Nou het vakantiegevoel is er hoor: er waren wat lampionnetjes, een sfeervol stadje, een fietstochtje door de regen, een koffietentje en een gezellige avond met ‘oude bekenden’ met eten en streetfood voor nodig om nu toch helemaal in de vakantiesfeer te komen. Ik zei het al in de vorige blog, maar Hoi An is echt super genieten. 😁
Begrijp me niet verkeerd: die andere locaties waren allemaal prachtig en had ik absoluut niet willen missen. We hebben er een geweldige tijd gehad, heerlijk reis-gevoel, maar het ECHTE vakantie-gevoel had ik nog niet echt te pakken. Druk met excursies, druk met Sam, druk met doorreizen, druk met koffer in- en uit pakken. En nu zijn we gewoon even 4 nachten op dezelfde plaats: ook wel gewoon ff lekker.
Fietsen door de rijstvelden en locale dorpjes
Dinsdagochtend hebben we een excursie met Kháhn. Hij heeft ons twee dagen geleden al benaderd om te vragen hoe oud onze zoon is, zodat hij een juist fietsstoeltje mee neemt (over goede voorbereiding gesproken; het lijkt wel Nederland😉). Netjes om half 9 komt hij aan, super leuke enthousiaste man weer. Het riempje van het kinderzitje is wat verduurd en dus trek ik hem aan en gelijk kapot… Ooops. We krijgen hem toch provisorisch gemaakt en gaan op pad met de prima fietsen. Strava aan, altijd leuk voor het kaartje. Na tien minuten blijkt dat het bandje om Sam toch niet goed zit en in no time is er een ‘fietsenmaker’ gebeld die op een scooter (met bouwhelm door gebrek aan een scooterhelm) een nieuw kinderzitje komt brengen. Wauw, lekker bezig😁.
We fietsen Hoi An door en onze gids heeft er een lekker tempo’tje in zitten. Binnen vijf minuten zijn we het centrum uit en rijden we over een ‘betonnen’ weg door eindeloze velden met rijst. Het frisse groen is altijd een mooi beeld om te zien en steekt mooi af tegen de grijze regenachtige lucht van vandaag. Khanh legt ons uit dat de rijst hier 4x per jaar geoogst kan worden: het proces van planten tot oogsten duurt drie maanden en dus worden deze velden het hele jaar door gebruikt voor het telen van rijst. Zodra de rijst geel wordt is hij klaar om geoogst te worden. En wisten jullie dat plakrijst en gewone rijst ook daadwerkelijk twee verschillende soorten rijst zijn?
Khanh merkt dat we enthousiast luisteren en doorvragen en doet alles om onze interesse verder te prikkelen. Hij vertelt over de economie van Vietnam, dus nu veel beter is dan hij tien jaar geleden was. De levensstandaard is daardoor veel beter geworden en de gemiddelde mens kan hier goed leven. Kinderen worden naar het buitenland gestuurd om daar te gaan studeren en de kennis terug naar huis mee te nemen, om het land te verbeteren en er wordt veel uit de agricultuur geëxporteerd. Vietnam is de nummer 2 in export van rijst naar het buitenland; net als voor koffie, waar ze volgen na Brazilië. Importeren gebeurt ook uit veel landen, maar China, daar hebben ze niet zoveel mee. Ook al is het hun buurland en houden ze er ook een communistische politiek op na; de manier waarop is volgens Khanh heel anders. Hier is het communisme wel aanwezig, maar wordt gebruikt om het land beter te maken geeft hij aan, niet om macht uit te oefenen op de mensen. Dankzij de overheid zijn er veel stappen gezet de afgelopen jaren om het land er goed voor te laten staan. China heeft van de afgelopen 8000 jaar 1000 jaar over Vietnam geregeerd en dat maakt dat er op zijn zachtst gezegd wat ‘hard feelings’ zijn. Ze gunnen de Chinezen geen succesvolle economie en dus wordt er nog liever uit Europa (ver weg en duur) geïmporteerd dan uit hun buurland.
Ecologische groentetuin
We fietsen een paar kilometertjes verder en komen bij een ecologische groentetuin, waar niet met kunstmatige mest wordt gewerkt, maar enkel met natuurlijke stoffen. Er groeit van alles in prachtig aangeplante strookjes van 50 cm breed en een meter of 10 lang. Er groeit werkelijk van alles in deze tuin: lemongrass, munt, bieslook, waterspinazie, tuinkers, courgette (aan een houten constructie), pomelo’s, papaya’s (fruit weliswaar) en nog veel meer. Met twee gieters aan een handig gemaakte houtconstructie in je nek kun je al die plantjes snel en gemakkelijk genoeg water geven. Inventief!
