Bas heeft een nieuwe vriend, hij is wit en gemaakt van porselein en hij zit er graag op en steeds als het hem een beetje te heet onder de voeten wordt rent ie naar zijn nieuwe vriend toe. Maar we hebben een probleem: in de hotelkamer waar we verblijven is namelijk maar 1 grote vriend, genaamd WC. En dat zou genoeg moeten zijn, ware het niet dat we allebei aan de racekak zitten… En dus is het vechten om de WC en snel afknijpen als het grootste deel van je appelcompote-gevormde substantie uit je lichaam verdwenen is. Want niemand wil vieze taferelen natuurlijk. De bidet die hier structureel aanwezig is biedt overigens wel een uitkomst, want alles is in ieder geval wel gelijk weer schoon.
Orachha
Woensdagmiddag komen we aan in Orachha, een klein dorpje langs een prachtige rustgevende rivier met een tempel in het dorp. Niet super druk, wel redelijk welvarend en het afvallevel valt hier ook wel mee. Het is eigenlijk een momentje om even te rusten, omdat de reis van Agra naar Khajuraho anders te groot is. Vind ik niet erg, want we doen toch al zoveel op een dag, dus even wat rust kan geen kwaad. Het hotel blijkt een mooie locatie met allemaal kleine huisjes in de vorm van hotelkamers, met een leuk zwembadje erbij. Sfeervol genoeg. Ook het plaatsje heeft wel wat en behalve wat opgedrongen selfies en een constant aanstaande luidspreker met Hindi-slaapliedjes (3 uur lang) en Hindi-wakkerwordliedjes (ook minstens 3 uur lang) is het hier heel rustig. We zitten even bij de rivier en lopen wat rond door het dorpje om vervolgens een Hindoe-mantra-ritueel mee te maken, wat best even bijzonder is. We voelen ons wel even out-of-place en dus vertrekken we na niet al te lange tijd weer.
We eten die avond bij een locale mevrouw uit Orachha, die naast echtgenote ook kookworkshops geeft en mogen gezellig sfeervol bij haar in een rond kringetje op de grond lekker Indiaas eten. Het is behoorlijk pittig, maar ik laat me niet kennen 🙂 . Na mijn favoriete toetje en een yogatip van RV om ons eten door te laten stromen gaan we weer richting hotel om snel te gaan slapen.
’s Ochtends rond 7 uur neem ik een duik in het zwembad om wakker te worden, samen met Winnie en vervolgens gaan Basje en ik naar de rivier om daar een half uurtje in rust te genieten van het langs stromende water. Heerlijk hier. Ik zou het prima vinden als we hier gewoon nog een dagje extra bleven om even bij te komen van alle indrukken die we inmiddels gehad hebben.
Om 9:30 vertrekken we echter richting Khajuraho en ik slaap vrijwel de hele trip van ongeveer 5 uur (ik kan hier blijven slapen haha). Daar aangekomen hebben we een heel net Westers hotel, waar we eigenlijk wel even blij mee zijn (gewoon even een beetje comfort…) en genieten lekker even van het bed en de frisheid. Ik zit lekker even aan de rand van het zwembad, app een beetje en dan maakt Bas een lekker badje voor mij om even bij te komen. Heerlijk met mijn e-reader lig ik even in bad schoon te weken. Het is fijn om eindelijk weer even naar zeep te ruiken, want de afgelopen dagen deed ik al niet eens echt heel veel moeite meer om m’n haar te ontwarren of mijn gezicht te scrubben. Vijf minuten buiten en het zit toch al niet meer, dus op een gegeven moment wordt dat iets minder belangrijk! 🙂
We besluiten de traditionele dansavond over te slaan (Bas heeft er niet super-goede ervaringen mee en ook ik was er vorig jaar in Thailand niet bijzonder enthousiast over) om lekker van een avondje samen te genieten wat ook wel weer eens fijn is. We dineren gezellig samen en kletsen over van alles en nog wat (en dat kunnen wij gelukkig nogal goed 😉 ) .
De erotische tempels van Khajuraho
Dag 2 in Khajuraho blijkt een bijzondere: we gaan namelijk op bezoek bij de erotische tempels. Ooit werden hier de beginselen gelegd van de KamaSutra en vandaag hebben wij de eer om samen met een locale gids alle tempelbeelden te interpreteren. Ruim 20 jaar is er per tempel gebouwd (rond 1000 na Christus) en 2000 werklieden zorgden ervoor dat de precizie van de beelden en de opbouw van de tempels geschiedde. Toen de mogols kwamen werden veel tempels vernietigd (en dan eigenlijk enkel hoofden en benen), omdat het geloof niet toestond dat er mensen of dieren vereerd werden en als een tempel niet volledig intact is wordt er door hindoes niet gebeden. Dat zorgt ervoor dat van het gehele tempelcomplex hier, slechts nog 1 tempel in gebruik is omdat alle beelden intact zijn. Dit is te herkennen aan de vlag bovenop de tempel.
