Van culturele hoogstandjes naar ultieme luxe… [Hua Hin]

Nieeeet normaal waar ik in terecht gekomen ben! Als voorproefje van 3 dagen in 5 sterren- luxe resort ‘Amari’ in Hua Hin zit ik nu in een bus. Je hebt nu een beeld van hoe een bus er uit ziet. Maar neehoor, dit is een VIP bus…. Ok dan verwacht je nu misschien een WC aan boord en vooruit: een dubbeldekker. Nee nee nee nee nee, in Thailand is een VIP bus iets heeeeeeeeeeeeeeeel anders. Ik had me al voorbereid op wederom een nachtje niet slapen…

Vannacht heb ik overigens prima geslapen. Dat kwam natuurlijk door de gezellige avond, waarbij we lekkere steak gegeten hebben en vervolgens (jaja wederom) naar de Night bazar gegaan zijn.

En als je dacht dat mijn bagageprobleem wel mee viel na de vorige keer shoppen, is dat nu een serieus probleem aan het worden, maar jaaaaa ik kon die beeldjes, doek en nieuwe handtas toch niet laten staan voor die prijs?! Dat zou toch niemand kunnen als het deze prijs is?! Ergens in Hua Hin zal ik dus mijn koffer moeten gaan herschikken en twee extra tassen moeten herbergen. De noodles heb ik gelukkig nog niet nodig gehad mama, dus misschien kan ik die disablen…? En alle ‘Linda’s’ heb ik ook al uit, dus kunnen weg. Ik verwacht echter niet dat dat het gehele probleem op gaat lossen want die twee tassen zijn echt niet klein, maar ach: nog 3 dagen om daar een oplossing voor te vinden. In de mentaliteit van de Thai: lekker relax, komt vast goed. We zijn ook nog even gaan geocachen, want vlakbij de Night bazar zou een cache liggen. Die lag echter op een plek waar zelfs de honden liever niet dood gevonden worden, dus al snel haakten we af. Nick en DImphy wilden echter toch graag zien wat geocachen nu eigenlijk inhoudt en dus zijn we een stukje verder een mooie ijzeren brug baan bekijken waar we al snel de cache localiseerden. En net toen we stonden te loggen kwam daar een mevrouw aan lopen en zei met prachtig Amerikaans accent: “Oh my god, I have to ask you, are you Geocaching?!” Toch leuk he, dat mensen van over de hele wereld dat doen en je op die manier in contact komt met mensen. En dus een leuk praatje gemaakt met deze mevrouw uit de States. Na een tijdje markten terug naar het hotel en kruip ik toch lekker in m’n bedje!
Op de een of andere manier word ik sowieso elke nacht om 05:00 wakker (ik kan me toch moeilijk voorstellen dat dat nog met een jetlag te maken heeft als het in Nederland op dat moment 24:00 is). Verder echter lekker met de airco aan geslapen (immers, geen muggen met airco) en lekker wakker geworden om 07:40. Ook in Thailand is snoozen een optie en dus blijf ik nog lekker een half uurtje liggen voor het toch echt tijd is om op te staan en te gaan ontbijten: WAFELSSSSSS! Ik eet al een paar dagen lekkere wafels, want die warme rijst in de ochtend is toch niet helemaal mijn ding. Om half 9 staan we allemaal gereed in de lobby om lekker te gaan MOUNTAINBIKEN!!

Het houdt niet op deze vakantie met gave, vette, actieve activiteiten en natuuuuuurlijk doe ik weer mee 😀 Het gezelschap is vandaag wat dunner na de trekking van gisteren en we gaan met familie de Snoo, Dimphy, Nick, Jose en Rudi (eigenlijk het groepje van de trekking m.u.v. Jonie en Dennis) op pad. Ik wist overigens niet dat we gingen mountainbiken, anders had ik iets anders aangetrokken dan mijn korte jumpsuit en birkenstocks. Ik smeer deet in m’n lens en dus vervang ik last minute mijn lenzen nog even door mijn bril en dan gaan we op pad. Het tempo is gelukkig niet om over naar huis te schrijven en dus is het prima vol te houden met deze outfit. De luchtvochtigheid blijft hoog, dus zweten doen we toch wel 🙂
We stoppen onderweg op meerdere plaatsen waar onze gids voor vandaag, waarvan we niet weten of het een man of vrouw is (Wanna) heel interessante uitleg geeft over de Lamyai (soort lychee die we mogen proeven (echt alle bomen in Thailand hebben een functie; ongelooflijk, alles wordt hier gebruikt)