Een locale oude boer geeft uitleg aan groepen, maar ook aan de jeugd uit de omgeving in de hoop dat zij het van de oude generatie over willen nemen. De jeugd wil namelijk niet meer boeren. Het verdient slecht en het is hard werken en daarnaast is de reputatie van een boer (werkt op het land = donkerder van huidskleur = minder status) slecht. De kinderen trekken naar de stad om daar opgeleid te worden en komen niet meer terug naar hun families om het land over te nemen. De angst is dan ook dat over 10 jaar Vietnam ook rijst moet gaan importeren, omdat er gewoon simpelweg geen mensen meer zijn die het willen verbouwen. We zien op de groentetuin ook echt alleen maar oude mensen hard werken. Toch typisch dat dit soort problemen zich niet alleen in Nederland voor doen. Om te stimuleren dat jeugd toch boer wil worden, heeft de overheid een regeling bedacht: als een kind 18 jaar wordt, krijgt hij een stuk land van 100 m2, waarop hij/zij zelf groente kan verbouwen. Het is te hopen voor de oude man die hier boer is, dat een van zijn zoons toch terug komt, want over 10 jaar kan hij zelf niet meer lopen wellicht. En is er niemand die zijn stukje land gaat bewerken. Tot dusver zijn ze beiden naar de stad getrokken.
Heerlijk ontspannen fietsen
We laten de boeren achter en fietsen verder, terwijl het langzaam begint te regenen. Gelukkig zijn we in Vietnam en daar is regen warm. Nou ja, soort van dan; koud is het in ieder geval niet en anders is de temperatuur van de omgeving of het windje wel ‘warm’ te noemen. En dus laten we de poncho’s in hun zakkies en regenen lekker nat. Wel doen we op den duur Sam even zijn poncho aan, al hebben we het idee dat hij dit afkoelen toch nog iets fijner vindt dan het warme benauwde weer (te horen aan de enthousiaste geluidjes die hij nog maakt achter Bas haha). We rijden over open velden en tussen visboeren en waterbuffels door en wat een heerlijk gevoel is dit joh. Ik zit echt enorm te genieten op die fiets. Het rijdt lekker ontsnappen, de omgeving is prachtig. Sam is in z’n mood, Basje maakt lekker foto’s af en toe tussendoor. Ik kom helemaal tot rust.
Na dertien kilometer zijn we wel aardig nat (en zo stoer: de gids laat z’n poncho ook uit. Misschien wel uit compassie haha). De Vietnamese mensen die we tegen komen kijken vreemd op met hun kleurrijke poncho’s. We drinken wat bij een gezellig lokaal tentje en rijden verder naar een boot die ons brengt naar een eiland. Daar krijgen we een rondleiding door het atelier van een man die van oesterschelpen met behulp van een figuurzaag kleine kunstwerkjes maakt en die inlegt in hout. Waaaaauw! En niemand kent zijn geheim hoe hij dat voor elkaar krijgt en dus zijn ze alleen hier te koop. Jahoor, daar gaan we weer. #moetenweookhebben. Voor 7 euro (serieus, onze taxirit was laatst nog duurder) hebben we twee mooie souveniertjes) en gaan verder op pad over een gladde natte brug over de rivier.
Na ruim 20 kilometer (was nog een aardig tochtje) komen we weer terug bij het hotel. Echt ontzettend genoten van deze heerlijke fietstocht. Weliswaar in de regen grotendeels, maar WAT een heerlijk gevoel om weer even zo lekker lokaal te zijn.
