Terug in relax vacation mode! Wooohooo! Wát zijn we op een héérlijke plek aanbeland. Precies wat we even nodig hebben. Phong Nha National park is echt een verademing. Geholpen door onze fantastische gids Thang genieten we echt enorm van deze omgeving!
We komen uit de nachttrein in Dong Hoi en zijn MOE! Zo’n half gebroken nachtje doet niet per se heel veel goeds voor de spirit, maar gelukkig komt daar aan: Thang! Onze super enthousiaste gids: 34 jaar, man en heel blij om ons te zien. We rijden drie kwartier vanuit Dong Hoi naar Phong Nha (spreek uit als ‘Foeng hja’). Daar gaan we gelijk door naar onze eerste activiteit: een boottocht naar de grotten. En bij mij gaan gelijk alle alarmbellen af; terug naar gisteren toen we in de verzengende hitte op een open ijzeren boot zaten en heel deze vakantie niet meer zagen zitten. Wat nou als? 🙄.
Phong Nha grot
Maar aangekomen bij de boten blijken die overdekt te zijn met een UV-werend dak, gordijntjes aanwezig en zelfs een zwemvest voor Sam. Daarnaast is het hier wat koeler en winderiger, wat het voor Sam prima te doen maakt. En dus automatisch voor ons ook: want hij is toch degene waar je het meest aan denkt. Het is werkelijk heerlijk op de boot; lekker windje, prachtig natuurlijk uitzicht met wat begroeide bergen en Sam die onverstaanbaar (misschien wel Vietnamees) kletst tegen de zoon van de bootsman. Het geluid van de keihard knorrende staafmixermotor (zo noem ik het maar even uit gemak, omdat het bestaat uit een staaf in het water en een motor bovenop) valt best mee. Best moe eigenlijk.
Na een half uurtje komen we aan bij de Phong Nha-grot. De motor gaat uit en de zoon van onze schipper (jaartje of 7/8 denk ik) gaat aan de voorzijde van de boot enthousiast aan de slag om met een speciale peddeltechniek ons door de grot te brengen. En die grot is echt HUGE! Really, ik denk dat ik nog nooit ZO’N grote grot gezien heb. Maar zeg maar wat je in je hoofd hebt, maar dan nog GROTER for shore!! En dan stalagmieten en stalactieten van een kaliber dat je denkt: hoe dan?! Wat prachtig. Deze grot is bijna 8 kilometer diep, maar zo lang hoeft de kleine jongen gelukkig niet te werken. Het is wel een flink tochtje en we genieten van het mooie uitzicht.
Tijdens het dobberen in het bootje begin ik wel een klein beetje te knikkebollen; het relaxte sfeertje, het rustig kabbelende water, de donkere omgeving: ik kan m’n ogen bijna niet open houden. Wil echter niet onbeleefd zijn en dus doe ik heel hard m’n best om virtuele luciferstokjes tussen m’n ogen te denken. Gelukkig gaan we niet veel later even van de boot af (even uit het wiegende sfeertje) om wat te klimmen en hoger in de grot rond te kijken. Sam loopt zelf trots te stappen en wordt zo enhousiast dat ie bijna gaat rennen; super schattig. Iets verderop komen we de grot weer uit en lopen terug naar de boot voor een heerlijk winderig tochtje terug. Het lijkt hier iets koeler dan in Ninh Binh waar we waren en dat stemt ons erg gelukkig!😁
Lake house resort
We komen rond het middaguur bij ons hotel: The Lake house resort aan en daar blijkt dat onze kamer nog niet gereed is, doordat een groep Single-reis Nederlanders te laat uitgecheckt is (altijd weer die Nederlanders😉). Nee, maar daar balen we dus serieus een beetje van. Sam is bekaf van de nacht en het programma vanmorgen was zelfs voor ons al vermoeiend vanwege de nacht, dus we willen hem eigenlijk gewoon graag op bed hebben. Hij is nog vrolijk, maar we weten hoe hij wordt als hij moe is en dat willen we voorkomen. Dan maar even eerst lunchen, maar er blijkt net een groep van zo’n 35 luidruchtige Chinese mannen en vrouwen het hotel ge-enterd te hebben, maar zeg maar: OPGEËIST. Al het personeel heeft hun handen vol aan de tafel met vrouwen en kinderen en de tafel met macho-mannen, die zich niet schamen voor hun aanwezigheid. De kinderen vinden Sam natuurlijk super interessant, maar die is moe en ik ben ook wel even klaar met mensen die met ons kind op de foto willen. Laat ons maar gewoon ff met rust zeg maar. Hij krijgt 80 snacks aangeboden, maar wij willen gewoon ff lunch. Die komt uiteindelijk verspreid over 1 uur tijd, in verschillende delen. Net als we het idee hebben dat we voldaan zijn, wordt er nog wat kip en noedels gebracht; ok blijkbaar nog niet klaar haha, kunnen we niet gewoon naar onze kamer?! PLEEEAASE?
