Lampionnenstad [Hoi An]

Walhalla.

Ik denk dat ik daar maar stop met deze blog, het vat het goed samen. Haha 😊

Nou vooruit, als je dan echt een uitgebreider verhaal wilt 😉. Het is de beste omschrijving voor de heerlijke plaats, Hoi An, waar we inmiddels zijn aanbeland. Weliswaar terwijl het met bakken uit de lucht kwam, maar gedurende de dag wordt het droger en daarmee komen ook alle marktkraampjes, eettrolleys, lampionnen en juiceverkopers de straat weer op. Amaaai, wat een gezelligheid! En dan ook nog hemels voedsel: dit moet de hemel zijn.

De dagtrein

Maandagmorgen om 06:20 gaat de wekker. Jezus, deze vakantie lijkt wel een doorloop van m’n werk; dan gaat de wekker ook om 06:20. Haha nee geintje; het ontbijt is hier lekkerder dan voordat ik aan een werkdag begin. Daarover gesproken gaat een noedlesoepje er weer prima in vanmorgen. Sam werkt een lekker fruithapje (aangelengd, want puur kan hij zo een liter wegdrinken) weg en Bas geniet van een pannenkoekje en een eitje.

Om 08:30 haalt de taxi ons op en brengt ons met de bagage voor een ritje van 10 minuten naar het station. Vandaag gaan we namelijk met de dagtrein van Hue naar Danang en van daaruit naar Hoi An. Voor het eerst deze reis regent het echt pijpenstelen. En dan niet 10 minuutjes, maar gewoon AAN EEN STUK DOOR. Ga je er in staan, ben je in no-time drijfnat. En hoewel de temperatuur aangenaam is, ga ik toch niet vrijwillig mezelf nat laten regenen.

• 

• 

• 

Bepakt en bezakt aangekomen op het station (ik met draagtas en Sams tijgerkoffer en Bas met de twee koffers en onze dagrugzak) komt de trein na een poosje te laat (niemand die daar hier over mekkert) aan op spoor 1 (het is ook de enige trein die in de komende 4 uur vertrekt). Wij zitten in Couch 11 en dus moeten we nog een pokkeneind door de regen, maar hebben dan wel weer een eigen coupe, gelijk aan die van de nachttrein. En dit keer komt er geen ander bij ons bij zitten. Gelukkig hadden wij uberhaupt al de twee onderste banken, dus dat stelt al wat gerust. We zouden op deze rit een prachtig uitzicht kunnen hebben, ware het niet dat het mistig is van alle regen, maar desondanks kunnen we her en der de kust ontwaren, terwijl we over en door de bergen rijden met de trein. Tegen het eind van de rit dut ik nog bijna even in, waarna we arriveren in Danang. Sam is intussen ook ingedut en dus zetten we hem in de draagzak, waar ie verder dut. Onze taxichauffeur staat al te wachten, Sam dut op mijn borst verder gedurende het tochtje en de chauffeur brengt ons in een uurtje naar het plaatsje Hoi An. Ons hotel is echt een plaatje; het Vinh Hung Riverside Resort en Spa. En alleen de naam doet al vermoeden wat het ook is: zo’n heerlijk prachtig aan de rivier gelegen hotel met lage gebouwtjes om een heerlijk zwembad heen. Aangelegd met prachtige bucanvilla’s en frangipani’s. Het doel van het hotel staat bij de receptie aangegeven en dat belooft veel goeds: “Our goal is to constantly exceed the customers expectations”.

Hoi An

Hoi An is niet super groot, maar staat bekend om zijn Frans mediterraanste opbouw en sfeertje. Laten we dat maar eens gaan verkennen. Bij de kamer hebben we paraplu’s gekregen en die hebben we nog hard nodig. Sam zijn regenhoes om de tas en GO!

We lopen de straat uit en het is nog wat stilletjes. Her en der lijken wat restaurantjes te zijn, maar nog niet heel veel. Op de hoek voor de oversteek naar “The Old Town”; de plek waar we blijkbaar moeten zijn komen we een restaurantje tegen waar we onze hangryness kunnen voorkomen. We bestellen de specialiteiten van de kaart en HALLELUJAH! Wauw, we hebben hier al veel lekker gegeten, maar dit is me toch goddelijk lekker joh. Bas heeft de BBQ-pork van het huis en ik heb een pork-salade met pinda’s, gamba’s en natuurlijk KORIANDER 🤤. De foto zegt meer dan 1000 woorden, dus hierbij:

De sfeer en de ambachten

Sam geniet lekker van wat visspringrolls en wat groente van ons en ad een vers appelsapje (speciaal zonder ijs en zonder suiker) weg. Na het maaltje duiken we de oude stad en jahoor: ik snap het! Ik snap waarom mensen zeggen dat dit echt de plek is waar je moet zijn in Vietnam. Waarom je hier tot rust komt, waarom mensen hier zo lang blijven: super gezellig stadje. Ondanks de regen zie je het gelijk aan hoe het ingericht is: smalle straatjes, groeiend groen overal en dan die lampionnetjes. overal prachtige lampionnetjes die het beeld vullen. Super sfeervol. Bas en ik ontdekken ook al vrij snel dat er vele mensen aan ambachten doen hier en daar hebben wij een ontzettende zwak voor: houtsnijwerken, schilderijen, zelf geborduurde knuffels, eigengemaakte lampionnen. En dan niet zeg maar de typische souveniertjes die iedereen en op elke straathoek te koop zijn, maar juist die dingetjes waar er maar een van is. Mooi of lelijk, maakt niet uit; als het maar bijzonder is. We weten nu al dat we hier niet met niets weg gaan, er is hier teveel moois.

