En net als je denkt dat je al het moois wel gezien hebt, kom je aan bij het volgende level; level 26 ofzo. Met in dit level een tocht met een amfibieboot over een gletsjermeer met ijsschotsen, daarna een opgesplitste wandeltocht langs de ijsschotsen, een gletsjer op afstand en tot slot een gletsjer van heel dichtbij. Weer een heel andere dag dan de afgelopen dagen, ook wel een beetje met ander weer dan de afgelopen dagen, want de regen heeft ons gevonden!
De dag start vandaag om half 8, als Sam wakker is geworden. Er was nog even een risico dat die al wat eerder zou beginnen, want Bas staat op ‘DE lijst’. Helemaal happy kwam ‘ie gisteravond terug naar de kamer. Hij was even naar buiten geweest om te zien of we het noorderlicht zouden kunnen spotten. Helaas is dat tot nu toe nog niet gelukt. Het was kraakhelder, maar geen noorderlicht helaas. De dames bij de receptie waren echter zo aardig om Bas op een lijst te zetten. Als het vannacht te zien is, wordt hij op de kamertelefoon gebeld, zodat hij buiten foto’s kan maken. Alle spullen worden gereed gezet; kleding, fototoestel, statief. Alles om gelijk up and running te zijn. Mij lijkt het vooral onpraktisch, want als die pokketelefoon vannacht gaat, zul je zien dat Sam gelijk wakker is en we de halve nacht een huilend kind hebben, maar goed: dat is dan wel weer erg in beperkingen gedacht…. Enfin, zonder telefoontje worden we wakker vanmorgen en na een heerlijk ontbijten (Sam lust nu ook scrambled eggs), gaan we op pad.
Jökurlsárlón
Vandaag bezoeken we het gletsjermeer ‘Jökurlsárlón’, aan de zuidzijde van IJsland: een meer met drijvende ijsschotsen en een onnoemelijk grote gletsjer, genaamd Vatnajökull (als je op de kaart zeg maar het witte vlak aan de zuidzijde van IJsland ziet, wat ongeveer een kwart van IJsland beslaat; dat is ‘m). Vatnajökull klinkt heel ingewikkeld, maar betekent in het Nederlands eigenlijk gewoon ‘gletsjer van water’ – super origineel! 🙄 Mijn vader en Simone hebben dit meer aangeraden, omdat zij er geweest waren en dit één van de hoogtepunten vonden van IJsland.
Het is een kilometertje of 50 rijden en de regen komt met bakken uit de lucht. Er is vandaag 100% kans op regen, zeg maar elk uur 100%, dus veel andere lucht vrezen we vandaag niet te gaan zien. Zou de boot ook een overdekt deel hebben?! Na een tocht met in de verte gletsjers en hoge sneeuwbergen zien we ineens de ijsschotsen opdoemen.
Wooooow.
Maar dan ook echt Wooooow.
Dit is gaaf!
En weer zijn we beland in next-level-IJsland. Als je denkt dat je zeg maar alles hebt gezien…..
Een prachtig groot meer met enorme ijsschotsen die drijven in het water. Blauw ijs en een enorme gletsjer op de achtergrond. Alsof je op de Noordpool aanbeland bent…
Het miezert nog wat en we pakken Sam in in zijn softshell en skipak. Daarnaast scoren we toch nog even een doorzichtige huge-poncho, omdat de boot overduidelijk nergens overdekt is en die kleine vriend natuurlijk niet drijfnat moet worden. Na een gezellig praatje met een Nederlands gezin met twee kinderen van 12 en 9 dat altijd is blijven reizen, is het tijd om op de amfibieboot te stappen; een boot met zowel wielen als mogelijkheid om te varen. Gaaf! Zelfs in Sams maat is er een reddingsvest en het is alsof er een teletubbie op onze boot is gestapt.
We varen langs de ijsschotsen en de humoristische gids leert ons dat dit meer zo’n 100 jaar geleden nog een volledige gletsjer was. Door de jaren heen is er veel van de gletsjer gesmolten en zeker nu trekt de gletsjer zich elk jaar zo’n 8 meter terug, mede door het water in het meer. De afgebroken ijsschotsen drijven richting zee en worden steeds kleiner, tot ze door de opening naar de zee kunnen. Hij laat ons een stuk doorzichtig ijs zien; het resultaat van 1000 jaar ingedikte sneeuw en ijs, zorgt dat er een doorzichtige ijssubstantie ontstaat. Heel onverwacht vind ik, maar het ijs is van nature blauw en wordt wit door blootstelling aan het licht en de lucht. Blauw ijs is dus pas kort gedraaid en nog niet van kleur verandert. Het geeft het een surrealistisch plaatje mee: een door het slechte weer bijna zwart-wit beeld van ijs en rotsen en daarvoor blauwe drijvende ijsschotsen. Werkelijk ongewoon om te zien. Na de boottocht, die Sam in zijn mummie-pak gelaten doorstaat, eten we een kommetje kreeftensoep (Ine) en eten we een ‘Kleina’; een plaatselijke snack, een beetje oliebol-brood-achting-ding en een soort kaneel-koek in Zeeuwse bolus-vorm (geen idee hoe ie heet).