Daarna ben ik echt wel klaar. Sam is al een half uur banken op en af aan het klimmen en jengelt de boel aan elkaar en het is inmiddels 14:25. Toch maar eens vragen hoe het met de kamer staat. Die blijkt klaar te zijn en dus worden we met een golfkarretje naar onze, overigens super nette en ruime, superior room gebracht. Maar wel nadat de assistent van het hotel met Sam op de arm (want hij wilde hem even meenemen naar het karretje om ons te helpen) heel het restaurant door banjert met ons kind op de arm om te laten zien en foto’s te maken. Ik merk dat ik geïrriteerd begin te worden, vooral in mijn hoofd, niet zo zeer erbuiten.
KUNNEN WE NAAR ONZE KAMER???🤬
Enfin, daar aangekomen Sam gelijk in het bedje, waar hij in minder dan 10 seconden in een 3,5 uur durend slaapje valt en wij intussen wat was doen en wat chillen. Eigenlijk wel lekker; eindelijk wat chilltijd. We zijn blij dat het programma vanaf nu wat rustiger is opgebouwd, want het tempo wat we tot nu toe hadden ging wel OK, maar riep nog niet echt een vakantie-gevoel op.
Ha Long Bay-reünie
In de tussentijd hebben we contact gezocht met Rozemarijn en Maamke (ontmoet op onze cruise in Ha Long Bay), die 7km van ons af ook in Phong Nha verblijven en we besluiten gezellig samen te dineren. Onze gids heeft ons getipt over Bamboo café in Phong Nha en dus ontmoeten we elkaar daar! Zó ontzettend leuk om elkaar weer ff te zien. 😊 Was pas twee dagen geleden, maar elkaar genoeg te vertellen over de avonturen van de afgelopen twee dagen. Uiteraard even huggen en daarna lekker aan tafel voor een avondmaaltijd. Zelfs Sam heeft vanavond zijn eigen stoel: toffe plaats hier. We hebben echt een heerlijke avond. Sam heeft het prima naar zijn zin (met een jengeltje her en der uiteraard, maar dat hoort erbij) en buiten de hond die Sam een beetje eng vindt (twee kanten op haha) is het echt heel gezellig. En het eten is echt heel lekker. Naast de super fijne en lekkere smoothies bestellen we rijst met ‘caramel pork en shrimp’. Yummmmmmm!! Veel te snel is het alweer bedtijd voor Sam en dus maken we nog een fotootje en gaan daarna weer terug naar het hotel voor een nachtje waarbij ik echt ALS EEN BLOK slaap. Heerlijk, gewoon een bed. Toch gek hoe je dat ineens kunt waarderen als je het een nachtje niet hebt haha.