, een tempel (Wat?!) en het lepra-eiland in Chiang Mai, waar vroeger mensen met lepra naar verbannen werden en nog steeds geldt als rehabilitatiecentrum voor o.a. mensen die verstoten zijn door hun eigen volk (als je iemand die ziek is terug neemt, brengt dat volgens de Thai ongeluk) en dus werk doen voor Oxfam Novib om toch een doel in het leven te hebben. We zien een aantal mensen aan het werk en ik koop een armbandje gemaakt van papier wat er erg leuk uit ziet. Ik moet nog even plassen en ga echt op zooooo’n enorm vies gat in de grond. Blijkt er verderop ook gewoon een fatsoenlijke wc te zijn. Achja, je moet ook alles meegemaakt hebben toch?! Verderop komen we langs sawa’s (rijstvelden), waar we wederom veel leren over hoe rijst (sticky rice) verbouwd wordt en dat de natuurlijke vijand van de rijstteelt de slak is, die eitjes legt op de plant, waardoor de rijst weggevreten wordt. Knalroze eitjes zijn het, dus goed te herkennen.

Leuk om te weten is dat van de rijst die verbouwd wordt 20% zelf gegeten wordt, 10% wordt gebruikt voor de teelt van volgend jaar en 70% wordt geexporteerd of in ieder geval verkocht.

Het meest indrukwekkende is misschien nog wel het Thaise crematorium waar we langs komen. Uitvaarten zijn vaak meerdere dagen en dit aantal hangt af van hoeveel geld de overledene had. Er wordt voor een ceremonie betaald en iedereen mag komen, dus afhankelijk van hoeveel dagen je dat kan betalen, duurt de ceremonie. Bij belangrijke mensen duurt het dus soms wel 100 dagen, zodat iedereen afscheid kan nemen van de overledene en die ligt dus 100 dagen opgebaard. Om te zorgen dat het niet gaat stinken worden deze mensen gebalsemd en gekoeld bewaard. Stel je eens voor dat dat in Nederland 100 dagen zou duren… apart…. 80% van de mensen in Thailand wordt gecremeerd, maar de manier waarop is wel bijzonder. Je hebt een tempelvormig klein huisje met een oven met een schoorsteen, maar de meeste mensen hier kiezen voor de meer traditionele manier van cremeren. Rechts van het huisje is een muurtje gebouwd met 3 zijden, in de grootte van een kist. Mensen worden hier in de open lucht verbrand. Dat duurt zo’n 3 dagen totdat alles helemaal vergaan is. De familie mag hier niet bij zijn, omdat schijnbaar de spieren nogal weleens trekken als ze verbrand worden en dat er nogal angstaanjagend uit ziet. Na 3 dagen mag de familie evt. wat overgebleven botten meenemen en wordt de as weggeveegd aan de achterkant van het beton en ligt het gewoon in het groen in een klein afdalinkje. We zien zelfs nog wat botten liggen van de laatste crematie en dan ineens ruik ik zelfs een beetje zo’n lijklucht (of is het omdat ik denk dat dat er is…) Heel heftig, maar wel wreed interessant!

We fietsen verder en Wanna kan zelfs wat woorden Nederlands en dat klinkt echt heel grappig. Schijnbaar zeggen wij Nederlanders altijd als wij afstappen: ‘hèhè’ of ‘poepoe’, want dat zegt ze een aantal keer na. Erg grappig. En alweer is de lunch included… en weer niet verwacht 😉 Ik kies vandaag niet voor rijst, maar voor pad thai chicken, dat me aangeraden is 😉 . Een soort van noodles met ei en kip. Nomnomnom! Handenwassen wordt echt zwaar onderschat. Wat fijn als er voor het restaurant een fontein staat, waar ik mijn handen even onder kan houden, want er is niets fijner als gewoon lekker die plak, deet, lamyai, zweet eraf spoelen. Zelfs zonder zweet! Gelukkig zit alles met mijn handigheid 2 minuten later weer onder, maarja het gaat om het idee 😀

Na de lekkere en gezellige lunch (ik heb helemaal niet gezien dat er nog andere mensen in onze groep zijn dan onze eigen groep, wat ben ik toch gefocust op ons geheeltje 🙂 gaan we weer verder en we fietsen natuurlijk op de snelweg, want dat kan in Thailand, het land waar alles kan en mag. Auto’s houden gewoon rekening met ons en vooruit, we rijden achter elkaar om ze een beetje te ontzien. Ruim 4 uur na de start komen we terug bij het hotel, maar niet voor Steven er nog een mooie quote uitgegooid heeft die ’toch echt in de blog moet’: “We beginnen deze reis in Bangkok met de fiets en eindigen het culturele, actieve deel van de reis wederom met fietsen. Het is net als met het boedisme: het gaat om de cirkel van het leven. De cirkel is rond, de rijst is op. Tijd voor het resort 😉 ”