Er wordt veel verteld over de 3 hoofdgoden en waar zij afgebeeld staan, maar de nadruk ligt natuurlijk op de erotisch getinte beelden. Dat zorgt uiteraard voor wat gelach onderling, maar de gids is er verrassend goed toe in staat om uit te leggen welke standjes en posities de beelden innemen, wat varieert van een trio, tot een orgie, tot allerlei varianten van seks hebben waar je wel heel bijzonder lenig voor moet zijn. Zelfs seks met dieren wordt op de beelden weergegeven, waarbij de gids toch even vermeld dat dat toen ook al niet toegestaan was, maar mannen vaak lange tijd van huis waren en dus hun heil ’s avonds in het donker ergens anders zochten.
We vinden het reuze interessant allemaal, hoewel de concentratie bij eenieder niet is om over naar huis te schrijven; de vermoeidheid zit er een beetje in en hoewel we dagenlang slapen in de bus en ook in bed, lijkt het alsof we niet bijgeslapen raken. Soms is dat best vervelend, want het komt zo ongeinteresseerd over; wat het natuurlijk absoluut niet is.
We proberen wederom 2 tradi’s, die ook hier weer niet gevonden worden. Wat niet helpt is de man die op een halve meter toe blijft kijken wat we aan het doen zijn 😐 . We taaien toch maar af en bezoeken nog de oostelijke tempels (die iets minder mooi zijn dan de westelijke) en rijden nog af naar een mooie waterval 20 km verderop in een tuktuk, die door het waterseizoen enorm prachtige vallen maakt.
Het is allemaal enorm genieten, maar ook nu zit ik weer snel vol en ik ben dan ook blij dat we weer bij ons mooie hotel aan komen. Daar is het eerst een tijdje WC-zitten, wat bij de orde van de dag hoort, voordat we weer gaan eten.
Vanavond eten we bij een Zwitsers restaurant beiden Fish & Chips, om gewoon even voor de Westerse keuken te gaan. Lekker is het zeker, maar wellicht dat het niet handig was om de citroentjes leeg te bijten in mijn mond of de remouladesaus te eten. ’s Nachts rond tweeen komt het er allemaal met een noodgang uit, langs beide kanten en dat is allerminst grappig. Gedurende de nacht knap ik nog wel redelijk op, maar ’s ochtends voel ik me behoorlijk beroerd.
De reis naar Allahabad
Vandaag hebben we een lange reis voor de boeg van minimaal 7 uur naar Allahabad en dat komt dus niet supergoed uit. Ook Bas is niet helemaal lekker en dus zitten we een beetje als zombietjes in de bus. Ik slaap wat, en kan steeds voorkomen dat het er uit komt, maar lekker is anders. Zeker met de hobbelwegen die hier zijn (je hebt geen snelwegen, parrallelwegen, binnenwegen en zandpaden; nee alles is gewoon hobbelpad). Zeven uur kan dus best maar 150 km zijn, maar wel maar met 40 km/h langs alle dorpjes waar zowel mensen als dieren de straat blokkeren. Vandaag kan ik dat niet zo goed hebben, want alle hobbels zorgen ervoor dat mijn maag keer op keer omdraait.
Bij de eerste stop blijkt mijn maag nog niet leeg te zijn en ook Bas neemt even de tijd in het toilet. We bestellen een cola’tje, zodat hopelijk onze maag wat rustiger wordt, maar bij het open klikken van het blikje komt er geel uit?! Dat lijkt ons niet helemaal de bedoeling, waarschijnlijk staat het blikje al een tijdje. Het tweede blikje brengt meer gelukt, maar het geld terug krijgen heeft wat voeten in de aarde. We betalen een klein jongetje, die zijn vader op een stretcher naast de kassa probeert wakker te maken, maar die maakt wat ronkgeluiden, negeert zijn zoon en slaapt verder. Na drie keer aantikken gebeurt er niets (zo ook niet onder de 10 omstanders die erbij staan en ernaar kijken). De jongen vindt zelf het sleuteltje en dus zo het wisselgeld. “Welkom in India”.