Het is even een beetje droog en we besluiten een beetje verder te rijden naar een andere uitzichtpunt over Jökurlsárlón. Omdat Sam doodmoe is, splitsen we ons op: ik blijf bij Sam voor zijn boterham (na 4 stukjes valt hij al kauwend in slaap) en Bas gaat als eerst foto’s maken. Na een ruim kwartier radiostilte, terwijl de regen met bakken uit de lucht komt, begin ik me toch een beetje ongerust te maken of ‘ie niet van een gletsjer gedonderd is. Na een half uurtje komt hij echter gezond en wel (afgezien het feit dat ie een verzopen katje lijkt) terug. Mijn beurt en voor de verandering ben ik een keer beter voorbereid: poncho aan en GO! Het geluk is met mij, want het miezert nog wel een beetje, maar echt nauwelijks om doorweekt van te raken. Ik maak een mooie tocht over het zwarte zand en langs smeltende ijsschotsen en blokken. Het geeft werkelijk prachtige plaatjes en ik geniet van dit vreemde ijstijd-beeld. Heel bijzonder.
Fjallsárlón
Iets terug op de route ligt ook nog een gletsjermeer en we besluiten daar ook nog even te stoppen als het droog is. Vanaf de weg zien we al een mooie gletsjer met spleten en aangekomen op de parkeerplaats ga ik verkennen of het pad begaanbaar is voor de buggy. Dat wordt een twijfelgevalletje, maar de regen laat ons minder twijfel: om en om maar weer. Door de vele regen is het echter erg mistig en is de gletsjer niet erg mooi te zien. Ik ga dus redelijk snel terug en we besluiten eerst even op te drogen in het bijbehorende restaurant. Terwijl Sam zijn boterhammetje met jam met gemak wegwerkt, genieten wij van een drankje. Sam is weer favoriet bij de aanwezige toeristen en een loslopende mevrouw aait Sam ineens over zijn wang: OK, dat was weird. Maar het was voorbij voor we er erg in hadden. Hij is wel vrolijk tot en met vandaag, want kletst de oren van ons hoofd af. Een onbegrijpelijk, maar heerlijk taaltje.
Skaftafell gletsjer
Bas doet nog een rondje over de gletsjer en dan besluiten we langzaam terug te gaan richting hotel. Het is 15:00 en erg veel droger lijkt het niet te gaan worden. Misschien nog even de gletsjer zoeken vlakbij ons hotel, als het daar iets droger is. En dus gaan we die kant op. Het gebruikelijk pad blijkt echter afgesloten en dus vindt navigator Ine-Ine heel sneaky zowaar op deze redelijk lonesome weg, toch een ander zijweggetje.
We kregen een tip over de draagzak en dus gaat die weer netjes op de rug, Sam poncho aan en zitten maar. Dat gaat een stuk lekkerder en ingepakt en wel gaan we nog even op pad. Dit keer is de route echter niet ineens 4 km, dus dat scheelt. Tien minuutjes later staan we op zwarte bergen met uitzicht op de gletsjer. Uiteraard kan ik het niet laten om dichterbij te gaan kijken en dus klim ik met Sam op mijn rug naar het uiteinde, waar ik voor een gletsjermeertje met ijsbubbels kom te staan. Aan de overkant doemt de hoge gletsjer op. Machtig zeg! Helemaal zwart geworden van de gravel, gruis en zand, maar wat is dit huge zeg. En dan te bedenken hoe ver deze gletsjer maar liefst doorloopt. Dit is echt machtig groot. Niet voor niks dat hij zo groot op de IJsland-kaart te zien is, want indruk maakt ie wel.
Ondanks de miezer doet die kleine vriend het weer als een master. Hij klaagt niet, maakt zelfs lekkere kletsgeluidjes op de achtergrond, waarna wij natuurlijk heerlijk terugkletsen.
En dan begint het echt donker te worden. Tijd om terug te gaan naar het hotel. We twijfelen nog even om bij het restaurant aan de overzijde van het hotel te gaan eten (= beter betaalbaar), maar de TL-verlichting en het feit dat we door de regen moeten lopen, haalt ons toch over om duur in het hotel te eten. De lam smaakt echter heerlijk, dus dat maakt veel goed. Weer, ondanks de regen, een dag met een gouden randje.
One Reply to “The next level – IJs, ijs en nog meer ijs [Jökurlsárlón, Skaftafell, IJsland]”