We komen terug in het hotel en dan is het een kwestie van als de wiedeweer douchen (want wie kan er nu schoonblijven van mountainbiken) en koffer inpakken en uitchecken. We hebben namelijk wat respijt gekregen tot 14:00 i.v.m. het fietsen. Gelukkig past alles in 3 tassen (dat moet dus nog teruggebracht worden naar 2) en vervolgens lijken we wel een stelletje verveelde toeristen met zijn allen in de lobby. Onze spullen zijn immers ingepakt en we hebben alleen wat spulletjes voor in de nachtbus ingepakt (is bij mij uiteraard een tas vol) en lezen dus wat boekjes. Ik pin nog even en rond 4 pakken we een TukTuk naar het centrum om daar bij de Subway een broodje te gaan halen (jeetje, het ruikt hier precies hetzelfde als bij de Subway in Nederland; zouden ze een soort parfum hebben 😉 . De broodjes zijn gelukkig ook even lekker! Ik maak ook nog even een uitstapje naar de Starbucks (Frappuccinooooooo karamel en 2 havermoutkoeken (toch nog iets eigens deze vakantie……)). Met twee westerse tasjes nemen we met 5 (Jonie, Dennis, Dimphy, Nick en ik) een TukTuk terug naar het hotel waar we ons diner verorberen…. hmmm als vanouds.

We maken ook even een groepswhatsapp (met de laatste WiFi-minuten) aan: “de olifantenbroeken” (we hebben namelijk inmiddels bijna allemaal een wapperbroek met olifantjes er op, in allerlei kleren), zodat we de foto’s later met elkaar kunnen delen. In Hua Hin is er geen groepsprogramma meer, dus eens even zien of en hoe we elkaar dan nog zullen zien.
Om 17:30 worden we opgehaald door een aantal mini-busjes waar we met koffer en al in moeten. Gelukkig zijn het 3 busjes (of4). We komen over de brug met de geocache (ziet er overdag toch weer anders uit) en komen aan op het station. Met zijn allen wederom de 7 Eleven in: dat is ook echt een begrip in Thailand. Je vindt ze op elke hoek van de straat en als je denkt: waar zouden ze dat verkopen?! Dan moet je bij 7 Eleven zijn: van maaltijden tot deodorant, van yoghurt tot DVD’s en van wasmiddel tot batterijen. Daar halen we dus broodnodige (en brood-niet-nodige) inkopen om de nacht door te moeten kunnen komen en krijgen weer wat berenzegeltjes waar we er waarschijnlijk nooit genoeg van hebben om een beker te kunnen kopen, maar het gaat om het idee.
We nemen afscheid van Robbert, die de afgelopen 9 dagen voor ons gezorgd heeft (bedankt, Robbert!) en terug naar Bangkok gaat met het vliegtuig.

Dat klinkt luxer dan een VIP bus, maar van deze VIP-bus kan Etihad Airways nog wat leren! Sooooow, niet normaal. Ik zit dus nu in een bus met een comfortabele fauteauil die je in slaapstand kan zetten en zo’n voeten uitklapstuk heeft net als mijn bank thuis. Maar daar houdt het nog niet mee op. In mijn rug draaien inmiddels 2 van die massagedingen de hele nacht door om mijn rug lekker te laten ontspannen en ook mijn billen zijn al gemasseerd door het massagedeel op het zitvlak. Gratis Thai massage 😉 Voor me heb ik een tv’tje, waarop ik films kan zien, maar ook de route die de bus vandaag af legt. Zojuist is mij in een papieren vierkanten doosje een cakeje en een broodje met vulling gebracht en een pakje drinken door een mevrouw met een stewardessenpakje. Ik heb natuurlijk een 1persoonsstoel waar ik ruim in pas en net een huge koptelefoon gekregen om muziek te luisteren. Er ligt een dekentje over mijn benen. Boven mij geeft de airco zachte zuchtjes lucht, die ik zelf met temperatuur in kan stellen en een lichtje mocht ik willen lezen. M’n schoenen heb ik al lang niet meer aan en ook mijn handen kan ik wassen met een net gebracht doekje in een plasticje. Ik kan de gordijntjes zo dichtdoen als ik zou willen. Mijn eigen muziekjes lekker op de achtergrond, terwijl ik dit blogje aan het typen ben.

