Weer 10 onuitspreekbare hoogtepunten verder😁😅. Na een paar daagjes rond de ijsschotsen, reizen we vandaag richting Vik; een klein dorpje aan de zuidkust van IJsland. Het zou slecht weer worden vandaag, maar onze blik naar buiten geeft ons een hoopvol gevoel. Mijn maag echter niet echt. Ik dacht de buikgriep te hebben gehad, maar vandaag mag ik op voor de herhaling. Toch genoeg ondernomen vandaag, wat het meer dan waard was. En ook wat sporen achtergelaten in het IJslandse hoogland 😉
Sam heeft vannacht in één ruk doorgeslapen. De laatste dagen was het nog wel eens dat hij ‘s nachts wakker werd en alleen getroost kon worden door het heen en weer wiegen van het bedje (in het kader van: het hele hotel wakker laten huilen is ook niet zo fijn). Terwijl we genieten van een lekker ontbijtje begin ik te merken dat mijn maagje het er allemaal niet zo mee eens is. Hetzelfde drukgevoel als twee weken geleden. Het resultaat daarvan was niet zo charmant, dus ik hoop nog dat het niet doorzet.
Dverghamrar
Onze eerste stop van vandaag is bij een mini-bergformatie met basalt-kolommen. Het lijkt nog een gewoon grasveld, maar als we het wandelpaadje volgen doemen ineens verticale zeshoekige basalten pilaren op: gevormd door gestolde lava, die vervolgens splijt bij het afkoelen. Meestal in zessen, soms in minder. Het ziet er heel kunstmatig uit, maar toch heeft de natuur dit gevormd. Om het van zo dichtbij te zien is best bijzonder, aangezien het meestal of veel grootsere bergformaties te zien is. Door het enige (beetje treurige) bosje van IJsland (haha grapje, maar veel bos is hier echt niet) lopen we terug en maken we nog een leuke foto met Sam voor we doorrijden.
Kirkjugólfid
Onze tweede stop lijkt wat op de eerste, want ook hier zijn basaltkolommen te zien, maar dit keer zien we alleen de oppervlakte. Het lijkt wel een perfect gestraat terras om te zien. Vreemd om dit ineens zo midden in het landschap waar te nemen. Bas doet als eerste een rondje, omdat Sam een dutje doet en terwijl ik rustig op mijn ademhaling probeer te letten, moet ik toch rennen om de boel er uit te gooien. Veel komt er niet uit, maar het lucht wel heel even op. Helaas is dat maar van tijdelijke duur. Na Bas’ rondje pak ik wat frisse lucht mee en vereer de Kirkjugolfid met een bezoekje.
Systrafoss
De Svartifoss-waterval hebben we helaas, gezien de loopafstand van 4 km heen en 4 km terug (iets met: van de week al geprobeerd: geen succes!), met dit weer maar even gelaten wat het is, maar de Systrafoss kunnen we wel mee pakken: een waterval van +- 45 graden, waardoor het water over de berg lijkt te lopen. We kunnen ook naar boven klimmen voor het gletsjermeer Systrajökull, maar laten dat even zitten, omdat mijn lichaam nog steeds niet echt lekker mee werkt. De volgende 40km probeer ik dan ook te zorgen dat alles bedaard blijft, pffff lekker is anders.
Fjadrárglúfur
En dan komen we aan bij één van mijn favorietjes op de ideeen-bezoeklijst: een mooie kloof met op de bodem een slangvormige rivier. Garant voor weer een nieuw beeld van IJsland. Als Bas echter vraagt of ik mee ga, heb ik eigenlijk nog het liefst dat hij alleen met Sam gaat. Ik voel me intussen echt heel beroerd. Het begint echt op mijn buikgriepje van twee weken geleden te lijken en dat belooft niet veel goeds.
