Als een vogel zo vrij [Pokhara]

OK, we hebben besloten. We gaan niet op trekking. Geen 5 dagen zonder douche, wc, wifi of comfort, geen 5 dagen lang door de 38graden lucht met 88% luchtvochtigheid wandelen, geen 5 dagen onszelf vermoeien. We hebben er lang over nagedacht, maar na 18 intense dagen in India met meer dan genoeg indrukken en daarnaast voor mij continu wc-knuffelen door de diarree en Bas die uberhaupt niet naar het toilet kan, zijn we eigenlijk wel toe aan even ontspannen.
De trekking zou een behoorlijk zware worden, niet een van de categorie ‘doe je even’ en toch ben ik er van overtuigd dat we hem zonder twijfel beide hadden kunnen uitlopen als we hadden gewild. Maar vakantie vieren gaat ook over grenzen aangeven. En we hebben nu enorm behoefte aan rust. Gewoon even met onze spulletjes op dezelfde plek blijven, even aarden, even gewoon ontspannen, ergens ons eigen plan trekken en ontdekken. In Pokhara, de plaats waar de trekking vandaan vertrekt, is genoeg te doen, dus dat hoeft geen reden te zijn om weg te gaan. En OK, de 55 euro is betaald, maar wat levert 5 dagen afzien ons meer op dan we nu al mentaal rijker zijn geworden in deze vakantie. Het uitzicht vanuit de rooftop van ons hotel Asia geeft ons bijna 180 graden view over de Himalaya… wat willen we eigenlijk nog meer?! En dus blijven we hier. Gewoon 5 dagen hier.
We hebben onze kamer en onze spulletjes en Pokhara blijkt een supersfeervol plaatsje met leuke restaurantjes en winkeltjes. Bijna alsof je in Kreta rondloopt zo gezellig en cosy. Winnie gaat alleen. We helpen haar met het winkelen voor spulletjes die ze nodig heeft en we hebben het wel even moeilijk dan nog. ‘We hadden het best gekund’ en ‘gaan we niets missen?’ We doen onze eerste geocache in Nepal en eten ’s avonds gezellig bij the Hungry Eye, een gezellig restaurantje; waar de WC’s ook erg hygienisch zijn (misschien maar goed dat we toch niet gaan…)
Pokhara is een stadje van ruim 200.000 inwoners, en de twee na grootste stad van Nepal. Desondanks voelt het totaal niet als een drukke stad. Het is gecentreerd rond een groot meer, dat omringd wordt door hoge bergen en verderop het Annapurna-massief, waar we, zoals ik net al zei, op uitkijken vanuit het dak van ons hotel. Het is een enorm toeristische plaats en vandaar ook dat we hier aan kunnen trekken wat we willen en we ook winkels voorbij kunnen lopen zonder mensen te negeren. Ze zijn hier ingesteld op ons en tussen de vele trekkers vallen we niet per se heel erg op. We mogen hier vrij op straat eten, zonder gevaar en het is eigenlijk wel fijn dat we even niet zo behoudend hoeven te zijn. Zonder zorgen kunnen genieten. Vanuit deze stad worden ook allerlei activiteiten gepland, zoals ziplinen, paragliden, boottochten, trekkings, vliegtochten, fietstochten, rafting enzovoorts. We zijn van plan wellicht een aantal activiteiten te ondernemen; om ons verblijf hier in Pokhara aangenamer te maken maar alleen al van de plaats zelf worden we blij en krijgen we een vakantiegevoel.