COVID en toerisme in Vietnam
Vanmorgen start ons programma om 08:00 en we rijden naar de botanische tuin van Phong Nha: een enorme jungle met prachtige bomen en planten en een waterval, waarin we kunnen zwemmen. Onderweg spreken we met Thang, die volgens mij echt ALTIJD goed gehumeurd is, over het toerisme in Vietnam tijdens COVID. Hij vertelt ons dat het echt een pittige tijd is geweest, Vietnam heeft naast landbouw als inkomstenbron ook vooral veel toerisme, wat er in die 2 jaar lang nauwelijks geweest is. Hij moest een andere baan zoeken en vond die in het verkopen van landbouwproducten. Net als Teang, onze eerdere gids was hij daar niet voor opgeleid, maar om te zorgen dat ze overleefden en brood op de plank hadden, was al het werk dat er aan te nemen was belangrijk om te doen. In vergelijking met ons twee, waar het ergste wat we moesten meemaken was dat we niets konden doen en nergens heen mochten, voelen we ons een beetje nietig. Zij moesten zich zorgen maken over überhaupt overleven. Het is een goede relativering. Inmiddels zit het toerisme op 10% van wat het was in 2020 en dus moet er nog wel wat gebeuren om weer terug daar te komen waar het was. Voor ons is dat echter wel fijn, want daardoor is het tot nu toe op veel plaatsen erg rustig. Bij het Bamboo cafe waar we gisteren aten bijvoorbeeld, stond vroeger altijd een wachtrij voor de deur om er te mogen eten. Die was er nu overduidelijk niet. Voor ons fijn, voor hen financieel minder.
Botanical Gardens
We komen aan bij de botanische tuin en het is hier echt prima qua temperatuur. Gewoon een lekkere zomerdag zoals bij ons; niet te warm, een windje en we gaan samen de jungle in. Heel het bos ruikt naar DEET, als die muggen ons niet weten te vinden door dit luchtje, weet ik het ook niet meer haha. Sam kan zijn geluk niet op met de omgeving en roept ‘booooom’ ‘booooooom’ (de M spreekt hij inmiddels ook goed uit). We hebben de rugdrager bij ons vandaag, maar wel gehoord van Rozemarijn en Maamke (die dit gisteren deden) dat het een flinke klim is (zeker met 13 kg Sam op de rug), maar ik hou wel van een challenge en voor de calorietjes is het ook wel lekker, dus we gaan on the roll.
Het blijkt inderdaad een pittig klimmetje: categorietje klimwand met touwen en rotsen + Sam op m’n rug, maar al met al handle ik het eigenlijk echt prima. Zweet me wel de tyfus, maar goed; dat doen we zonder inspanning ook. Achter me Basje die zorgt dat bij pittige stenen hij de takken boven Sam weg houdt en hem begeleid en voor me Thang die me een stevige hand geeft als ik op handen en voeten omhoog moet. Gaat eigenlijk best lekker. Druppels zweet overal langs m’n lijf, maar Sam is happy: PRIMA! Af en toe wel even genieten van het heerlijke uitzicht, want deze jungle is echt prachtig. Thang vertelt ons over wanneer je verdwaalt bent in de jungle en moet eten; je dan je nagel in een vrucht zet die je ziet om te checken of hij eetbaar is. Als het smaakje zuur of bitter is, is het vaak veilig om te eten. Hoe zoeter hij proeft hoe giftiger meestal. Ook is het een goed idee om een van de vele bananenplanten vlak onder de bladeren door te snijden. De stam van de bananenplant vult zich met vocht en dit kun je vervolgens drinken. niet dat we echt van plan zijn om te verdwalen hier, maar je weet maar nooit he 😅😉.
Gio waterval
Na nog wat uitleg over de plant ‘La Non’, die bestaat uit zigzagvormige plasticachtige bladerstelen, waarvan de traditionele Vietnamese hoed ‘Non la’ gemaakt wordt, komen we aan bij: De waterval! Yes! Alle kleren zijn doorweekt van het zweet en onze lijfjes kunnen wel wat afkoeling gebruiken en dus gaan we lekker even zwemmen hier. Sam vindt het uiteraard ook gelijk geweldig en het frisse water zorgt voor een heerlijk gevoel. Uiteraard bijgestaan door de mooie waterval op de achtergrond van ons natuurzwemwater. Hoofd achterover en even genieten.
