Het begin van het einde van onze reis. Dat is zoals het is. Drie weken zijn omgevlogen. De laatste dag in Saigon, waarna een lange reisdag volgt: vliegtuig in, vliegtuig uit en dan nog een keer. Maar niet voor het laatste verhaal in Vietnam is verteld; over onze laatste dag daar en de bijzonder intense terugreis.
Dinsdag start de dag heerlijk relax. We hebben immers de kamer een nacht extra gereserveerd, omdat we pas om 23:55 vliegen (beste idee ever: onthoud even dat we dat voortaan altijd doen. Je betaalt er 70 euro voor, maar is echt elke euro waard!). Maar goed, terug naar het verhaal. Omdat we dus de kamer nog een dagje langer hebben en vandaag weinig plannen, kunnen we UITSLAPEN! Woohooo! Lekkuuur! En dus worden we uiteraard gewoon om 07:30 wakker, waardoor we beiden lekker uitgebreid kunnen douchen en dan naar het ontbijt sloffen. Lekker hapje naar binnen geschoven en tijd om even na te denken over het plan van vandaag. Er zijn nog enkele dingetjes af te vinken van de Bucket list, dus laten we eens kijken waarmee we beginnen.
Benauwd wandelingetje
De meeste highlights in Saigon hebben we inmiddels wel bezocht (zijn er stiekem helemaal niet zoveel), maar in ons reisboekje stond nog de Jade Keizerspagode, waar maar liefst 2 pagina’s aan gewijd waren. Het is wel ruim 2 kilometer lopen, maar ach: zijn inmiddels wel wat gewend. Dus hop hop, rugzak op, Sam er in en gaan. De wandeling blijkt wel iets langer te zijn dan 2 kilometer en met de warme benauwdheid na de pittige regenbuien van de afgelopen dag zweten we behoorlijk. Zeker met die veeeul kilos van Sam op m’n benen kost stappen zetten best wel moeite (stiekem wel benieuwd of het hardlopen na de vakantie nu nog beter gaat, omdat ik zeker weten sterkere benen heb gekregen van het dragen van Sam).
Aangekomen bij de pagode moeten we voor het eerst deze reis (behalve op luchthavens) het mondkapje op en uiteraard de schoenen uit bij deze boeddhatempel. Het houtsnijwerk is echt heel erg mooi gemaakt en de tempel heeft ook wel bijzondere Oosterse beelden die wat Chinees aandoen. Veel lokale mensen bezoeken deze tempel en bidden tot boeddha, dus we proberen ze zo min mogelijk in de weg te lopen.
We gaan door en zijn intussen alweer ruim een uurtje onderweg. Sam valt even na het vertrek vanaf de tempel lekker in slaap onder zijn zonnescherm en Bas neemt de tas over, want mijn schouders beginnen nu echt weer even pijn te doen en we lopen naar de (hier komt ie voor Scrabble hoor) Nhà thờ Giáo xứ Tân Định: of simpelweg de katholieke roze kerk hier in de buurt.
#Sidenote: Onvoorstelbaar overigens hoeveel bijzondere tekens de Vietnamezen in hun taal gebruiken. Toen ik 1,5 week geleden tegen onze gids het woord ‘Hang’ zei, in een gesprek over handel en winkeltjes en dat ik dat woord had geleerd, keek hij me heel vreemd aan….. Hang? Ik probeer de toon een beetje te veranderen en na een heel gesprek zei hij: ‘ooooh hâng’. Voor mij klonk het precies hetzelfde, maar dat was het dus niet. Want je hebt:
- Hàng: rij
- Háng: kruis
- Hãng: de firma
- Hảng: bedrijf
- Hạng; klas
- Hấng: aanval
- Hầng: hangen
- Hăng: scherp
- Hâng: goederen
Die laatste bedoelde ik dus blijkbaar onbewust, want hierboven staan nog niet eens alle mogelijke tekentjes die je boven de klinkers zou kunnen zetten en net allemaal met een andere nuance in de uitspraak die wij er echt niet altijd uit kunnen halen, maar een heel ander woord kan betekenen. Ach ik denk maar zo: hier staan er in ieder geval tekentjes op. Wij hebben bank en bank en dat schrijf je hetzelfde, maar kan allebei iets anders betekenen haha.
