eten, drinken, tafels, klapstoeltjes, eten, drinken en de partytent liggen al klaar in de aanhanger, Radius bus ofwel ėén van de andere bussen die die kant op gaat. Niemand merkt gelukkig op hoeveel zooi ik toevoeg, dus kan alles (inclusief stoeltje en hoofdkussen) mee. En hoewel er behoorlijk wat collega’s mee gaan richting Frankrijk, hebben wij ook een behoorlijke schare mensen die de moeite genomen hebben om ons uit te komen zwaaien!

Om 9:00 stipt staan zij er klaar voor, maarja… wij zijn nog niet klaar…. 😉 Rond kwart voor 10 vertrekken we uiteindelijk, waarbij ik het grootste deel van de reis oncharmant tegen een raam geplakt zit, omdat ik slaap tekort kom (oh nee, energie op probeer te doen 😉 ).
Half 4 ’s middags wordt er gezamenlijk enthousiast een tent opgebouwd en een heleboel kleine tentjes, waarbij eenieders tentopzetkennis uitgebreid geevalueerd wordt. Laten we zeggen dat er verbetering mogelijk is. Desondanks lijkt iedereen droog te kunnen slapen en ga ik samen met Sietske maar eens richting onze kamer. Die wordt nog even geruild met Gerard & Marianne, waardoor we uiteindelijk een 4-persoonskamer maken van de 3-bedden-kamer. Daar slapen Sietske (en wie heeft er weer het 2 persoonsbed voor haarzelf?! 😉 ), Peter, Ine (eigen 1 persoons; lekkaaaah), Bas (op ’t matrasje)
Er wordt gebarbecued, en gegeten-mede mogelijk gemaakt door cateringbedrijf ComTak met in dienst Wim, Sietske & Ton. Talentjes in het verzorgen van een voortreffelijke maaltijd. 😀

Men leert elkaar kennen, geniet van de zon, een muziekje en de caravans op de achtergrond en er heerst gezelligheid alom.

’s Avonds stap ik voor het eerst in mijn leven op een racefiets. Beetje slechte voorbereiding natuurlijk als je een weekend gaat fietsen met +- 100 km op de teller maar ik heb gewoon bedacht dat ik dit ga doen. Een beetje Ine laat zich niet tegen houden, maar ik ga er vanuit dat als ik conditie bij doorzettingsvermogen optel ik dan mijn kilometertjes in de benen niet zo mis ? (een beetje eigenwijs ben ik wel). Gerard, Hans, Joost & Ik klimmen ruim 4 km omhoog en ik moet zeggen dat me dat goed af gaat. Als ik getraind had, had ik wellicht de lange route mee kunnen rijden, geeft Gerard aan; prachtig compliment! Het klik-aan-klik-uit systeem (je moet je schoenen in de pedalen klikken en als je vergeet uit te klikken ga je roemloos om als je stil staat). Ik ga er bij voorbaat al vanuit dat dit zoiets zal zijn waar mijn sterke punt zal liggen: het omvallen met de fiets! Het blijkt mee te vallen; versnellen lukt, vertragen lukt ook. Klikken gaat ook fantastisch, een mooi moment om ons weer tussen de mensen te voegen. Gelukkig, dat viel mee!
Er wordt voetbal gekeken in de locale campingkantine: sfeertje joh! 😐 . En na Belgie sluit men zich weer aan bij de rest in de tent (waar ineens bier blijkt te zijn). Er wordt gelachen en gedronken en zelfs serieuze gesprekken gevoerd.

Langzaam druppelt iedereen richting zijn tent, caravan, camper of zelfs kamer tot de eer overblijft aan kamer 14. We kletsen nog een tijdje door (hopelijk niet al te luid :O ), waarna we op de kamer ook nog een gezellige cabaretvoorstelling mogen aanhoren. Langzaam gaat ook ons lichtje uit en wachten we op de volgende morgen.
Die start al in alle vroegte: om 7:45 sta ik onder de douche en rond 8:15 voeg ik me (deze ochtend niet al te chagrijnig) onder de mensen voor het ontbijt. Ton maakt een ComTbijt op de skottelbraaij (no idea how it’s supposed to be spelled) met een ijtje, groentjes, spekjes en kaasjes; Nomnomnom. En dan hebben we allemaal energie opgedaan voor ons eerste “Trainingsrondje”, max. 50km zegt Guillaume. Moet te doen zijn toch? Maar voor ik opstap moet ik uiteraard eerst even uitgelachen worden door iedereen die niet gaat fietsen vandaag. Een broek met zeem is namelijk nogal een cameltoe gezicht voor onze toekijkers en dat is nogal een bijzondere gewaarwording. Daarnaast blijkt het broekje door te schijnen, maar hey, who cares! Ik ga het toch maar mooi flikken, met of zonder cameltoe! Het eerste stuk is vooral dalen en dat gaat dan ook als een tierelier. Ik zit lekker, drinkzak op m’n rug; kan goed snelheid maken, zelfs goed remmen (voorzichtig doen is meestal niet mijn sterke kant) en kan goed mee met de groep. Het miezert wat, maar in m’n paarse hemdje is het prima vol te houden. Na een kwartiertje ben ik lekker warm en probeer ik tussen het racen door ook nog even te genieten van de prachtige uitzichten. We komen tussen uitgehakte bergkloven door en langs riviertjes en watervalletjes, maar stoppen helaas niet. We rijden over de Voie Verte; een voormalige spoorbaan die door de Fransen opnieuw aangelegd is als wandel/fietspad. Een voor mama en Arie als het goed is bekende term 🙂 . Het geasfalteerde pad rijdt prima en het enige obstakel zijn de bij elke kruising aanwezige houdten slagbomen aan weerszijden, waardoor je er slechts langzaam tussendoor kan. Dat zorgt dat je behoorlijk moet afremmen en weer moet aanzetten om bij te komen. Ook dat is echter geen probleem.
Bij 25 km maken we even een stopje in de kou, er wordt wat mannelijk en vrouwelijk geplast en we schuilen even in het bushokje met zijn allen voor de regen. Ik trek toch maar mijn lange shirt aan, want het wordt zo best fris.

