Hallelujah, amper 9 uur na vertrek en al drie keer gewenst dat we hier nooit aan begonnen waren. Niet dat we al vertrokken zijn, nee, alleen al het voorgerecht op Schiphol was een werkelijke hel en dan heb ik nog niet eens last gehad van Sam, want die was de liefste dreumes die je je kunt wensen. Laten we hopen dat deze amuse geen voorbode is voor de rest van de reis, want ik ben nu al bekaf hahaha. Gelukkig werd het gaandeweg alleen maar beter 😊
Na 5 dagen van spullen klaarleggen, inpakken, wassen en steeds maar weer dingen bijkopen die we waarschijnlijk nooit gaan gebruiken, was het vanmorgen dan zover: op richting Schiphol! Mijn vader haalt ons op om 09:00. Vanmiddag om 15:20 gaan we vliegen en technisch gezien zouden we dus 4 uur tevoren: is 11:20 op Schiphol mogen zijn. We zetten echter toch maar in op 5 uur tevoren en dus parkeren we netjes om 10:05 de auto na een verrassend rustige reis. Dat gaat goed zo! Waauw, als dat de voorbode voor een woensdagvlucht is?! (Bereid je maar vast voor, de titel van deze blog is niet voor niets Schiphel…)
Eenmaal koffers uitgeladen en Sam op zijn rolkoffertje (helemaal happy en trots zit ie te shinen op dat ding) nemen we afscheid van mijn vader en lopen (en rijden) de Plaza op. Tot zover alles wat goed ging, want terwijl ik Sams koffertje vooruit trek, valt me op dat hij ineens zo licht is.
Ik kijk om en zie: een koffer zonder Sam.
En een Sam op zijn buik liggen.
…we zijn net op tijd om zijn eerste brul in ontvangst te nemen en ontdekken een enorm ei op zijn voorhoofd.
En de onoplettende ouderaward goes to…..?
Enfin, na een bezoekje aan de EHBO-post, een ice-pack van 3 euro en een luierverschoning verder (uiteraard van Sam 😉
11:15 (4 uur 5min voor vertrek)
Afijn, uiteindelijk gaan we om 11:15 richting check-in balie 29. Gezien de meevallende drukte verwachten we niet echt problemen in het uiteinde van vertrekhal 3. Nadat we balie 29 gespot hebben, ontdekken we wat meer mensen voor die balie dan aanvankelijk leek. We volgen de rij met mensen met onze ogen en die lijkt, oneindig…. Ver rond balie 20 begint de rij en sluiten we achteraan aan.
Dit hebben we echter al eerder meegemaakt toen we naar India en Nepal gingen, dus tot zover geen stress. Het is immers het grootste vliegtuig van de wereld (voor de kenners: de Airbus A380); logisch toch dat daar veel mensen voor in de rij moeten staan! We bedenken ons dat we eigenlijk een uur geleden hier al hadden moeten gaan staan, maar ja officieel hadden we er nu nog niet eens mogen zijn. Desondanks hebben de 500 mensen voor ons de minimale 4-uur-vooraf aanwezig ook niet aangehouden. Draagstel achterop de rug, Sam er in, niet klagen en in die fucking rij gaan staan. Gelukkig valt Sam 5 minuten later in slaap en kunnen we daardoor rustig wiegend de rij doorstaan. Toch ook even een meevallertje.
13:15 (2uur 5min tot vertrek)
Nadat zo ongeveer de hele wereld voor in de rij mag omdat ze niet vooraf online hebben ingecheckt (je zou zeggen dat dat een nadeel zou moeten zijn), staan wij na serieus ruim 2 uur wachten in deze oneindige rij (ja nu ik dit zo typ lijkt het maar twee minuutjes, maar serieus om 13:15) eindelijk vooraan om zonder problemen onze 12,5 kg en 15,6kg bagage in het ruim te laten (samen nog minder dan de toegestane 30kg per persoon!)
Twee uur gehad, nog twee uur te gaan voor het vliegtuig vertrekt. We hebben de rij voor de bagagecontrole al gespot en dus snelwandelen we naar de juiste trap; waar we niet naartoe mogen wegens de drukte en worden dus helemaal naar het begin van vertrekhal 2 gestuurd om daar een andere security-check te doorlopen die rustiger zou moeten zijn. Dat blijkt een succes. Slechts 35 minuten later, en serieus heel vriendelijke medewerkers, is ook al onze handbagage gecheckt en ik geef Bas vrolijk een high-five dat we het gered hebben. Woohooo: ruim 3 uur in rijen, maar we hebben het ergste gehad nu, toch??!