Enfin, kerk op de foto gezet en weer 2,5 kilometer terug naar het hotel als Bas voorstelt om nog even het onafhankelijkheidspaleis van binnen te bekijken. Hij stelt het met enthousiasme voor “Ja, leuk; kunnen we dat nog even samen doen”, en ik heb daar echt zoooooo geen zin in hahaha. Ik stem toe en ga vrij chagrijnig mee het terrein op. Ik doe echt een waardeloze poging om te verbergen dat ik er geen zin in heb; heeft echt 0 nut, want je kunt dat bij mij (helaas soms) gewoon van m’n gezicht aflezen. Bas natuurlijk ook niet blij, want ‘ik had toch ook gewoon kunnen zeggen dat ik niet mee wilde’, maar ja ik wilde de sfeer natuurlijk niet spoilen; toch gelukt haha. Desondanks blijkt het paleis een verrassend interessante plek te zijn, doordat eigenlijk alles in de originele staat is gebleven van tijdens de Vietnamoorlog. Toen werd dit paleis gebruikt als onderkomen van de president van de republiek Zuid-Vietnam. In 1975 werd het succesvol gebombardeerd door een geïnfiltreerde Noord-Vietnam-soldaat, waarna de overwinning van Noord-Vietnam niet ver weg meer was. In ogenschouw nemend dat alles hier vanuit de communistische inslag gepresenteerd wordt, is het toch bijzonder verhelderend met alle verhaaltjes die erbij staan. Knap hoe ze alles ook zo mooi hebben kunnen conserveren. Toch blij dat ik mee gegaan ben.
Geen koffie in de koffietent
Aaah lekker een koffietentje aan de rand van het park. Daar hebben we wel zin in. We zijn fan geworden van de lokale Aziatische ‘Highlands coffee’ en bestellen uiteraard een lekkere koffie met amandel en hazelnoot. Yam yam, zin in!
Kan niet! Ze zijn om 13:00 gesloten.
Hoe laat is het dan vraag je me? Nou het is dus 11:55! Buiten het feit dat 13:00 een bijzondere sluitingstijd is midden op de dag in een open museum, is het nog ruim een uur voor ze gaan sluiten…
Ja, koffie is niet meer mogelijk. 🥴 Waarom dan niet? Het is niet alsof het op is. Ofzo. Geen idee.
Ok, vreemd, een thee dan?
Nee, die ook niet; alleen nog freeze dingen. Nou, beetje teleurgesteld bestellen we ‘dan maar een groene thee freeze en een chocolade freeze’.
Welnessen
Een half uurtje later hebben we ons drankje en hobbelen we daarna terug naar het hotel, want nadat Bas nog wat fotootjes in de omgeving heeft gemaakt, wil ik nog 1 ding doen voor we gaan:
EEN MASSAAAAAAGE!
Ik bedoel: ben ik in ieder geval relax voordat ik bijna 20 uur non-stop opgevouwen in oncomfortabele vliegtuigstoelen zit. Ik boek bij het hotel een sessie van 60 minuten en ga lekker liggen om half 3. De dame in kwestie vraagt: soft or strong. Nou ben ik niet zo van de aai-massages, dus doe maar strong. Heb ik 5 minuten later bijna spijt van, want ze klimt op mijn rug om die onder handen en benen te nemen. Ik hoor een paar dingetjes knakken, die volgens mij flink vast zaten van de draagrugzak en ben ondanks het letterlijk adembenemende deel van de massage, toch blij dat ik strong heb gekozen. Even later wordt het wat subtieler, als de spiertjes even goed onder handen genomen worden. Een heerlijk zen uurtje verder mag ik nog even lekker stomen in de bijbehorende stoomcabine met verse lemongrass geur. Amaaaai, dit is lekker joh! Ik neem even de tijd voordat ik na douchen, afdrogen en omkleden Bas overtuig om toch ook nog even een massage te nemen: Sam slaapt inmiddels al een paar uurtjes en Bas pakt dus een paar uurtjes voor vertrek ook nog een uurtje massage mee.
Terug op de kamer, halen we nog even wat streetfood, drinken nog even een koffietje bij Highlands (vooruit; deze keer is ie gewoon open!) en nemen afscheid van Rozemarijn en Maamke, die speciaal nog even langskomen voor de afscheidskroel.
Op naar het vliegveld
Rond 20:00 vertrekken we naar het vliegveld (dit keer voor 150.000 Dong (in tegenstelling tot de 500.000 van de heenweg; toen we echt opgelicht zijn: ja? Zien wij er echt uit als naïeve toeristen?! Yup!) en gaan vlotjes door check-in, bagagecheck en paspoortcontrole. Waarom lukt het overal wel, maar op Schiphol niet?!
