In de jungle 2.0 [Mae Kampong]

06:45 donderdagochtend. Vandaag is het een belangrijke dag in het boedisme. Het is first lent (waarschijnlijk schrijf ik het verkeerd) of Boeddha-dag. Het begin van een periode van 3 maanden. Per jaar zijn er 4 dagen die op deze manier gevierd worden: de geboortedag van boeddha, first lent of boeddha-dag, last lent of boeddha-dag (einde van de periode) en de dag waarop het geloof in boeddha uitgedragen werd. En wij hebben het genoegen zo’n dag mee te mogen maken en dus ben ik vanmorgen extra vroeg uit m’n bedje bij de locals gekomen om dat mee te maken. De rest is lekker blijven liggen, want gisteren was ook een behoorlijk pittige dag. Dus laat ik bij gisteren beginnen, want jullie weten natuurlijk nog niet waar we terecht gekomen zijn.

Dinsdagavond na plaatsing van mijn blog hebben we nog een spannend avontuur meegemaakt. We hebben een pyamaparty op de gang gehouden van de 5e verdieping. Met zijn allen in ondergoed, pyama, shirt, omdat onze reisleider wat verwarring geschept had door tegen mij last minute een andere tijd te roepen waarop we woensdagochtend zouden moeten verzamelen. Dat is niet zo erg als het 5 minuten scheelt, maar 1,5 uur eerder klaar staan (7:30 i.p.v. 9:00) is wel een erg groot verschil. De reisleider zou er een wake-up-call uit doen, maar ik dacht: laat ik ze persoonlijk even inlichten om 23:00 en dat resulteerde in een meeting op de gang (wat overigens errruuuug gezellig was). Uiteindelijk werden we uit onze onduidelijkheid verlost en mochten we toch om 9:00 verzamelen.
Dat deden we dus ook en woensdagochtend gingen we met zijn 11en richting Mae Kampong, het bergdorpje. Eerst wat inkopen doen, zoals batterijen voor de GPS en zeewierchips en we hadden het genoegen die fantastische lucht weer even te mogen ruiken op de lokale markt, maar ook het hoofd van een varken is best apart om te zien zonder lichaam 🙂 Ook dat kan hier allemaal.

De tocht met de busjes is al schitterend en we krijgen de geen-woord-Engels-sprekende-chauffeur uitgelegd dat we wel muziek in de bus zouden willen en zo geschied 🙂 En dan na een reis van ruim 1,5 uur komen we aan in Mae Kampong, het bergdorpje waar we verblijven bij de lokale mensen. We nemen plaats op een aantal stoeltjes en het eerste dat opvalt is: 😐

NEEEEEEEEEE, dit meen je niet…. Je bent serieus compleet van de mensheid verwijderd in een dorpje waar ik verwacht dat ze geen stroom, geen tv, geen douche, geen verwarming, eigenlijk helemaal niets hebben en ze hebben…. WiFi 😐 maar niet alleen dat, ook een tv, geknutselde douche en naaimachine… 😐 Shocked… Wekken wij Westerlingen dan de indruk dat we alleen maar op trekking willen als we wifi, een douche en koelkast hebben? Of, zegt Ellen, denken wij Westerlingen gewoon dat de rest van de wereld inboorlingen zijn die helemaal niets hebben. Beide opties zijn eigenlijk heel erg om over na te denken… Het maakt niet uit, maar ik ben niet van plan te gaan bloggen die avond, dus dat zal ik ook laten, net als de douche die ik niet zal gebruiken. Ik wil back to basics, dan ga ik dat ook doen! Misschien moet ik mijn verwachting bij stellen als blijkt dat ze ook gewoon huisjes hebben, waar weliswaar geen marmeren vloer en minibar in ligt, maar wel een matras en een klamboe in mijn kamertje. Wat heb je eigenlijk nog meer nodig?! Maarja, mijn verwachting was natuurlijk ook heel minimaal (schets je een beeld van een kale vlakte, mensen met van die borden in hun kin en dan tenjes waar we op de harde grond moeten liggen). Nou, dat is dit in ieder geval niet! 🙂

We hebben 3 huizen: 1 voor familie de Snoo, 1 voor Dimphy, Nick, Jonie, Dennis en ik heb een ‘single room’ in een huis samen met Rudi en José. We krijgen een lunch geserveerd door Anonie (Anoniem zonder m), die geen woord Engels spreekt. Maar met handen en voeten kom je zo ver als je maar wilt. Primitief is het allemaal wel, maar dat is ook leuk. Ze heeft een heerlijk maaltje gekookt met sticky rice groente, kip en fruit. Lekker hoor. We hebben geen klagen. In de middag maken we een wandeling naar de waterval Mae Kampong (ze noemen hier alles Mae Kampong in dit dorpje dat ook Mae Kampong heet). Een behoorlijke klim volgt, waar we uiteraard mooie foto’s kunnen *zeebenen* maken van de prachtige jungle.