Na het chillen hou ik lekker m’n bikini aan, want die is toch nog doorweekt en we moeten nog een stukkie wandelen, dus die afkoeling is vast niet verkeerd en anders zijn we toch binnen no time weer bezweet; dus boeie! Het klimmetje na de waterval is inderdaad uitdagend te noemen met een draagstel op je rug, maar de rugzak zit eigenlijk hartstikke lekker verder (intussen gevuld met mijn zweet haha) en onze gids baant het pad en is echt super behulpzaam bij alle mogelijke obstakels waar ik overheen moet. Maar ik vind het wel lekker avontuurlijk, is toch tof om gewoon te doen; met een buggy hadden we dit zeker niet gedaan, dus al 20x gezegd dat we blij zijn dat we deze rugzak gekocht hebben en bij hebben. Hij laat ons nog wat orchideeën zien die als saprofiet (ze leven samen) groeit op het dode hout van een boom en dan zijn we alweer terug bij het busje na 3,5 kilometer stijgen en dalen.
Na dit tochtje van vanmorgen ben ik echt weer helemaal terug in vakantiemodus en Bas ook. Het is gewoon heerlijk relax en vooral ook omdat onze gids gewoon heel erg meedenkt met wat handig is voor Sam en ook behulpzaam is in de uitvoering, maar tegelijkertijd wel de uitdaging opzoekt, zoals met de rotsen. Niet iedereen was waarschijnlijk met zo’n rugzak een berg op geklommen, maar hij schat gewoon heel goed in wat we kunnen en willen. Gemakkelijk was het niet, maar dat hoeft ook niet om wel tof te zijn! Fijn en credits voor Thang.
Coffee Station / Peanut Butter coffee
We gaan even een locale specialiteit proberen: Iced peanutbutter coffee en iced coconut coffee. Alweer yummm! Zeg maar een smoothie pindakaas; je moet ervan houden, maar dat doe ik, dus heeerlijk!! En tel daarbij op de ‘Smoothie bowl’ die ik besteld heb als early lunch en ik ben in ZEN-mode. Wat een gesmul. Echt heerlijk.
Onze gids bespreekt met ons of het OK is om de fietstocht naar vanavond te verplaatsen in verband met minder warmte, wat beter te doen is voor Sam en ik word ALWEER Blij van het feit dat hij zo mee denkt. Ik denk dat dat wel de key is van het fijne gevoel op deze locatie hier. Natuurlijk ook het sfeertje en de rust hier, fantastisch, maar deze gids denkt gewoon heel erg in wat prettig is met Sam. Wij kunnen dat niet goed inschatten, want we kennen de omgeving en de activiteiten niet, maar hij heeft daar een beter beeld van en neemt het initiatief om er voor ons iets fijns van te maken! Tel daar zijn enthousiasme bij op en we hebben gelijk weer helemaal zin in deze reis.
Bij terugkomst in het hotel duiken we even het zwembad in met Sam (die dat uiteraard weer geweldig vindt) en daarna leggen we hem lekker op bed om de middag fijn door te slapen. Heerlijk weer even dat ritme er in, en tijd voor ons om even te relaxen, bloggen, foto’s uitzoeken en lezen.