Vervolgens gaan we snel weer door en we hebben er mede dankzij Michiel goed het tempo in zitten. Voor mij nog geen probleem om bij te houden. De weergoden lijken ons steeds een beetje minder goed gezind en de regen komt met bakken uit de lucht. We stoppen even, terwijl René in de recordsnelheid van 3 minuten een bandje verwisseld. We gaan snel door, want je kunt je waarschijnlijk voorstellen dat als je een paar minuutjes stil staat je razendsnel afkoelt als alles doorweekt is. Desondanks ben ik zo weer warm en ik krijg na ruim 50 kilometer een paar lieve complimentjes over hoe goed ik mee kan met de groep. Dat is natuurlijk altijd goed om te horen! Her en der vragen we ons wel af hoe ver we nog moeten, omdat de route 50 km zou zijn maar wij laten ons niet horen!
Gelukkig staan Harm en Willem (onze Radius-collegebus en tevens bezemwagen) op ongeveer elke kruising vanaf nu om ons aan te moedigen langs de kant met positief opbeurende uitspraken, mueslirepen en het fototoestel om de vermoeidheid vast te leggenl! Wat een fan-tas-tisch team en wat werkt dat lekker. Ik kan er nog wel even tegenaan, maar dan zitten we op 60 km en moeten we de laatste 15 km omhoog… Precies dat stuk wat we daarstraks naar beneden zijn gegaan natuurlijk! En toen ging het, geloof me, echt wel een stuk gemakkelijker.
Ik probeer de voorsten bij te houden, maar moet al snel wat snelheid laten vieren. En zo geldt voor meerdere mensen. Iedereen rijdt zijn eigen tempo en de mensen vooraan; onze echte snelle vossen Michiel. Gerard en Guillaume zijn al ver uit zicht. Geen idee waar ik rijd, maar ik heb wel een snelheid gevonden waarmee ik het redelijk vol houd. Ik merk echter wel dat ik dit beter had kunnen handelen als ik niet al 60 km gefietst had, en het niet geregend had. Ik heb geen windjack aan en heb wind op kop, verder regent het nog steeds pijpenstelen en heb ik het door en door koud. Ik weet niet of ik nog goed rijd, maar Joost rijdt een eindje achter mij dus ik hoop het maar! Omhoog rijdend houd ik het best even vol, maar dan moet ik een heel stuk naar beneden en ik koel enorm af, in-en-in-koud van de snijdende koude wind op mijn natte shirt; m’n schoenen soppen en ik voel niet zoveel meer. Ik wacht even op Joost en samen rijden we verder en zoeken de route om verder te gaan. Hup, weer een stukje bergop! We zijn allebei een beetje koud en zien na 70 km een Aldi (haaaallelujah). Ik loop met 2 houten benen voor een doos macarons en fruitmoesjes, zo voel je nog even beter hoe koud ik het eigenlijk heb. Na het verhaal van het kassameisje blijkt dat wij nog 5 km moeten naar de camping. Die willen we best rijden, maar ik gooi wel even in de app waar we zijn. Harm en Willem zijn al snel ter plaatse en we besluiten het voor vandaag voor gezien te houden. Het was immers maar een trainingsrondje en we willen morgen ook nog graag enigszins op de fiets passen zonder houten billen en een verkoudheid. M’n beentjes en hoofd hadden het nog wel gekund, maar die koud gaat je letterlijk niet in de koude kleren zitten 😉 Grenzen aangeven is ook een kunst! We schuiven aan bij Peter Damen en gaan op zoek naar Hans de Krijger, waarvan we denken dat ie verkeerd gereden is. Na een zoektochtje krijgen we telefonisch contact en even later blijkt dat Hans al bijna bij de camping is geweest; gedesorienteerd was en terug gereden is. Hij heeft dus het aantal km ruimschoots gemaakt. Hij gunt Harm de eer om de laatste kilometers naar de camping terug te rijden en schuift aan.
Eenmaal aangekomen op de camping zijn onze frisse fietsers alweer bijna helemaal hersteld. Een super knappe prestatie kun je wel zeggen, want 15 km omhoog in regen en wind is echt geen pretje, dat heb ik wel ondervonden. Desondanks heb ik daar zelf 2/3 deel van gedaan. De douche is voor iedereen welverdiend en ik blijf er dan ook ruim een kwartier onder. Zo direct lekker eten en napraten en gezelligheid. Er zitten in ieder geval wat kilometertjes in onze beentjes en daarnaast heb ik mijn collega’s weer eens van een andere kant leren kennen, wat ik persoonlijk altijd een erg grote meerwaarde vind. Morgen gaan we voor het echte werk, hoewel ik vind dat we vandaag ook zeker al heel wat ‘echt werk’ geleverd hebben. Onze sponsoren mogen trots zijn op deze prestatie al; die absoluut de moeite waard was!
Bedankt voor het lezen en tot de volgende blog!