Na de watervallen lopen we nog een rondje door  het dorp, bezoeken de tempel (elk dorp heeft zijn eigen tempel en monniken) en ze hebben hier zelfs een zelfgemaakte sauna en spa (citaat Steven: “we gaan van trekking naar spa“. 80% van de inkomsten van de mensen uit dit dorpje komt uit koffiebonen en theeblaadjes (die we ook te zien krijgen en ik neem een paar zakjes thee mee. Sam (onze gids voor de trekking) laat ons allerlei planten (bananenboom, jack fruit)  en dieren (slangen, duizendpoot, spin die uit zijn vorige lichaam gekropen is, bloedzuigers) zien. Jazeker, je kunt wel merken dat we in de jungle zijn! En ineens voelen we uiteraard van alles kruipen over ons lichaam en is het slaan geblazen 🙂

We drinken ijskoffie (dat is echt het geheim van energie pakken hier op deze drukke vakantie) op een heerlijjk terrasje met mooi uitzicht en geven onze beentjes even wat rust.

En dan komt de hamvraag: wie wil er vanavond een Thai massage in de kamer waar je verblijft (dan kun je dus gelijk erna in slaap vallen: can you even imagine?!?!) No doubt dat ik die massage wil!!!! En ik ben niet de enige. En dus komen er na het rijstdiner 9 Thai op scootertjes om 20:00 naar Mae Kampong om ons een uur lekker (en pijnlijk 😉 ) te masseren.

Ik voel me een verwende westerling als ik een uur later 120 baht (EUR 3,30, toch niet te geloven 😐 ) af moet rekenen en geef dus zeker wat fooi mee. Het is 21:00, ik ben kapot! De hele dag heb ik al grote rode plekken onder mijn ogen en hoofdpijn, dus ik kruip onder mijn roze klamboe’tje met het raam open en mijn spulletjes dicht bij me en ik slaap…… zoals ik nog niet eerder hier in Thailand geslapen heb! 8 uur slaap in Thailand: CHECK! Heerlijk! Zou het de jungle lucht zijn?

Daarom misschien ook dat ik om 06:45 als enige fit genoeg ben om boeddha-dag te gaan vieren met Sam. We gaan naar de tempel en daar is echt geen enkele toerist te zien. Misschien omdat dit echt een gebruik van de plaatselijke bevolking is. Wat mooi dat ik daarbij mag zijn. Er worden bloemen, sticky rice, geld en allerlei andere zaken geofferd aan boeddha en aan de 3 monniken gegeven die bij de tempel leven. Ik krijg een envelopje wat ik erbij leg en tref een andere Europeaan die in het dorp blijkt te wonen en zich af vraagt waar ik vandaan kom en wat ik hier doe. We maken een praatje en ik mag van hem een wierookstokje offeren 🙂 . Blij dat ik hierheen mee gegaan ben. Dit had ik niet willen missen en eigenlijk wel speciaal, zoiets van hier zonder toeristen en commercieel oogpunt. Sam vertelt een hoop over het boedisme en dat is reuze interessant. Eigenlijk heel erg te waarderen hoe deze mensen leven. Het verklaart grotendeels waarom ze zonder luxe leven en gewoon tevreden zijn met wat ze hebben. Ze geloven in boeddha en als ze niets meer willen en wensen, gaan ze er vanuit dat ze volledig zuiver zijn en in een volgend leven beter terug komen. Een mooie gedachte vind ik.

We gaan terug naar het dorp en ontbijten bij Anonie met rijst, ei, komkommer eisalade, kip-curry en watermeloen. Het eten in Thailand is echt heel gezond. Ze maken bijna alles in water of witte rijst, veel groente en weinig vet en olie. Zouden de mensen daarom zo dun zijn? Ik zit nooit echt bomvol, maar dat is maar goed ook. Bijna alles van hier wordt uit de natuur gehaald. Dat hebben we gisteren wel gezien tijdens onze wandeling. Ze zijn als het ware zelfvoorzienend. Eigenlijk is dit uitstapje nu al geslaagd door de manier waarop we met deze mensen geleefd hebben de afgelopen 16 uur en we hebben een stukje mogen zien van de Thai in hun dagelijks leven, hoe ze wonen, wat ze eten, wat ze gedurende de dag doen, hoe ze in hun onderhoud voorzien en hoe ze uit de natuur leven. Daar word ik echt gelukkig van. Wat speciaal dat we hier zijn en dat ook echt even mogen zien! Wat een gastvrijheid ook!