Door de snelle checks hebben we ineens echter wel 3 uur over voor we daadwerkelijk vertrekken. En de luchthaven van Saigon is ook niet dermate interessant dat je 3 uur lang tax-free kunt shoppen 😉 We komen de tijd wel door, zeker omdat Sam zelf zijn koffertje door de hele luchthaven heen trekt, maar tegen de tijd dat we gaan boarden om 23:15 is ie echt wel bekaf hoor. Leuk, nachtvluchten, maar niet heel praktisch met een kleine vriend van 1,5.
En je grootste nachtmerrie: die gebeurt dan. Want wij hebben de eerste vlucht van HCMC naar Dubai dat kind waar je naderhand van tegen je familie zegt: “ja er zat zo’n krijsend kind in m’n buurt die me de hele tijd wakker hield”. We proberen echt met alles wat we in ons hebben Sam te kalmeren, maar hij is echt helemaal over zijn vermoeidheid heen en wil letterlijk ALLES proberen wat niet kan en mag: staan op zijn stoel, het knopje met licht indrukken op zijn eigen toetschermpje, het knopje van de assistentie van de stewardess indrukken. Echt, allemaal van die dingen, waar je ook echt consequent in wil zijn, omdat andere mensen er last van hebben. Maar de driftbui die op elke NEE volgt, daar worden andere mensen ook niet blij van. Pff, struggles of life. Even relativeren: nog maximaal 5 uur dit en dan nog 6,5 uur, maar goed dat we dit niet op de heenreis hadden. Pittig vluchtje wordt het. Gelukkig valt ie uiteindelijk wel wat in slaap en maakt denk ik krap 2 uurtjes die nacht, omdat hij steeds met een huil wakker wordt uit een niet lekkere slaaphouding, nadat de stewardess net ons voetenopblaasbedje verboden heeft.
Na 4 uur overstaptijd op Dubai International Airport zijn we uiteraard bang voor de volgende vlucht en hoe dat met Sam zal gaan. Die zoned echter volledig uit na het taxiën naar de baan en slaapt vervolgens 4,5 uur aan een stuk tegen het kussentje wat Bas tegen zijn armleuning aan gelegd heeft, waarna we hem toch maar even wakker maken voor het ontbijt aan boord. Zo kan het dus ook. Het kan zo’n voorbeeldkind zijn, als ie wil . De vlucht verloopt echt super soepel en zelfs wij kunnen onze oogjes nog even dicht doen, wel fijn aangezien we de vorige vlucht de gehele nacht niets hebben kunnen slapen. En zoals je weet ga ik daar niet zo lekker op.
Om 12:57 landen we netjes op Schiphol op Gate G9 (goh die komt me best bekend voor van de heenweg 🤐), maar nu lopen we 1 verdieping hoger de andere kant op en hoeven we niet te rennen voor ons leven om te voorkomen dat ons vliegtuig zonder ons vertrekt (zie blog ‘Schiphel’). De grootste uitdaging is nog om door de (wederom onmogelijk) lange paspoortcontrole-rij te komen, maar laat ons een keer geluk hebben en we er uit gepikt worden, omdat we een baby bij hebben.
Bedankt Sam 😉
De bagage nog even bij elkaar zoeken en dan tijd voor de verwelkoming door m’n moeder en Arie, die ons komen ophalen.
Even wat drinken en dan richting huis, want we zijn bekaf; onderwijl napratend over deze indrukwekkende reis. Oorspronkelijk wilde ik hieronder onze overdenkingen na deze toffe reis delen, maar zittend op de bank ben ik echt BEKAF. Het is 20:11, gedoucht en wel, de eerste was is al gedaan en Sam ligt al lekker te ronken in zijn eigen bedje. Ik ben al blij dat deze blog af is en dus gaan we nu gewoon lekker naar bed! Even bijslapen. De laatste met de terugblik op deze bijzondere reis volgt dus nog. Jullie zullen dus nog even geduld moeten hebben
We hebben weer heel erg genoten van jullie avonturen en de prachtige foto’s..
Heerlijk geschreven blogs met een lach😀 en een traan😢 en natuurlijk het bekende Ine-sausje over de verhalen. Dankjewel! 😀😘