Van roekeloos 62,7 km/u naar gecontroleerd 30km/u.

Eens even een update uit bebergde besneeuwde Franse land! 😀 Na 3 dagen heb ik nog geen enkel, been of arm gebroken, hebben mijn bindingen nog niet één keer mijn ski’s losgelaten (en dat is niet omdat ik niet gevallen ben), ben ik een zwarte piste afgeskied en heb ik na het behalen van mijn maximumsnelheid deze dagen (62,7 km per uur) nu geleerd hoe ik met een lagere snelheid charmanter de piste af kom! En dan te bedenken dat ik nog geen moment angst gehad heb de afgelopen dagen! 🙂

Na een middagje met t-shirt in de zon in slaap vallen aan de rand van de piste (vakantiegevoel 2.0) en een lekkere steak-lunch mogen we zaterdagavond om 17:00 (of eigenlijk om 19:00 als je de inefficiënte werkwijze van de directrice meetelt) ons appartement in! Groot joh! We hebben met zijn tweeen meer ruimte dan sommige anderen met 5 moeten doen, dus wij klagen niet.
Carmen neemt de slaapkamer, ik de bank in de woonkamer. Muziekje op, koffers uitpakken, bed opmaken (althans, dekens op de bank leggen), soepje maken en jaaaah; een spelletje doen; vooruit ‘het was best leuk ;)’ De energie is echter al gauw op en we verruilen memory voor ons bedje om 21:00.

Want zondagochtend 9:15 sharp (ná een ontbijt in stilte 😀 ) verzamelen bij de lift en worden we in groepjes ingedeeld op basis van ervaring. Carmen zit bij een groepje snowboarders. Ik zit bij het 3-4 jaar ervaring groepje skiërs met Vera, Anna, Leonie, Lisa, Max en onze ‘begelei(ij)der’ Luc, de zoon van Hans. Probleem 1 dient zich aan, want waar stop je je ski-pas als je mijn lengte hebt. Luc zegt: ‘in je broekzak-heuphoogte’ Uhuh, maar wat bij hem heuphoogte is, is bij mij ongeveer mijn voorgevel. Dan dat ding maar in mijn borstzakje, maar dan moet ik bij elke lift bukken. Tot slot dan maar in mijn zijzak, wat prima werkt.
Boven op de berg is het één grote mistige bedoeling en tja; laat dan maar eens zien wat je in je mars hebt. Ik kan niet eens zien waar piste is, omdat zowel de lucht als de sneeuw dezelfde kleurschakering hebben en er zonder zon totaal geen diepte te zien is op de piste. Misschien scheelt het dat ik nooit bang ben, en dus raus ik gewoon de piste af, zoals ik dat kan: volledig zonder techniek, recht naar beneden; af en toe een klein golfbochtje! Even verderop kom ik Hans tegen die al gehoord heeft over mijn techniek: “1 bochtje en in 1 streep naar beneden, Brouwers???”. LOL. Van snelheid ben ik ook al niet bang en ik ben al lang blij dat ik naar beneden kom zonder ook maar iets te zien. Ik verwissel mijn blauw-kleurende bril voor een oranje van Anna en besluit een nieuwe te kopen zodra ik tijd heb.
Beneden aangekomen pakken we een stoeltjeslift, 2 sleepjesliften en daar is nog meer wit, mist en geen hand voor ogen te zien. Ik volg de groene broek dan maar, want er is vast piste ook al zie ik hem niet. Even verderop verlies ik mijn evenwicht en denk te vallen, maar mijn ski denkt er anders over. Ik ski een stuk door op mijn enkels en dan gaan mijn ski’s wel heel ver uit elkaar. Maar ook daarvan herstel ik door weer op te staan, tot ik ten slotte toch rechts met m’n rechterski haaks op de piste de finaleklap maak. Ik voel me even verdwaasd, vooral omdat mijn ski niet uit is… OK lekker veilig dan… Opstaan en doorgaan dan maar. 😉 We zijn bij L’Ouillon op 2431 meter hoogte en nemen nog een paar liften. Mijn knieën vinden de sleepjes niet zo tof, maar fulltime squatten kan nooit slecht zijn voor je billen; dus uiteraard klaag ik niet 😉 . Geen idee waar we heen gaan en ook geen idee waar we al geweest zijn: ik kan ook best goed volgen 😉 .Geen angst hebben is een groot voordeel, want als je niks ziet, kan dat best beangstigend zijn. In mijn geval betekent dat dus: hopen dat er 2 meter verder nog sneeuw ligt, het zal vast wel. 😀 Na een lekkere track van ruim 13 km met max 57 km/u kom ik weer bij het appartement. Carmen is voor het eerst van een berg af gesnowboard; echt suuuuper knap! 😀 En dat is met dit type weer echt een belachelijk knappe prestatie! Ze vond het aan het begin heel spannend (vooral als iemand zegt: ‘board maar gewoon even naar beneden’-hoezo GEWOON?!’), maar uiteindelijk ging het goed, vond ze het leuk en dat is fijn om te horen! 🙂 ’s middags sneeuwt het zo hard dat we binnen blijven en rustig aan doen, een “Vin chaud” drinken, gezellig kletsen en jahoor; we liggen er na een tweetal spelletjes alweer in om 21:00. Iets met inspanning en vermoeidheid 😉 .