Succesvolle fietstocht
Om 17:30 ontmoeten we Thang (wat overigens Victory; Viktor) betekent in het Engels voor een fietstocht door de dorpen in de buurt. In tegenstelling tot de vorige fietstocht wordt hier serieus wel even gecheckt of de banden OK zijn, de remmen werken en of het zadel hoog genoeg staat. Mijn fiets wordt nog even gewisseld omdat de rechter handrem niet werkt en voor ik het weet zit er ook een fietshelm op m’n hoofd. Ok instafamous gezicht overboord, boeieeeeend! Tja, ach veiligheid voor alles? Omdat ze geen kinderstoeltje op de fiets hadden bij het hotel stelde Thang voor om Sam gewoon in de draagzak mee te nemen en dus heb ik alweer 15 kg bepakking bij me. De tas zit bij mij namelijk iets lekkerder op mijn heupen en ik krijg er geen last van mijn rug van, vandaar dat ik hem pak. En dat is eigenlijk best chill! Extra workout! Gelukkig is het in de avond iets minder warm dan in de middag, maar nog steeds is elke inspanning best wel zweten. We starten bergaf en dus gaan we met een noodgang naar beneden. Sam vindt het helemaal geweldig en loopt te kraaien op mijn rug. Dat is al een goed begin, maar je weet al gelijk: als je zo snel naar beneden gaat omdat het sterk afloopt, moet je aan het eind ook weer zover omhoog. Dat is dan weer een beetje jammer 😉 Doordat de fiets een mountainbike is, is het stuur recht en moet je wat voorover hangen om goed op de fiets te zitten, maar dat is nou juist lastig als je zo’n zware tas op je rug hebt. Daardoor is het steeds zoeken naar je evenwicht om goed op de fiets te blijven zitten, maar gelukkig zit de tas verder wel prima zo tijdens het fietsen. Voelt wel stoer zo! We rijden het lokale dorpje in en leren van Thang wat Vietnamese woorden:
Xin Chao = Hallo
Cam on = Dankjewel
Ik hoop dat ik het goed schrijf hahahah. Het is echt een heerlijke avond met in de verte een prachtige zonsondergang om naar te kijken. Thang is tof gezelschap en vertelt ons dat in de avond hele dorpen samen volleybal spelen. In bijna elk dorp heb je daarom wel volleybalvelden. Even later komen we langs een vol veld waar mannen, vrouwen, kinderen, jongeren en ouderen samen staan te volleyballen. Super gezellig hoe deze gemeente hier samenkomt. En zij zijn voor ons al bijna net zo’n attractie als wij voor hen. Al kan dat ook komen omdat we Sam in de draagzak bij hebben die enthousiast ‘ Halloooooow’ (heeft ie ook geleerd) zit te roepen.
De oorspronkelijke weg naar dit dorp (een klein mountainbikepaadje) wordt verbreed en dus moeten we even omrijden, maar Thang regelt het gewoon even snel met de lokale bewoners waar hij precies moet rijden. Even via een stoer zandpad met stenen tussen de koeien door, maar avontuurlijk is het wel! Heel leuk! Love that! Een krap uurtje na vertrek moeten we de berg terug naar het hotel weer op en dat is even aanpoten moet ik zeggen hoor. De beentjes zijn natuurlijk wel 2x per week naar school fietsen gewend, maar dat is met een elektrische fiets en niet heuvelop prima te doen. Maar goed, dat is dus gewoon even de spiertjes aanspreken en gaan. Om volledig doorweekt boven terug aan te komen. Wooohoooo, dat was tof.😁
In de avond dineren we in het restaurant van het hotel en bijna verliezen we onze relaxte sfeer weer. Een groep van +- 25 Nederlandse studentenvereniging-corps studenten verziekt even de hele goede reputatie (als die er al was) van onze nationaliteit, door de bluetoothbox-muziek in het restaurant over te nemen en veel te hard te zetten en uiteraard ook nog even het corpslied mee te blèren. Zucht. En trek gewoon een shirt aan als je in een restaurant zit!🤐
Al met al niet zo erg allemaal natuurlijk toch?! Ware het niet dat onze tafel (alweer!) vergeten wordt en we daardoor weer 2 uur met Sam zitten te wachten op onze gehele maaltijd. Om 20:00 zijn we er klaar mee en laten we het dessert maar voor wat het is. Tijd om onze relaxte sfeer hier niet langer te laten verpesten. We chillen lekker verder op de kamer, waarna onze laatste avond in Phong Nha er ook weer op zit. Wat een heerlijke plek om te zijn, hier hebben we echt enorm genoten! Zeker weten een aanrader: rustig, relax, natuur, vriendelijke mensen, super goed te doen met Sam, heerlijk eten (maar ja dat begint een beetje gewoonte te worden!😉)
Dus wij genieten nog even lekker verder hier 😘
Tot de volgende met daarin de DMZ (Demillitairized Zone) en Hue.
ps. Als je tot hier gekomen bent, sorry dat ik zoveel op de foto sta 🙄😉 Nu mijn telefoon kapot is, kan ik zelf geen foto’s meer maken en dus staat Basje wat minder op de foto. Maar hij is niet minder lief geworden hoor! 😁😘