Toch…?!
Zeg dat het we het ergste gehad hebben…?!
Op naar de gate, vanaf hier nog 15min lopen om naar de verste gate van het vliegveld (want grootste vliegtuig ter wereld), G9, te komen.
14:23 (7min tot boarden; 57min tot vertrek)
En dan spreekt Bas de woorden: ‘we moeten nog door de paspoort-check’. Oh maar dat is snel gepiept toch? Zou je zeggen? Maar nee, na 3 uur in rijen staan en de luchthaven over wandelen van volledig links naar volledig rechts bestaan er nu twee rijen: 1 voor mensen die 16+ zijn en door de automatische scan kunnen (je weet wel, wat super snel gepiept is omdat je hoofd op de foto gaat en je paspoort gescand wordt….) en waar vooral TOTAAAAAAL geen rij staat (heel aanlokkelijk na 3 uur rijen lopen)…
EN
…1 rij met werkelijk ALLE mensen op deze luchthaven mét kinderen onder 16 die in een rij die Efteling-onwaardig genoemd zou kunnen worden staan bij serieus 3 Marechaussee-mensjes in een verte die we niet eens kunnen zien. 80.000 hekjes met riemen proberen ervoor te zorgen dat we netjes blijven staan en elkaar niet te lijf gaan en ik raak een beetje in paniek. Over 10 minuten gaat onze gate open; over 40 minuten gaat ie dicht en deze rij ziet er niet uit alsof hij nog maar een meter is opgeschoven het afgelopen half uur.
De tijd tikt weg terwijl ik zenuwachtig heen en weer dartel op mijn voetjes
14:35 (-5min tot boarden; 45 min tot vertrek)
Bas checkt lief of we toch niet door de automatische scan kunnen, aangezien Sam toch ook niet zelf zijn paspoort kan laten zien, maar nee, we moeten gewoon met alle andere 200 ouders in de lange rij gaan staan.
15:00 (0min tot gate sluiten; 20 min tot vertrek)
Je zou zeggen dat het efficiënter kan. En geloof me: 80 kinderen die al 4 uur in een rij staan worden ook niet gezelliger er op. Net als ikzelf overigens, als ik om 15:00 (gate gaat sluiten, want vliegen om 15:20), zelf ook in paniek raak. Buiten dat feit heb ik honger en jullie kennen me als ik honger heb….
15:03 (17min tot vertrek)
Het gaat ons toch niet serieus gebeuren dat we onze vlucht gaan missen, omdat we onze paspoorten, die al 3x gezien zijn, niet tijdig kunnen laten zien? Ik onderdruk hardnekkig een ontzettend opkomende wil om driftig te gaan worden en barst in huilen uit als Bas aan een medewerker uit probeert te leggen dat onze vlucht over 20 minuten gaat en we gewoon gewezen worden op het feit dat ‘we gewoon hier even moeten wachten’; zij doen ook maar gewoon hun werk, maar ik overzie het gewoon even niet meer. Onze kleine vriend staat met ons samen al 5 uur in rijen en dan is de vlucht nog niet eens begonnen… minstens 50x wens ik dat we gewoon naar Center Parcs waren gegaan. Misschien is er nog een huisje vrij en kunnen we gewoon omdraaien? Waarom gingen we dit ook alweer doen?🤔
15:05 (15min tot vertrek)
Ik geef het op, blijkbaar gaan we niet naar Dubai. Ik staar apathisch voor me uit; niet bij wille om nog iets uit te brengen. Dan maar niet. Het maakt me ook eigenlijk niet meer uit. Lost all energy…😑
15:07 (13min tot vertrek)
Om ons heen moeten meer mensen naar Dubai en er ontstaat een wat grimmige sfeer, waarbij er boze dingen geroepen worden. Totdat een eindje voor ons ineens mensen uit de rij gehaald worden. Moesten die ook niet naar Dubai? Er zijn nog ongeveer 10 mensen voor ons, maar een medewerkster neemt mensen mee: als je naar Dubai gaat mag je meekomen. We rennen met de betreffende dame mee; geen idee waarheen, maar laten we alsjeblieft hopen dat we geholpen worden. Het is goed opletten, want zo snel als ze er is, verdwijnt ze ook weer. We rennen nog verder van onze gate af. Hebben we nu de paspoortcontrole overgeslagen? We weten het niet meer.
