Zo luitjes! Zijn jullie al weer bijna uitge’carnavald/gevastenaovond? Voor ons duurt het feestje nog een paar dagen…? “En we gaan nog niet naar huis, nog langer niet, nog langer niet…”
En deze vakantie is een stuk gunstiger begonnen dan de vorige geeindigd is. Want hadden we vorig jaar nog 6 van de 8 dagen vol met sneeuwhappen en als kamikasepiloot van de berg af komen (natúúrlijk vanwege het slechte weer en niet vanwege mijn slechte techniek? ), dit jaar gaat het van het een leien dakje!⛷
Na een lange rit naar het Franse skigebied ‘Le Grande Domaine’ aan Saint Francois Longchamp kunnen we zaterdag gelijk al genieten van een heerlijk zonnetje en de pistes. Ain’t nothing like Holland! De eerste paar pistes gaan lekker, maar dan worden we overmoedig en gaan we maar eens een ‘rode proberen’. We treffen een complete ijsplaat, waar Manon tot twee keer toe 50 meter naar beneden duikelt door de rampzalige piste. Ik zie haar naar beneden komen en kan haar nog net een beetje afremmen, waardoor ze niet nog 50 meter verder de piste af rolt. Dat zorgt wel voor wat heuppijn, maar gelukkig verder geen botbreuken of hersenletsel. We zuchten even opgelucht en verkennen wat relaxtere leuke pistes en liften. Het valt me op dat alles zo goed geregeld is in zo’n skigebied. Alles loopt, de liften die gewoon werken en voldoende capaciteit bezitten voor al die mensen, de geprepareerde pistes, de veiligheidsmaatregelen die genomen zijn en alle verbindingen tussen gebieden.
Na een lekker dagje mogen we ons comfortabele appartement inrichten voor deze week. Ik ontdek met hulp van Manon dat ik deze week op een ruime canape (ofzoiets) slaap en heb al snel in ieder geval van mijn deel van het appartement een zootje gemaakt, zoals dat in mijn geval hoort. We voelen ons al snel thuis is een betere samenvatting. En uitgezonderd van mijn kreeftenhoofd na één dag zon heb ik niets te klagen!!
Zondag gaan we met ons begeleidingsgroepje op pad dat bestaat uit 8 meiden, gezellig! Leuke meiden en iedereen wil graag beter worden! En dus gaat onze begeleider Erigo in het mooie zonnetje met ons aan de slag om aan techniek te werken: niet verkeerd zou ik zo zeggen. Gelukkig heb ik intussen zelf ook al heel wat aan techniek gewerkt en zou het er al minder debiel uit moeten zien vanaf boven en onder gezien. Desondanks blijft het lastig om tegelijkertijd te denken aan naar het dal kijken, druk op de bergski, dalski optillen om zeker te weten dat de druk er is, knieen bij elkaar naar de berg, buigen strekken, naar voren hangen… pfff alleen het typen kost al energie 😉 . We zijn wat liften verder gereisd als we de blauwe ‘Madeleine’ afdaling gaan doen en Vera zegt: “wel even vaart maken anders kom je niet omhoog”. Dat laat ik me geen twee keer zeggen; vaart maken kan ik wel! Het jammere is alleen dat ik iets te vroeg al vaart ga maken en dat ik daardoor met 72 km/h van de berg af sjees (bron: ski tracks). Dat is op zichzelf niet zo heel erg, ware het niet dat ik onderaan het dalletje een heuveltje tegenkom dat ik niet ingecalculeerd heb… Daardoor word ik gelanceerd en kom een paar meter verder met een smak op mijn bilheup terecht. Even denk ik aan gipsvluchten en met bananen van bergen af als ik me besef dat ik gewoon nog alles kan bewegen en ook opstaan geen enkel probleem is. Ok, dus geen enkeltje Nederland voor mij! En ook mijn eigen risico is er in ieder geval nog even niet doorheen…
De klap heeft er toch best ingehakt en ik heb behoorlijk veel pijn aan mijn bilheup als ik het aanraak en dus doe ik dat gewoon niet… wel krijg ik ook veel last van mijn benen en knieen en die pijn kan ik niet echt verklaren. Misschien van het vele inspannen door het harde oefenen op de techniek. Na de val ben ik behoorlijk gespannen en krijg ik mijn bovenbenen even niet meer van de inspanningstand af, waardoor dit een fulltime squat-workout aan het worden is!
Na de ochtendles en 1 piste in de middag besluit ik dus dat het voor mij wel genoeg is voor vandaag en ga ik lekker in bad liggen (jaaaaa een bad!!!) in het appartement. Daar val ik lekker in slaap en later in bedje, dus misschien had ik gewoon wat rust nodig 😉 .