Kleding laten maken in 1 dag
In de middag lopen we in de miezer, na een lekkere lunch bij Vi’s taste (zelden een vakantie gehad waar ik ZO weinig Westers heb gegeten), naar Yaly: de door ons hotel aangeraden kledingmaker. Ik gaf gisteren al aan dat het heel gebruikelijk is om hier kleding te laten maken; dat ze er heel goed in zijn om voor een betaalbare prijs mooie kleding te maken. Ik heb besloten om een jurk te laten maken, maar weet eigenlijk nog niet precies wat. Lekkere voorbereiding ook weer….. en dus Google ik in 5 minuten 80 leuke plaatjes van wat voor iets me leuk staat (uiteraard taillejurken). En voor ik het weet sta ik met een mevrouw stofjes uit te zoeken voor een jurk. En tja, daar ben ik dan ook weer niet helemaal op voorbereid. De voorbereiding had echt beter gekund…. #notetoself.. Uiteindelijk vind ik een mooie stevige stof voor de rok en mooi kant voor de bovenzijde, maar geen idee hoe het bij elkaar gaat worden. Echt SUUUUPER benieuwd. Ik besluit ook nog een casual jurk te kiezen (in het kader: ze hebben nu m’n maten toch al…..) en nadat ik ook daar het moeilijke stofjesdebacle heb doorlopen, worden al mijn maten opgenomen, maar zeg maar ALLE maten. Er is geen lichaamsdeel waartussen de maten missen, dus nou afwachten maar. Terwijl Sam de stofstalen verplaatst van links naar rechts en van rechts naar links over de tafel (onder luid gejuich en geapplaudisseer van de medewerkers in de winkel (kleine entertainer)), vertelt de dame me dat ik morgen (serieus morgen al?!) terug mag komen voor een eerste passessie. Afwachten maar dan!
Reünie 2
Na Sams’ middagrustmomentje (nog nooit zoveel in een boek kunnen lezen als deze vakantie 😉), waarin hij zich zittend in bed vermaakt, gaan we naar de Japanse brug (Chua Cau), omdat we daar om 18:00 hebben afgesproken met Rozemarijn, Maamke, Rosa en Nienke: inderdaad, onze vrienden uit Ha Long Bay. Nienke en Rosa zijn net vanmiddag aangekomen. Rozemarijn en Maamke zitten er al een paar dagen. We strollen lekker wat rond door de heerlijke straatjes en dineren bij een plaatselijk restaurant, terwijl we lekker kletsen over al onze avonturen.
Streetfood-toetjes
Nadat we besloten hebben na een half uur dat we toch geen passievrucht crème brullee toetje nemen, gaan we op pad richting nightmarket, waar we echt van allerlei spannende toetjes proberen: rijstballetjes uit stikstof, cocosgebakje in bananendeeg, bananenpannenkoek, zelfgemaakt ijs van een ijskoude plaat. We delen alles lekker met elkaar en het kost nog minder bij elkaar dan de crème brullee. En eigenlijk is dit volgens ons waarschijnlijk nog veel lekkerder. Wat een heerlijke avond. We kletsen, kijken rond en genieten van de heerlijke vibe hier. Echt zo’n avond voor in de boekjes. Bedankt daarvoor, meiden.
Relaxdagje
Woensdag, nog een weekje en dan zijn we weer thuis. Het begint echt op te schieten nu 😒 En vandaag: staat er echt helemaal NIETS op de planning….. of nou ja, niets…. We moeten langs Yaly voor een fitting van mijn twee op maat gemaakte jurken. En dus slapen we heeerlijk uit tot 8:00 (immers; het ontbijt kan maar tot 9:30, dus ja: heel erg uitslapen is er niet bij). Ik hoor jullie denken: ja, maar jullie hebben toch Sam?! Ja, maar die is meestal niet onze wekker, want die slaapt ook gerust tot 9:30 hahahaha heerlijk kind.
We verzamelen even wat was bij elkaar, want die gaan we naar de laundry brengen. Voor 90.000 Vietnamese Dong (ongeveer 3 euro) gaat alles even die kant op, want we hebben de afgelopen weken best aardig wat zelf gewassen, maar toch fijn als sommige dingen even echt goed schoon worden. En voor de prijs hoef je ook het niet te laten 😉
Nog wat extra kleren op maat
Daarna doen we een rondje door het centrum, of althans een rechte lijn, want een rondje wordt hier lastig. Bas heeft besloten om ook een mooie getailleerde blouse aan te schaffen en ik wil eigenlijk ook nog graag een blouse en een colbertje en dus hoppaaaaa: weer even richting de kledingwinkel (tja, hoe vaak kun je zoiets nou op maat laten maken voor zo’n prijs….). Intussen wordt Sam geëntertaind (of entertaint Sam) de medewerkers in de winkel met zijn enthousiasme, terwijl Bas en ik stofjes uitzoeken EN ik mijn jurken mag passen! Wooohoooo. Ze zijn gewoon al klaar voor de eerste pasronde. Jurk 1 mag nog wat strakker, zit nog een beetje ruim, maar jurk 2: waaauw jurk 2 is echt prachtig. Het is een mooie wijde rok met een kanten boventopje met ronde hals. Echt heel erg mooi: casual, maar toch ook chic. Voor een feestje, maar ook voor een gewoon dagje. Even onder de indruk van hoe netjes het kant aansluit. Nu al heeeel blij mee. 😁😍 Des te benieuwder naar wat er nog gaat komen morgen. En zeker ook voor Bas zijn blouseje.