15:15 (5min tot vertrek)
We worden op ongeveer 20min lopen en van onze gate in een nieuwe rij gezet, met zeker weten meer mensen dan waar we nog in stonden. Maar nu hebben we nog maar 5min. Wanhopig spreken we een medewerker aan die zijn best doet om ons tussen de hier maar 2 werkende marechaussees te krijgen. Het duurt en het duurt en het wordt 15:20….😭
15:20 (0min tot vertrek)
Er gaat een zucht door ons clubje met gezwichtten. “Mama, het is toch nu tijd?”, “Jep, 15:20”. We missen m. Een aardige medewerker doet haar best ons te vertellen waar we moeten zijn om een nieuwe vlucht voor de volgende dag te boeken…. 😵💫
…zijn we serieus in dit stadium beland?! Want ok, ik had het misschien opgegeven, maar ergens is nog wat hoop…
15:25 (-5min tot vertrek)
We zijn eindelijk bij de controle beland. De aardige medewerker stelt wat vragen en we mogen door. We beloven de mensen achter ons de gate in te lichten.
Met de 20minuten naar de gate in ons hoofd sprinten we in de richting van G. We zitten bij D, dus dan kun je wel raden dat we nog een stukkie moeten. Dertien kilo Sam op mijn rug deinst op en neer terwijl ik de longen uit mijn lijf ren.
Af en toe kijk ik achterom om te zien of Basje er nog is, die met onze handbagage en Sams koffertje op zijn borst zeult.
Hij redt het wel en ik ren, terwijl Sam schaterlacht van mijn paardengalop. Gelukkig is er nog iemand van ons vrolijk…
Ik sprint de volledige tax-Free plaza over; rakelings langs mensen die toevallig in mijn pad lopen. We hebben sinds het ontbijt niks meer op en het is inmiddels 15:30, maar de Starbucks-traditie gaat m helaas niet worden vandaag. Inmiddels hijg ik en ik vraag me af waar die tyfusgate blijft. Maar ik moet doorrennen. Bas zie ik al niet meer, maar weet bij welke gate we moeten zijn. Ik moet daar zijn om te voorkomen dat ze vertrekken.
Ik ren wat lopende bandjes over om sneller te zijn, me excuserend voor de mensen die snel aan de kant moeten en me oververhit voorbij zien rennen.
In de verte zie ik een G opdoemen na een lange slurf! Bijna bijna bijna. Inmiddels al 10min aan het rennen, ben kapot, maar moet door.
G1, hop erlangs. Over de lopende band “jeetje, je kan ook gewoon lopen” op rechts.
G3
G5
Sam is nog rustig, zal dus wel goed gaan hoop ik.
G7
….G9 Hyperventilerend kom ik aan bij de gate, waar ik even m’n traantjes laat. De dame achter de balie wijst me naar een stoel waar ik even kan bijkomen. Terwijl ik probeer mijn adem onder controle te krijgen en het zweet wegveeg van m’n voorhoofd komt Bas aangelopen. Ik val hem om z’n nek. We zijn allebei kapot. Nu al. Nog niet eens gecheckt of we het vliegtuig nog in mogen…
En dat mag gelukkig nog.
YES YES YES YES YES
Niet verwacht, toch nog een gelukje.
En zo belanden we in het vliegtuig; en waar we angst voor hadden (6 uur huilen van Sam naar Dubai), gebeurt gelukkig niet. Hij is hartstikke lief, gelukkig maar. Want papa en mama zijn HELEMAAL kapot!😴
Bijna een uur na vertrektijd vertrekken we uiteindelijk naar onze eerste bestemming: Dubai! 😌 En heb ik wat tijd om alles van me af te schrijven… superfijn, want ben het daarna in ieder geval kwijt…
Now let this holiday begin! ✈️
super leuk om jullie blog te lezen. respect voor het 10 min rennen naar de gate met Sam op je rug! ik denk ik beelden dus schoor in de lag van je avontuur. fijne vakantie en ik kijk uit naar je volgende blog.
Jeetje, wat heftig en zenuwslopend! En dan nog een peuter op je rug! Niet normaal! Ik wens je verder een supervakantie toe! Ik blijf je volgen!! Grtjes Sabrine
Zoooo dat is super heftig. Vanaf nu is het genieten met hoofdletter G. Trouwens super leuke foto’s. 🥰🥰🥰