Zondagochtend zwaaien we Winnie uit en wij gaan op pad naar de door RV aangeraden ‘World peace pagoda’ op de top van een berg links van het meer. Het is een boedhistische stupa, waarin relikwieen van boedha opgeborgen zijn. De trip erheen gaat niet zonder slag of stoot. Na het huren van een bootje met bejaarde roeimeneer dat ons voor 800 Nepalese roepies heen en terug brengt, varen we naar de overkant waar de beste man ons 2 uur de tijd geeft ‘anders moeten we extra betalen’. Hij blijft op ons wachten in het restaurant (lekker geregeld), terwijl wij gaan klimmen. Appeltje eitje lijkt dat, even een metertje of 700 omhoog, maar met 38 graden ga je niet alleen zelf omhoog, maar je hartslag ook als een malle. We zweten als de neten, uit letterlijk elke porie. Benen, hoofd, nek, ogen; overal lijkt vocht uit te komen en lekker zout is het ook. Af en toe moeten we even stoppen om de hartslag te kalmeren en net als ons water op is, komen we gelukkig een local kraampje met water tegen (goh wat toevallig 😉 ). We hopen er bijna te zijn, maar moeten nog bijna 400 meter verder en omhoog. En terwijl we onszelf tot het uiterste pushen om het binnen het half uur, ipv 45 minuten te doen, bedenken we ons dat we erg blij zijn dat we nu niet op trekking zijn. We zijn eigenlijk niet genoeg geacclimatiseerd om in deze omstandigheden te kunnen klimmen. Dan kun je nog zo’n goede conditie hebben als ik, als de omstandigheden zo anders zijn heb je daar helemaal niets aan.
Na krap 35 minuten bereiken we trots de top, waar we even de tijd nemen om bij te komen in de schaduw van de volledig witte stupa. Dat is een uitdaging met zoeken, want het is het heetst van de dag en alle stenen zijn gloeiendheet. Het is rennen omhoog om te voorkomen dat je voeten verbranden. 2 van de 4 belangrijke plaatsen van boedha die hier afgebeeld zijn, hebben wij tijdens deze vakantie bezocht: Lumbini (geboorteplaats) en Sarnath. Best speciaal is dat. We genieten van het uitzicht over de Himalaya (wow! zo mooi!!!) en zien verderop paragliders van een berg af komen. Vanaf het moment dat we besloten hebben niet te gaan trekken, hebben we daar onze zinnen op gezet: uitzicht en een bijzondere ervaring! We lopen terug naar beneden, treffen Jos & Anet en zoeken een geocache waarbij ik omwikkeld wordt door een plant met enorme weerhaken. Wat bloedwonden verder bevrijd ik mezelf, maar wordt de cache helaas niet gevonden. We staan echter een beetje te trillen op onze benen van de andersom-inspanning van het afdalen. We eten een Snickers voor de nodige energie en komen net op tijd aan bij de boot om terug naar de andere kant van het meer te varen. Eenmaal bij het hotel terug volgt een ijskoude douche, een lunch met spaghetti en na wat flaneren over de boulevard eten we ’s avonds heerlijk bij Bamboostan. Tegen de tijd dat we bij het toetje aanbeland zijn, weten we ineens weer waarom het rainy season is. Ineens komt de regen met liters tegelijk de lucht uit, samen met een paarse onweersgloed. In no time staat heel de straat blank en moeten we even opletten op onze spullen. Ik geniet met volle teugen. Dit zijn nou dingen die ik echt kan waarderen; dit hoort bij Nepal en het is leuk om te merken wat de mensen doen als dit soort weertype zich aandient. De eigenaar van het restaurant is goed bezig en probeert iedereen te vermaken. We zijn immers toch soort van ‘stuck here’. We nemen nog een appelkruimeltaartje en nog wat te drinken en kijken lekker rond. Inmiddels op straat lopen mensen tot hun knieen onder water, verliezen hun schoenen en is de weg in een hardstromende rivier veranderd. Ik voel wat miezer vanaf mijn plek, maar dat is eigenlijk wel een lekkere afkoeling. Het regent hard op de golfplaat en dus lijkt het allemaal nog een stukje ernstiger. Het ligt valt tussendoor een aantal keer uit (wat wil je ook met die stroomvoorziening die allemaal bovengronds door elkaar heen hangt…), winkeltjes aan de overzijde sluiten, behalve diegenen die poncho’s verkopen… die lijken goede zaken te doen!