Koffietje doen
Na ons bezoek aan Yaly valt Sam heerlijk in slaap in de draagrugzak (had ik al gezegd hoe blij we zijn dat we die bij hebben😁, hij slaapt er echt goed in! ) besluiten we een rondje over de lokale markt te lopen. Bas vindt het altijd leuk om daar foto’s te maken van hoe de plaatselijke bevolking gewoon lekker hun leven lijdt en daar hebben we graag de meestal vreselijke vislucht voor over. We kopen nog een paar bandjes voor om onze armen (ook zo’n traditie) en een super foute waaier (lekker op tijd met nog krap een week te gaan) en we hobbelen wat rond op de markt. Lekker sfeertje.
Bas heeft van de week een leuk koffietentje gezien (Jaaaaaa love koffietentjes!!) En we besluiten daar lekker een bakkie te gaan doen. Sam slaapt lekker verder in de rugzak terwijl wij een eggcoffee en een coconutcoffee wegdrinken met een YUM homemade appeltaartpuntje. Heerlijk gezellig tentje is de Hoi An Roastery.
We kletsen lekker wat over de ontspannen sfeer hier in Hoi An en over het vakantiegevoel wat nu echt begint te komen. Na twee weken Vietnam bespreken we ook wat we tot nu toe van het land vinden. En hoewel we het heerlijk vinden om hier te zijn, vinden we het wel lastig om te bepalen wat nou precies Vietnam kenmerkt. Natuurlijk zijn er prachtige dingen te zien, die het zeker waard zijn en die we niet hadden willen missen, maar het stukje cultuur zouden we wel graag nog wat meer zien. Kan ook komen natuurlijk omdat we al zo super verwend zijn met alle dingen die we al hebben gezien. Dit is immers ons ZESDE Aziatische land wat we bezoeken (Verwende nesten zijn we), waardoor veel dingen ons al bekend voorkomen. Maar eigenlijk is dat misschien wel fijn, omdat we met Sam dus ook veel bekends zien en voelen. En doordat Azië voor ons bekend is, kunnen we ons ook beter voorbereiden en inschatten wat met Sam wel en niet te doen is. Al met al dus een heel goede keuze voor deze reis.
Chillmiddagje
We gaan terug richting hotel en Sam speelt lekker op de hotelkamer met zijn bekers, boekjes, Dikkie dik en met water. We hebben gemerkt dat dat echt wel een must is. Gewoon ook wat tijd voor hem om zijn dingetje te doen, lekker af te koelen en te spelen. Op zich doet hij het super in de draagzak en hij klaagt eigenlijk totaal niet, maar we merken ook dat hij gewoon heerlijk zelf kan spelen hier en rondlopen en dus nemen we daar hier extra veel de tijd voor. Gelukkig hebben we daar in Ho Chi Min City (onze volgende bestemming) ook nog veel tijd voor.
Avonduitje
Eind van de middag krijgen we hoog bezoek in ons hotel, want Rozemarijn en Maamke komen van ons zwembadje genieten. Lekker kletsen en dobberen in ons badje (haha niks van ons bij, maar toch 😉), waarna we weer gezellig met ook Nienke en Rosa erbij genieten van een avondmaal. Ik heb vanavond Bánh xèo; een soort krokante gevulde rijstpannenkoek met garnalen, varkensvlees met een hele lading groente en kruiden die je zelf rolt in een rijstveld als soort van wrap. Goddelijk lekker ook weer. Sam is wat minder in zijn mood vanavond; wat moe van het zwemmen en net na het eten valt hij in de draagzak lekker in slaap terwijl we nog even een toetje mee pakken al lopend op de streetfood-market, voor we de avond weer in ons hotel afsluiten. Heerlijke avond weer!