Ik sleep mezelf toch naar buiten en Bas pakt Sam in de draagzak. Terwijl zij redelijk vlot naar boven hobbelen, strompel ik er voor mijn gevoel wat achterna, proberend mijn maag niet teveel druk te geven. Dat gaat nog best wel aardig, als ik maar rustig aan doe. Het is intussen behoorlijk zonnig, dus aan de omstandigheden zal het niet liggen. De gevaarlijke paden zijn intussen afgezet, wellicht mede door het ienieminiepaadje naar de afgrond. De punten waar je wel mag staan, zijn overigens mooi genoeg; en we schieten wat prachtige plaatjes. Het is werkelijk weer een prachtig beeld, bijna sprookjesachtig: een diep uitgesneden felgroene kloof met wat mysterieuze mist erlangs en dan in de diepte een klein riviertje. Tegen de tijd dat we aangekomen, een paar kilometertjes klimmen verder, zijn bij het einde van de kloof, zien we waar dat kleine riviertje ontstaat, namelijk in drie watervallen die samenkomen. Bij het uitkomen van de kloof is het een redelijk compacte stroom met water. Zonder buikpijn zou het waarschijnlijk nog iets meer genieten zijn, maar ik ben zeker blij dat ik dit niet overgeslagen heb.
Sam jengelt wat in de draagzak, wellicht omdat zijn muts steeds over zijn ogen zakt, maar dat is gelukkig steeds snel opgelost. Hij is ook moe en valt niet veel later achterop Bas’ rug in een diepe slaap. Als we terugwandelen wordt mijn maag er niet happyer op. Bas besluit het over frikandellen met ketchup en mosterd, knakworsten en allerlei andere etenscombinaties te gaan hebben, waardoor mijn maag gelijk omdraait.
Had ik dat maar eerder geweten….
De volledige maaltijd van vanmorgen en gisteren blijft in IJsland achter en ik voel me een stukkie beter. Beetje jammer, maar toch fijn dat het er uit is. Bas zegt gekscherend dat ik in de 5 minuten daaropvolgend al meer gezegd heb dan in de hele ochtend ervoor. Gelukkig had ik net een Rennie op, waardoor de lucht uit mijn mond nog een beetje de harden is voor ik hem kan opfrissen bij de auto.
We gaan verder op weg naar Vik en ik doe nog even een dutje. Weinig in het maagje, maar dat is voor nu wel prima. Na wat mooie foto’s rijden we door naar Sólheimahjáleiga, onze onuitspreekbare slaapplaats. En jawel hoor; blijkt praktisch tegenover het vliegtuigwrak van onze trip van eergisteren te liggen. Zullen we nog een keer?! UHHH NEE! 😉. Het is even zoeken voor we de juiste kamer gevonden hebben, maar daarna stallen we onze spulletjes en gaan nog even op pad voor een late-middagtrip.
Dyrhólaey
Er was eigenlijk nog één excursie die we de afgelopen dagen overgeslagen hadden, door tijdgebrek (ja hoor, deze drie hebben gewoon bijna het hele schema afgewerkt) en vooral omdat we na het vliegtuigwrak van de week geen bezoekjes meer wilden wagen. Het eind-van-de-middag-licht is echt werkelijk fantastisch. We rijden het schiereiland op en gaan eerst naar de top, waar een vuurtoren over de zee uitkijkt. Het waait er behoorlijk, maar Sam vindt het allemaal prima. Hij is weer happy aan het wauwelen, terwijl wij genieten van het uitzicht, waaronder een volledige 🌈, die we vandaag al enkele keren aan de horizon hebben gezien.
Na de windvlagen boven besluiten we het beneden-uitzichtpunt te bekijken, wat zeker ook de moeite waard is. Omdat de wind en kou misschien nog een keer wat veel van het goede is voor Sam splitten we wederom, waardoor we los van elkaar even kunnen genieten.
Vik
Nadat de zon langzaam onder is gegaan, gaan we richting Vik voor het diner, wat we vinden in een simpel Wok-restaurantje. We happen een lekker maaltje weg (ik met garnalen en biefstuk en Bas met kip en Sam een ondefinieerbaar IJslands groentehapje, wat ik voor de verandering niet om te eten vind; maar Sam des te beter naar binnen werkt).
Na nog wat verstop- en doorgeef-spelletjes met hem is het tijd om naar het huisje terug te gaan. Sam oefent nog wat met wat ingewikkelde yoga-poses (kruipen, ho maar; maar onmogelijk met de benen omhoog staan; jazeker!).
Sam gaat daarna lekker naar bed, waarna wij in de gezamenlijke lounge-ruimte nog even wat chillen. Ook wel lekker om niet stilletjes op bed met elkaar te moeten praten 😊. En als er iets aan de hand is, zitten we er gelukkig tegenover, want het zit allemaal in hetzelfde gebouw.
Morgen alweer het laatste dagje van deze toffe trip. Kijken of we daar nog wat nieuwe indrukken op kunnen doen 😊