Dag 2 begint een stuk rooskleuriger; de zon schijnt en we kunnen meer dan 2 meter vooruit kijken! Dat schept mogelijkheden 😀 😀 😀 . We komen Hans tegen bij de lift en die is inmiddels, ondanks zijn eigen waarschuwing, zijn eigen skipas kwijtgeraakt inclusief het bonnetje dat er omheen zat om (als je je pas kwijt bent) goedkoper een nieuwe pas af te halen. Hij mag dus op dag 2 ‘even’ EUR 197,00 aftikken voor een nieuwe pas. Dat scheelt een paar keer après skiën…
Helaas hebben meer mensen bedacht om op tijd de piste op te gaan en doen we ruim een uur over onze tocht naar boven met de lift.

Dan nog maar 3 liften er achteraan, zodat we wat meer ruimte hebben. Ik verbeter mijn maximumsnelheid naar 62,7 kilometer per uur; tja snelheid, daar zit het probleem niet echt in. Snel ga ik wel 😉

Het weer leent zich prima voor een techniekles, want in plaats van rausen naar beneden kun je ook proberen bochten over de piste te maken: in een soort van 8’tjes (voor elke skiër is dit waarschijnlijk de meest logische zaak van de wereld, maar voor mij niet). En dus oefen ik heel wat pistes af met het maken van mooie bochten: punt van mijn stok plaatsen en dan er omheen skiën, het meer druk zetten op 1 ski, lange banen maken, rechtop staan op de horizontale stukken, niet heel mijn lichaam mee bewegen. Regelmatig verval ik weer in mijn korte bochtjes in slingervorm naar beneden als ik vergeet bewust aan de techniek te denken. Maar al met al blijk zelfs ik dingen onder (goede) controle te kunnen doen 😉 Wil niet zeggen dat ik niet kon skien eerst hoor! Ik heb niet vaak een moment dat ik het niet onder controle heb, maar dit voelt beter en mooier.

Bijna in het dal aangekomen blijkt Carmen samen met haar snowboardgroepje vast te zitten in een dorp verder: ‘La Toussuire’, omdat de lift terug naar ons dorp niet meer open is vanwege een te verwachten sneeuwstorm. Ze pakken om 14:30 pas de bus terug en dat geeft mij ruimte om er even alleen op uit te trekken om te oefenen met de technieken zonder dat iemand steeds toe kijkt (werkt bij mij meestal nog beter!). Amandelcroissant mee, cola light mee, nougat mee (nog niets gegeten sinds 8:00). Heerlijk even op pad met mezelf; soms ook wel weer heerlijk! Niemand om rekening mee te houden, alleen jezelf! En wat heb ik dat toch goed geleerd het afgelopen jaar 😀 Ik kan dat, dus ik doe dat 🙂
Uiteindelijk komen Carm en ik ongeveer op dezelfde tijd terug in het appartement; we douchen en gaan rond 16:00 door naar de après ski, waar we gezellig kletsen met Luc, Vera en nog een aantal anderen onder het genot van een cocktail (van EUR 7,50!!) en een vin chaud (nomnomnom). Pas na 20:00 denken we na over het avondeten en gaan lekker met z’n tweetjes uit eten bij Les Roches Blanches.

Vandaag uiteindelijk zou het slecht weer worden, maar bij het rieken van de dag valt het wel mee. Geen zon, maar ook geen sneeuw. Erger dan zondag kan het niet worden. Met ons clubje omhoog dus. De lift valt ook mee en dus lijkt bijna alles mee te zitten! Tot we bij Pte du Corbier (2265 m) komen en de liften niet aansluiten op andere gebieden. Dat is even flink balen! Dan maar een andere uitdaging, moet Luc gedacht hebben: “Zwarte piste?!” We staan er even naar te kijken van boven: ‘ja, is wel steil he’; ‘ja best wel’, ‘moeten we dat wel doen’. En natuurlijk doen we het! Wat een kickass actie. Want tja, dat moet ik toegeven: als je 8tjes maakt, dan is zelfs de zwarte piste prima te doen. 🙂 En ook hier, geen moment van angst. Wel wat pijn aan de knietjes, omdat we door diepe sneeuw heen moeten en veel druk moeten zetten om de bochten door te komen, maar toch: *TROTS TROTS TROTS*. Een momentje van glorie erbij! We skien verder naar de het westen en nemen de lift richting St. Jean. Het is gezellig en we hebben leuke kletsjes. Ik vind het een fijn groepje! Aangekomen in St. Jean een glueweintje voor we weer terug gaan naar Le Corbier. En maar bochtjes maken 😉

’s Middags gaan Carm en ik voor het eerst met zijn tweeen op pad en nemen lift 8 naar Pte du Corbier, maar helaas begint het enorm te sneeuwen en te waaien. We zien geen piste meer en de lol is er daardoor gauw af. Als verzopen katjes komen we weer aan bij ons appartement. Desondanks heb ik Carm wel even een mooi staaltje snowboardkunsten zien doen die ik haar niet na doe! 😀
Vanmiddag zijn we lekker in het appartement, beetje chillen op de bank. Blogje typen, douchen, wat eten en straks pannenkoeken bakken!

Morgen hebben we de laatste dag met onze klasjes en wij gaan met onze ski-club waarschijnlijk richting een bospaadje. We vermaken ons hier in ieder geval prima! Het weer mag alleen wat beter. We zijn immers wel zon-wintersporters 😉 Lekker met zonnebril op een terrasje boven op de berg, kan niet beter. Morgen wordt het wellicht wat beter! En anders is het nog maar zo; ik vind het hier prima. Aan de fulltime spierpijn ben ik al gewend in verband met het bootcampen, dus kan ik prima handlen. Lekker gevoel is dat, conditioneel gaat prima. Kracht gaat prima! LOoooooovvvvEE skiën! 😀