Ik zou wel willen zingen zo heerlijk als ik me voel en ook omdat ik het een beetje mis, maar dat doe ik maar even niet in de inmiddels donkere bus met niet alleen mensen uit ons reisgezelschap haha 😉

We kijken allemaal onze ogen uit van deze enorme luxe… wie heeft er ooit in zo’n bus gezeten?! En dat 12 uur lang…. Kan ik misschien ook per bus terug naar Nederland reizen in plaats van met het vliegtuig?! 😉 Hier kan ik wel aan wennen. 😀 We zijn om 19:00 vertrokken en zullen morgenochtend om 07:15 arriveren in Hua Hin. Daar is de luchtvochtigheid 94%! Wow, mocht je nog twijfelen of wij ons aanstellen met al die verhalen over zweten en zeebenen, dan is hier je bewijs (ik voeg later het plaatje even toe als ik WiFi heb). Dat wordt fulltime bikini aan gok ik zo en afkoelen in het ook-al-zo-luxe-zwembad.

Bang dat ik niet kan slapen vannacht ben ik niet meer, want stel dat ik niet kan slapen; ach wat! Dan is het toch suuuupervet dat ik dit een keer gedaan heb. Maar waarschijnlijk zal ik wel wat slapen, jahoor; daar is m’n eerste gaapje al… en dan is het pas 20:12 hier 😉 We rijden nu volgens mijn routemaps hier voor me bij ‘Country view village’ en nu ‘Sop Tui’. Ik ga zo nog lekker even een boekje lezen denk ik, want het is wel erg vroeg om nu al de slaapwetten te tarten. Even 3G-en om dit zo te plaatsen en als het goed is hebben jullie een groot deel van de foto’s van vandaag al kunnen zien, want die heb ik vanmiddag al geplaatst onder ‘Thailand’.

Hoop dat jullie weer fijn gelezen hebben allemaal. Het is zo enorm gaaf hier en ik denk ook wel dat dat zo overkomt als trouwe bloglezers. Ik hoor van alle kanten verhalen dat mensen de blog lezen (zowel in mijn eigen familie als van mijn reisgenoten zelf als van de familie van mijn reisgenoten), volgen en mijn geschreven verhalen fantastisch vinden. Superleuk om te horen! En zo heeft deze blog meer volgers dan ik voorafgaand aan deze vakantie voor mogelijk had gehouden: iets wat klein begonnen is, is dan toch groter dan verwacht. 🙂 Net als dit lange verhaal wederom 😉  Geen idee wie en hoeveel mensen er lezen, maar het is altijd leuk om te merken dat wat je schrijft ook gelezen wordt 🙂

We hebben dan ook zo’n enorm gevarieerde reis. Ik heb het idee dat ik echt alle aspecten van Thailand straks gezien heb. En we hebben alle soorten vervoersmiddelen geprobeerd (vliegtuig, OVbus, fiets, TukTuk, Minibus, mountainbike, boot, benen, VIPbus 🙂 ) Ik zou niet weten hoe ik jullie straks allemaal het hele verhaal zal moeten vertellen in persoon, maar gelukkig hebben jullie al een beetje kunnen proeven van deze reis van mijn leven. 1 ding is zeker: dit gaat zeeeeeker niet de laatste reis worden die ik ga maken! Ik ben zooooveel rijker geworden van deze ervaring!!! Natuurlijk is het avontuur nog niet afgelopen. Nog 3 dagen heeeeerlijk ontspannen in ons relax-luxe-fantastisch-geupgrade-strandhotel en dat hebben we wel verdiend. Want na 9 dagen zo intensief alles zien, horen, voelen, ruiken, proeven (dat past wel bij mij) is het nu nodig om gewoon even achterover te gaan hangen. En me eens even te beseffen wat voor bijzondere reis ik maak! Gelukkig kan ik dat doen samen met mijn reisgenoten die voor mij een enorme toevoeging hebben gehad aan deze reis! 🙂 Wat een geluk dat we zo’n leuke groep hebben! 😀
Zo, en nu is het wel genoeg voor vandaag! Smakelijk eten allemaal over 1,5 uur (het is in Nederland half 4 toch?!) en tot morgen weer 🙂

Heel veel liefs en knuffels, vanuit VIP-bus 1, die om 01:00 een stop maakt en nu rijdt op de Phaholyothin Road t.h.v. de rivier Mae Chang net voorbij Lampang (ik ken je, pap; jij vindt het altijd leuk om even op te zoeken waar ik uit hang 😉 ; of in dit geval beter gezegd ‘waar ik momenteel onderuit hang’).

XXXXXXXXXXXXX