En dan moet het echte avontuur nog beginnen: de jungle trekking. Vanmorgen gaan we 3 uur  lopen door de jungle en gisteren mochten we kiezen tussen 2 uur naar beneden of 3 uur naar boven (aan het einde word je opgewacht door een busje) en toen zeiden we allemaal heel stoer ‘naar boven’. Vanmorgen lijken we niet allemaal evenveel energie te hebben voor de klim, maar natuuuuurlijk gaan we het doen. We nemen Somsjak en Tjen mee (jungle-gidsen) en ook Sam vergezelt ons. We gaan in een razend tempo naar boven en ik weet niet hoeveel porieën in mijn lichaam heb, maar ik kan met 100% zekerheid zeggen *zeebenen* dat ze allemaal aan het zweten zijn. Maar mijn lichaam kan dit aan! Wauw! Niet gedacht dat al het sporten van het afgelopen jaar ervoor zorgt dat ik geen moment buiten adem raak of twijfel of ik dit wel aan kan. Het gaat me goed af, hoeveel liters vocht ook van mijn kin en van mijn oren af lopen. Eigenlijk neem ik te weinig tijd om stil te staan bij het bijzondere feit dat we gewoon serieus in 1 van de weinige regenwouden lopen die bestaan op aarde. Wanneer doe je dat nu…

Als snelste groep ooit komen we na 1,5 uur 400 meter hoger (en 5 km verder) uit waar we een prachtig uitzicht over de jungle hebben. We zweten ons allemaal de pleuris, want stel je je eens voor met deze luchtvochtigheid en temperatuur zo’n wandeling te maken. Dat hakt er wel in, al voel ik me best ok eigenlijk. Volgens de iPhone hebben we 93 verdiepingen trapgelopen (haha dat houdt de gezondheids-app bij). M’n broek en shirt zijn overal doorweekt, behalve daar waar m’n bh gezeten heeft (haha die absorbeert goed)Even denk ik dat er een flesje gelekt heeft, maar de onderkant van mijn tas heeft tegen mijn rug gezeten en dus is die ook doorweekt 🙂

 

Ik probeer me bewust te realiseren hoe bijzonder het hier is en Nick helpt me door te vertellen hoe hij dat doet. Hij stelt zich voor waar hij nu op de aarde is en probeert dat vanaf boven te zien en er op neer te kijken als een soort van landkaart. Vervolgens probeert hij zich voor te stellen waar Nederland is en dit ten opzichte van elkaar te zien. Dat helpt…. en ik blijf er even bij stilstaan.

En de GPS ook, die ons vertelt dat we op 1500 meter hoogte zitten en Roosendaal op dit moment 8700 km van mij vandaan is. Gek toch eigenlijk dat als ik deze blog plaats, jullie die kunnen lezen gelijk nadat ik hem plaats, terwijl jullie allemaal zoooooo enorm ver van mij vandaan zijn. Als ik 8700 meter die kant op zou komen ben ik bij jullie, en toch zijn jullie zo ver weg. Ik ben gewoon serieus in Thailand. WAUW!

We gaan met het busje terug naar beneden en daar wacht ons een lunch met (VERRASSING!!!) rijst!
Ik denk oprecht dat ik na deze vakantie 3 maanden geen rijst meer eet. Ik heb rijst op in hoeveelheden waar je een jaar van kunt eten. Zij eten rijst bij ontbijt, lunch én diner; het lijkt wel zoiets als bij ons brood is! Desondanks smaakt het weer prima hoor en ook het dragon fruit dat ik meegenomen heb, wordt klaargemaakt. We smikkelen weer lekker en gaan daarna terug in het busje dat ons terug vervoert naar Chiang Mai. Halverwege roep ik in paniek of de chauffeur even kan stoppen: “TOILETTTT!!!” en dat snapt zelfs iemand die geen woord Engels spreekt! 5 minuten later is die er gelukkig. Had ik toch even de droom dat mijn darmen echt alles aan konden 😉 . Ach, inmiddels terug in het hotel gaat het gelukkig een heel stuk beter! De hoofdpijn van vandaag en gisteren is er ook niet meer en een lekkere douche werkt ook prima na een dagje in deze (in vergelijking met het hotel) primitieve omstandigheden. Gek genoeg merk je dat niet meer op als je zelf vies bent. Je went aan het gevoel dat je niet helemaal schoon bent. Het ergste moment is het moment dat je schoon bent en net vies wordt, zodra je van ‘vies’ ‘viezer’ wordt valt dat helemaal niet op. Zeker als iedereen in je omgeving ook naar zweet, vocht of vies ruikt. Alles is relatief, ook hygiëne. Je kunt best een dagje zonder. Die douche voelt alleen maar nóg lekkerder! En die airco ook, en dat bed…… oh dat bed………….. het is pas 16:40, nog een paar uurtjes, maar dat bed….., daar ga ik zo lekker in……………..zzzzlaaapennnzzzzzz