Als je hoest moet je naar huis…

Nog maar twee weken geleden zat ik lekker in het Oostenrijkse Königsleiten, samen met Desiree. Een weekje op skivakantie. Heerlijk! En hoewel we een fantastische vakantie achter de rug hebben, zat er ook een smetje op de sneeuwwitte pistes. Ons appartement was droog, veel te droog. En tot overmaat van ramp was ik mijn astma-medicijnen vergeten….

Elke nacht rond twee uur werden we structureel wakker en hielden we een ingelaste ‘retraitte’, waarbij we onze neuzen weer openden met Kruidvat neusspray menthol, iets aten om onze kelen minder als schuurpapier te laten voelen, neuzen snoten, water koken en in een schaal doen om te bevochtigen en belangrijkste: de douche een half uur aan zetten zonder er onder te gaan staan en met zijn tweeën met ons hoofd in de cabine hangen om de waterdamp in te ademen. Het klinkt allemaal erg overdreven, maar na 5 nachten in zo’n appartement wil je gewoon naar huis, omdat de nachten zo moeizaam gaan. En met al die droge lucht en keelpijn ontwikkelde mijn astma zich weer wat actiever. Doorgaans niet veel last van, mijn Symbicort medicijnen neem ik incidenteel in en voornamelijk als ik kortademig ben. Met bovenstaande klachten echter had ik hem meer dan ooit nodig, maar ik had hem niet bij. Gewoon simpelweg vergeten… domdomdom. Het Corona-virus had Oostenrijk nog niet bereikt en Noord-Italië was net besmet, dus Corona was nog ver weg.

Het was dus volhouden geblazen en bij aankomst terug in Nederland was het eerste wat ik deed mijn medicijnen innemen. Gek hoe blij je ineens kunt zijn als je weer gemakkelijker kunt ademen. Maar de hoop dat het de dagen er op beter zou gaan omdat de kamer thuis vochtiger is, vervloog snel. Immers, het kwaad was al geschied en mijn longen hadden een ongelofelijke hoeveelheid slijm voor me klaar staan om op me af te vuren. De inwerktijd van de ontstekingsremmer in Symbicort is een week of drie, dus dat belooft wat. Het voelt intussen alsof ik structureel adem door een rietje en dat kost erg veel moeite. Aangezien ademen al moeite kost, besluit ik dan hardlopen ook maar een weekje over te slaan.

Groen slijm overal en zakdoekjes bij de hand en dan toch gaan werken hè! Want mensen die in Noord-Italië of China zijn geweest moeten thuis blijven, maar mensen met astma-klachten niet. En aangezien mijn eigen gouden regel is: “als je niet elke 3 minuten naar de wc hoeft te rennen om vanboven of vanonder er alles uit te gooien, kun je gewoon werken!” (dan wordt voor de klas staan immers ook lastig) was dat ook geen reden om thuis te blijven. Een overblijfseltje van de goede mentaliteit van mijn mama: “je gaat het maar gewoon even proberen op school en als het niet gaat, bel je maar”.

Intussen stel ik elke student in mijn les gerust dat het gewoon astma is, adviseer ik studenten na de eerste adviezen van het RIVM te hoesten in hun elleboog, om dit vervolgens zelf nog wel enkele keren te vergeten. En langzaam maar zeker verandert mijn slijm in de loop van de week van groen naar geel (een goed teken!). Het hoesten blijft wel heel erg, waarbij mijn imitatie van een zeehond in korte tijd steeds beter wordt…

De bevestiging dat het mijn astma zou moeten zijn zit hem voornamelijk in het feit dat hoesten de enige klacht is die ik heb: geen griepverschijnselen, geen neusverkoudheid, geen hoofdpijn, geen verhoging, geen pijnstillers en bovenal: niet in Noord-Italië of China geweest. En enkel en alleen hoesten! Van mijn periode als kind herinner ik mij dat de verschijnselen ongeveer hetzelfde waren, maar dan structureel. Behalve dat het heel vermoeiend is en ik nu nooit meer m’n med’s zal vergeten valt het allemaal best mee.

Vrijdagavond 6 maart komt het advies van het RIVM om met lichte klachten thuis te blijven. En met mijn Brabantse nuchterheid ga ik toch maar gewoon werken maandag. Immers, wat moet ik thuis gaan doen en we hebben het druk zat op het werk om gewoon lekker een dagje thuis te blijven. Het zal het zijn tijd wel duren. Het zit bij mij wel goed, het is immers astma. Dat Brabant inmiddels verheven is tot quarantaine-zone is te merken op de wegen; het is erg rustig voor een maandagochtend…

Aangekomen op mijn werk wordt mijn twijfel om te komen werken aangewakkerd door een collega: “zou jij met je hoestklachten toch niet gewoon thuisblijven? De richtlijnen van het RIVM zijn erg duidelijk”. En als ik zo ook maar één keer hoest in de klas, zijn er genoeg studenten waar gelijk alarmbellen afgaan… en het hoesten is echt nog niet dusdanig verminderd dat ik het een lesuur zonder volhoudt. De hoestschaamte is op mijn werk immers ook toegeslagen. En zou ik niet het goede voorbeeld moeten geven? Ik overleg even met wat collega’s wat verstandig is om te doen…

Ik bel mijn onderwijsmanager op en die is vrij duidelijk: “als je hoest moet je je spullen pakken en naar huis…”. En dus vertrek ik op maandagochtend om 9:30 met de staart tussen mijn benen toch maar van school. Om vervolgens thuis alle achterstallige administratie weg te werken de rest van de dag. Heeft het toch nog een voordeel, dat Corona. Immers, normaal was ik daar zéker niet aan toegekomen. We ontdekken de voordeel van conference calls en beoordelingen en overleggen vinden ineens via beelscherm plaats.

Eind van de dag horen we dat de school dinsdag voor leerlingen gesloten zal zijn wegens de grote afwezigheid van veel docenten die uit voorzorg thuis zijn gebleven… blijkbaar was ik niet de enige die hoestte. Hopelijk ook niet de enige die hoest vanwege een chronische oorzaak of gewone simpele verkoudheid. En hopelijk blijft het daarbij, want een poos thuisblijven lijkt me voor niemand wenselijk.

Enfin, we doen het er maar mee, een thuiswerkcentrum is op de eettafel ingericht, een conference call hier en daar met het team en aan de slag met lessen die studenten thuis uit kunnen voeren. Nood breekt wet, hopelijk duurt dit niet al te lang…