Helaas is het eten hier niet geschikt voor ons qua hygiene en dus vertrekken we weer op nuchtere misselijke maag in de bus. Bij het uitparkeren rijdt de bus tegen een andere vrachtwagenbus aan en grappig hoe ook dat in India anders gaat dan het bij ons zou gaan. Eerst lijkt de chauffeur verder te rijden, maar RV vraagt hem toch even te gaan checken. Hij kijkt even naar de bus aan de zijkant (niet naar de tegenpartij), stapt weer in en rijdt verder. Hahaha moet je in Nederland eens proberen 🙂 Daar moet je eerst je schadeformulier tevoorschijn toveren, vervolgens alles qua verzekering invullen, wie is de schuldige, waar heb je elkaar geraakt? Wat zijn de verwachte schadekosten? Hier in India ga je gewoon verder met je auto en niemand heeft het er nog over…. dusssss 😉 Wederom: Welkom in India.
Ziek
Gedurende de busrit naar Allahabad word ik eigenlijk steeds minder lekker. M’n maag rommelt en er is ook geen lunch onderweg en dus kom ik eigenlijk halfgaar aan bij ons tussenhotel voor 1 nachtje. We ploffen neer op het, het moet gezegd worden, heerlijke bed in een ruime grote kamer met massagedouche. Maar niet lang daarna wordt het bed geruild voor het toilet, waar inmiddels bijna alleen nog vocht tevoorschijn komt, gezien het weinige eten dat we vandaag op hebben. Bas heeft knallende koppijn en we zitten dus allebei een beetje in de lappenmand. Bij het avondeten nuttig ik enkel een kippensoepje met wat naan en laat al snel het tafelgebeuren voor gezien, omdat ik niet goed wordt van enkel al de geur.
Eenmaal op de kamer terug is het op en neer rennen naar de wc. Met helaas kiezen voor waar het er eerst uit moet, boven of onder. Dat gaat eigenlijk zo de hele avond en nacht over en gelukkig heb ik Bas bij me die mijn haar omhoog houdt en kalmeert. Halverwege de nacht komt er niets dan vocht nog aan beide kanten uit, maar ik raak even in paniek door vreemde geluiden in het hotel; waarschijnlijk ten gevolge van het weinige vocht/eten dat ik nog in me heb. Ik maak Bas wakker en die helpt me tot rust te komen en 2 droge maria-kaakjes op m’n dooie akker naar binnen te werken met een heel klein beetje vocht. Helaas komt ook dat er 15 minuten later zonder pardon weer uit.
Je begrijpt dat we die nacht niet veel slapen. Ik voel me afschuwelijk. Het is enorm lang geleden dat ik zo ziek ben geweest en ik voel me als een vaatdoek, zo slap. Ik ben bang dat ik uitdroog en wil graag drinken, maar mijn maag gooit alles er continu weer uit. Ik kijk al op tegen de ruim 5 uur durende bustocht naar Varanasi morgen: hoe houd ik dat in hemelsnaam vol over hobbelwegen en met de flexibele Indiase rijstijl. Een flexibele mindset op zo’n moment is heel lastig als je je niet lekker voelt, want dan voelt alles als teveel. Even zouden we allebei het liefst in ons eigen bedje liggen. Ik neem mijn 2e Immodium-capsule in (de eerste was er zonder pardon uit gekomen) en drink een glas ORS om niet uit te drogen.
Die ochtend overlegt Bas met RV: als het vanavond niet beter gaat, gaan we een dokter opzoeken. Ik ontbijt niet, maar eet kleine stukjes banaan, omdat RV zegt dat daardoor je maag de hobbels beter aan kan. Ik ga horizontaal op de eerste stoelen liggen met mijn kussentje en dekentje en kom zo de 5 uur door, die verrassend goed gaan op die plaats. Ik skip het bezoek aan de drie samenkomende rivieren en een pauzeplaats. Aangekomen in Varanasi voel ik me nog wel wat slapjes en het eten komt dus als geroepen, maar ik eet enkel wat tomaten minestrone, om te voorkomen dat mijn darmen weer gaan protesteren. Tot dusver gaat het bijzonder goed, dus even afkloppen.
We hebben ook hier weer een heel mooi hotel, en dat is wel fijn als je je zo voelt. Dan wil je gewoon even comfort en hygiene, om bij te tanken. Vanavond krijgen we een massage en morgen bezoeken we de heilige rivier ‘Ganges’, waar we waarschijnlijk ook crematies zullen zien, zoals die traditioneel plaatsvinden in het Hindoeisme. Daar zal ik genoeg energie voor nodig hebben, dus ik hoop dat ik het ergste deel van het ziek zijn gehad heb! Ach, nu weet ik in ieder geval ook hoe het is om ziek te zijn op vakantie! Je leest het vanzelf in de volgende blog! 🙂
Hoi Ine en Bas,
Ik kan het mij goed voorstellen hoe jullie je voelen.
Ik heb dat ook in Indonesie gehad .
Het is te hopen dat het nu met jullie beter gaat,want het is zonde van de reis
Wij wensen jullie beide beterschap en nog veel plezier.
Oma en Opa.
Erg levendig beschreven… 😉