Ruim 2 uur later kunnen we in de enigszins miezer vertrekken, wat wij prima te doen vinden. We twijfelen even over wel/niet schoenen aanlaten om te lopen, maar kiezen toch veilig voor wel. Een halfuurtje later treffen we RV in het hotel die zich toch een beetje zorgen gemaakt heeft of we wel veilig terugkomen. Haha wij Nederlanders lopen gelukkig niet in 3 sloten tegelijk 😉 Toch wel leuk, vanmorgen en vanavond liep het vocht van onze benen af. Vanmorgenn van het zweet, nu van de regen. Toch wel weer een mooi cirkeltje van vocht 😉
Een nachtje van stroomstoringen (really common hier) en een koude douche in de ochtend (geen stroom om op te warmen), gaan we maandagochtend naar Davi’s Fall. Een waterval die zo genoemd is, naar een Britse mevrouw Davis die in de rivier tijdens het badderen een ongeluk kreeg, waarna ze overleed en er veel moeite gedaan is om haar lichaam uit het water te vissen. De tocht ernaartoe heeft Bas mooi gepland, want we lopen langs een local village waar we over een houten touwbrug met boedhistische mantravlaggetjes de rivier passeren. Dat is echt een prachtig zicht, want de locale mensen dragen er hun water overheen in waterdragers op hun hoofd. Zoals je het dus ook ziet op t.v. en in films. De mensen kijken eerst nors, maar als je Namaste zegt is alles goed. We lopen via prachtige rijstvelden die, nu het gisteren zo geregend heeft, volstaan met water en hun water legen in een lagere laag van rijst. Het pad is niet comfortabel, maar wel heel locaal om over te lopen en Bas en ik vinden het dan ook erg bijzonder. Ook de waterval, waar we even later aankomen heeft zijn charme. Ik heb altijd wel wat met watervallen en zeker na de regenval van gisteren lijkt het water alle wegen te zoeken om verder af te dalen. We genieten een poosje waarna we weer terug wandelen.
In het hotel zoeken we RV op en net als we aan het lunchen zijn, wordt RV gebeld dat er nog plekjes zijn om vanmiddag te paragliden. Wij hoopten op morgenochtend, in verband met het donkere weer, maar we mogen nu al. Na een flinke zware lasagnamaaltijd worden we opgehaald in een jeep om de bergen in te gaan. Alleen de jeeptocht is al een uitje op zich. De bestuurder is overduidelijk ervaren en scheurt elke haarspeldbocht door met ruim 40 km/h. Hopen dan maar dat er niets aan komt van de andere kant… en is dat wel zo, dan geeft onze chauffeur een flinke slinger aan het stuur en wijken we uit. Elke keer als we denken ‘hier kan de weg niet meer smaller, slechter onderhouden, modderiger, steiler, komt er weer een nieuwe weg die er nog erger aan toe is. Onze chauffeur maakt zich echter geen seconde druk en gaat elke uitdaging aan met de jeep. Zelfs als de steilheid misschien wel 55 graden is, trekt de jeep hem gewoon omhoog. En het gekke is: deze hobbels zijn veel erger dan de hobbels in de weg naar Pokhara 2 dagen geleden, maar desondanks voelen we in de jeep minder dan in het busje waar we in rijden. Alsof het ervoor gemaakt is 😉 . Die hobbels waren van een ingestort wegdek door erosie, waardoor we 2 uur over 8 km deden, maar deze komen gewoon omdat de weg niet vaak gereden wordt.
Eenmaal boven aangekomen moeten we wachten, op wind… want je kunt niet paragliden zonder wind… of althans, moeilijk. Het weer houdt niet over, maar we gaan het uieindelijk toch proberen. We krijgen een vreemd soort rugzak op ons rug en een parachute omgebonden. En de opdracht is rennen rennen rennen. Twee Chinezen voor ons begrijpen dat niet helemaal en worden over hun buik over de grond geslingerd omdat ze niet zijn blijven rennen (als je eenmaal even vliegt denk je dat je geen grond meer raakt, maar je daalt eerst een beetje). De enige spanning die ik dan ook voel is of ik wel lang genoeg zal blijven rennen.
Bas is eerst aan de beurt en terwijl hij en zijn instructeur zich klaar maken, heb ik een gesprek met de mijne over acrobatische toeren. Ik met m’n gekke hoofd kan het natuurlijk weer niet gek genoeg hebben; dus ja doe maar!