• 

• 

• 

• 

• 

Duizenden ideeën verder lopen we via de lokale markt (sowieso altijd een toffe plek om te zijn) terug naar ons hotel en duiken met Sam even het zwembad in. Niet dat we heel veel hoefden af te koelen, want zo zweterig als het de afgelopen krappe 2 weken was, is het vandaag niet geweest – maar als je een zwembad hebt moet je het gebruiken he. 😉Sam is natuurlijk heerlijk enhousiast en hobbelt en spettert lekker rond.

Avondmarkt

Tegen etenstijd lopen we weer richting centrum. Vanmiddag hebben we uitgebreid geluncht, dus vanavond willen we weer streetfood gaan proberen en we worden op onze wenken bediend, want hoewel er vanmiddag geen kip op straat was kun je nu serieus de straat niet door, omdat er ZOVEEL kraampjes staan opgesteld voor de nachtmarkt. Sieraden, waaiers, beeldjes, schaaltjes, kettingen, knuffeltjes, lampionnetjes, non-la’s; je kunt het zo gek niet bedenken of het is er. En in het volgende kraampje weer; en nog een keer en nog een keer. Maar dat is ook wel een beetje de charme van zo’n markt toch? Aan de zijkant staat het volgeplakt met eetkraampjes, waar je bananenpannenkoekjes, inktvis, worstjes, ananas, saté in 80 verschillende soorten, groenten; werkelijk alles van de BBQ of frituur kunt krijgen. Zo gezellig. We vinden een tof karretje en Bas scoort een hele inktvis en ik een varkenssatetje om lemongrass heen + 2 banananpannenkoekjes; deels voor Sam. En dat is zoooo lekker. Op een paar kleine krukjes eten we het heerlijk op en eigenlijk zitten we al een beetje vol gelijk. We scoren nog een paar fruitsapjes (Bas: ananas + Appel, ik: Mangoosteen (zoek maar even op Google: ken ik nog uit Thailand) en Sam een ananassapje (die hij maar voor 1/4 opdrinkt, waardoor ik nog een 3/4 sapje erbij heb). Daarna heb ik een opgezette buik van al dat sap; eten hoef ik voorlopig niet meer haha.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

In de avond is deze stad serieus echt een plaatje. We komen bij de rivier en waaaaaauw……….

…… speechless……….

• 

• 

…….honderden bootjes op de rivier met allemaal twee eigen lampionnen om het geheel te verlichten. Wat is dit heeeerlijk knus zeg. Op de brug over de rivier hangen 5 enorme lampionnen en serieus heel dit stadje is helemaal omgetoverd tot een waar lichtjesparadijs. Zelden heb ik me zo thuis gevoeld op een vakantieplekje. Het doet zo ontzettend warm aan! We flaneren op ons gemakje door het smalle ambachtenstraatje en gaan alvast wat serieuzer kijken naar wat oorspronkelijke souvenirs, zoals een eigen lampion en misschien toch ook een schilderij voor boven ons bed. En Hoi An is de stad van de kledingmakers, dus misschien laat ik ook nog wel een mooie jurk voor mezelf maken….

We kijken her en der wat rond en komen bij het atelier van mevrouw Hoa. En ja, ik heb echt een ontzettende zwak voor authentieke schilderijen die lokaal gemaakt zijn en die het gevoel van een land weergeven en deze mevrouw geeft dat echt prachtig weer. En laten we nou net nog een schilderij willen voor boven ons bed. We lopen door het atelier en bekijken verschillende schilderijen; allemaal even prachtig; niet allemaal onze stijl uiteraard, maar toch. Gaan we dan toch iets kopen? Of nog wachten? Hmmm moeilijk. En ja welke dan? Breed? Lang? Vierkant? Tja, aangezien de offerte van de keukenmuur zo tegenviel, kunnen we voorlopig toch nog geen nieuwe keuken zetten, dus ach: laten we het doen. Wordt het de brede of de vierkante? Uiteindelijk wordt het een prachtig vierkant schilderij, gemaakt met een plaatmes : een beetje abstract, maar wel met herkenbare Vietnamese elementen er in. Mevrouw Hoa schildert ze allemaal zelf en vertelt ons dat ze ongeveer 1 a 2 dagen met een schilderij bezig is. Ze laat ons foto’s zien terwijl ze bezig is en zit inmiddels al 25 jaar op dit plekje in Hoi An. Haar zaak is genoemd naar haar en haar oudste zoon Buu (Hoa Buu), die inmiddels 25 is (ze opende haar zaak na zijn geboorte). Het geheel wordt netjes ingepakt in een mooie koker en we gaan terug richting hotel met Sam. Hij is erg moe inmiddels en valt op de terugweg al lekker in slaap in het draagstel. Was een schilderij kopen impulsief? Ja misschien wel! Hebben we er spijt van? Zeker niet! Want we weten al waar het schilderij komt te hangen en boven het bed was nog echt een mooie grote plaats voor iets speciaals. Dit schilderij zal daar zeker mooi staan. Nog even langs de nightmarket waar we langs komen en dan lekker nog even chillen op het terras bij onze kamer nadat Sammetje in bed ligt.

Gelukkig hebben we hier nog 4 nachten!😁😁😁

•