Maandag ben ik weer fris en fruitig en gaat het ook met de beentjes erg goed. Er is geen blauwe plek te ontdekken van mijn behoorlijke val van gisteren (jammer, geen enkel bewijs dat ik niet fatsoenlijk kan bukken met reden), en volgens Carmen is het gewoon een gekneusd bot… nja, dat zal dan wel goed zijn, zij is fysio en zal het wel weten haha. Het gaat lekker en vooral de piste ‘Frene’ gaat van een leien dakje. Het is wederom heerlijk weer en we genieten van alle liften in de omgeving. Iedereen wacht fijn op elkaar en het is gezellig! Om half 1 sluiten we aan bij de skiborrel in de tent halverwege de piste die Hans afgehuurd heeft. De wc werkt echter helaas niet en dus verschijnt er achter de toko al gauw een hoop yellow en brown snow… hmmm… dat krijg je met zo’n grote groep. We eten een burger voor €18 per burger en kletsen lekker wat bij. ‘S Middags doen wij ook nog heel wat lekkere pistetjes en voor Carmen is deze vakantie nu al geslaagder dan vorig jaar toen we behoorlijk kl*teweer hadden. Ook bij haar gaat het met snowboarden een stuk beter en ze kan prima de pistes af wat haar genot een stuk verhoogd.
Vandaag laat het weer ons een beetje in de steek. In wezen is het positief, want het sneeuwt voor het eerst in dagen.. en aangezien het aantal pistes begon af te nemen, vanwege de smeltende sneeuw is het zeker belangrijk dat er wat valt. Maar we zijn natuurlijk inmiddels een beetje verwend met drie dagen zon en dus is de zin vandaag iets minder groot als we in de lift in ons gezicht geslagen worden met sneeuw en wind. We laten ons echter niet kennen en proberen toch even op de kam te komen. Halverwege blijft de lift hangen en even heb ik het scenario van ‘De lift’ voor me waar mensen in een skilift in de sneeuw blijven hangen en er gewoon niet meer zomaar uit kunnen… brrrrrr. Uiteindelijk komen we toch boven, maar ook dat hadden we beter niet kunnen doen, want daar aangekomen belanden we in een heuse sneeuwstorm. De liftbeugels klappen continu terug, waardoor de skiliftman (what’s in a name) steeds de liften moet redden voor ze naar beneden gaan. Wij worden ijskoud van de harde koude sneeuwwind en ons volgende doel is dus: zo snel mogelijk naar beneden!!!! Dat lukt uiteindelijk en na nog een klein afdalinkje houden we het vandaag om 11:15 voor gezien. We eten lekker een donut en warme chocomel (ik niet natuurlijk!) voordat we vanmiddag het nabijgelegen dorpje verkennen. We besluiten vanavond kip te eten, want die ruikt zo lekker voor de ingang van de supermarkt en gaan lekker apres-skieen in de Yeti. Na een paar wijntjes besluiten we toch maar kip te gaan halen en Manon geeft me het grote hooivorkachtige item aan en ik trek het deurtje van het kippenwalhalla open. Hup, vork in die kip, tillen maar, Manon houdt de zak open en ik deponeer de hele kip in de zak! Lekker hoor! Alleen van het geurtje beginnen we al te watertanden. En net voor we naar binnen willen lopen komt de cassiere naar buiten gerend om ons in het beste Frans van de wereld (wat wij niet spreken) te vragen ‘Reserve?! RESERVE?! RESERVE?!’ Uhhh geen idee, “nous voulons un kip?” ‘No take, hot hot’ en ik probeer nog uit te leggen dat ‘dat wel mee viel, want we deden toch voorzichtig’, als blijkt dat we helemaal geen kip mogen, want die is voor gereserveerde mensen…… en dat zijn wij nou eenmaal niet 🙁
BUMMMERRRRRRRRR!!!!
Wordt die kip gewoon voor onze neus geKIPnapt! (Ga ik die grap écht nóg een keer maken?! Ja, ik ga die grap écht nóg een keer maken!).
En jeetje, wat zijn wij teleurgesteld.. Geen kip wat nu??? We lopen de supermarkt in maar daar hebben ze niet zo lekkere kip als buiten, alleen in een pakje en die moet je zelf nog maken. En ook de vissticks roepen niet naar ons, ondanks de broccoli die al gekocht is voor bij de kip… De volgende optie is het restaurant, want koken; daar hebben we echt geen zin in. Maar ook in die herberg is geen plaats voor drie jonge meiden. En dus is de enige andere optie de snackbar. En daar, na zoveel beslommeringen bestellen we drie hamburgers met frietjes voor €12 per stuk die we 40 minuten later op kunnen halen. Dan zit er voor de tussentijd nog maar 1 ding op: terug naar de feesttent om nog even lekker te feesten op de toffe dansmuziek in de Ye-………: “Halloooo feestbeesteeeen uit Braaaaabant, houwe jullieeeee een beetje van carnavaallleeeeeeee?????????”.
ZUCHT……
Gelukkig probeerde ik niet voor niets de carnaval te ontlopen in Nederland…..
Vooruit dan maar, nog 40 minuten………