Bas blijft rennen en hangt even later in de lucht en dan ga ik ook. Zelfs in de lucht ren ik nog door voor de zekerheid, totdat instructeur Milan zegt dat ik achterover kan gaan zitten in mijn tuigje. Het lijkt wel of ik gewoon in een comfortabele stoel in het cafe zit, achteroverhangend. Je voelt niets van het feit dat je eigenlijk vliegt. Gek is dat. Ik bestel bij Milan een drankje (haha goede grap) en we vliegen over de berg en over het meer heen. Pokhara is goed te zien vanaf waar ik zit en zelfs een stukje bergen laat zich aan ons zien. Ik geniet met volle teugen, terwijl de GoPro foto’s en filmpjes maakt die we straks mee zullen krijgen. Suuuuuuuuuupervet om te doen en gewoon te vliegen en zoooo gek dat je niet voelt dat je dat aan het doen bent. En wat een uitzicht en wat tof dat ik gewoon aan het paragliden ben. We gaan naast Bas vliegen en maken mooie foto’s met elkaar in de beurt intussen checkend bij elkaar hoe het gaat. Alles nog goed! Na een poosje zegt Milan dat ik me goed vast moet houden. Dat doe ik en daar gaan we. Voor de acrobatische toeren. Meneer is een freestyler en dus gaan we 4x over de kop met de parachute en vervolgens links rechts, sneller langzamer. En al snel weet ik weer waarom achtbanen niet te lang moeten duren. Die G-krachten komen bij mij pas later opzetten en eigenlijk net iets te laat na een prachtig filmpje wat begint met een breed lachende Ine naar een boer-met-kiespijn lachende Ine zeg ik dat ik een beetje last van m’n buik heb. M’n lasaga heeft zo ongeveer alle zijden van mijn lichaam gehad en dat vindt het niet zo fijn. We zijn inmiddels behoorlijk afgezakt en gaan ons klaarmaken voor het landen. Dat gebeurt gemakkelijk door het snel recht staan en lopen terwijl we de grond raken. Wauw! Veilig geland! Nooit aan getwijfeld, maar toch. Ik moet even bijkomen aan de zijkant terwijl Bas langzaam na mij landt. Hij heeft het ook supervet gehad. Gaaf dat we deze ervaring kunnen delen. 😀 Leerpuntje voor mij is dat ik misschien de acrobatische toeren even had moeten laten zijn voor wat ze waren. Had niet gedacht dat het zo’n impact op mijn gestel zou hebben, als ik er in het busje even later nog steeds niet helemaal bovenop ben. Na het kijken van de filmpjes in de office vind ik dat ook helemaal niet gek. 🙂 Desondanks was het een ervaring om nooit nooit nooit te vergeten. Wat vet om te kunnen vliegen en dat je daar zo weinig van voelt. Heel bijzonder om een matras boven je hoofd te hebben dat bepaalt dat we zo luchtledig hangen. En wat een uitzicht! Tof!
We lopen samen terug, terwijl ik probeer helemaal te herstellen en chillen even op de rooftop, waarna we in de avond op pad gaan voor diner bij Bryanjan. Een heerlijk gezellig diner met leuke kletsjes volgt en nu zijn we net weer in het hotel. Het eerste deel van deze blog typte ik op de rooftop in het donker (electriciteit is nog steeds niet terug), waarna het helaas begon te regenen. Heerlijk stil daarboven. Echter, nu zit ik op de tweede verdieping in een soort patioachtige open ruimte waar ik ook fijn kan typen. Basje heeft net gedouched en over niet al te lange tijd kruipen we er in. Morgenochtend schijnt het weer namelijk clear te zijn en willen we eigenlijk op het dak van het hotel de zonsopgang bekijken. Dat is natuurlijk alweer vroeg in de morgen en dus gaan we op tijd slaapje-slaapje doen! Heerlijk deze dagen met free time, die we graag goed spenderen. We kunnen lekker chillen wanneer we willen en ook op zijn tijd inspannende dingen ondernemen. Maar deze dag met paragliden en de waterval zal ook bij ons weer op een mooie manier in ons geheugen opgeslagen worden. Slaap lekker iedereen! x