Bijzonder (positief) intens genoten [Terugblik Vietnam]

We zijn alweer ruim een dagje thuis van onze bijzondere reis met zijn drietjes. En wat een avontuur is het geweest. De korte samenvatting luidt: het was een bijzondere (positief) intense supergave reis! Maar zijn we blij dat we weer thuis zijn?! JA Absoluut!

Toen we vijf maanden geleden dit plan bedachten, wisten we niks. Geen idee hoe en of zoiets uberhaupt met Sam zou gaan en hoe hij in de flow van zo’n reis mee zou gaan. De enige ervaring die we mee namen was onze eigen ervaring met Azië van ons tweeën en onze reis in oktober naar IJsland (3 uur vliegen in vergelijking met 14 uur vliegen naar Vietnam😜) met zijn drietjes. Daarnaast natuurlijk het feit dat Sam voor ons gevoel een erg gemakkelijk kind is dat alles eet en drinkt en dat hij overal kan slapen. De reisorganisatie zei dat het kon, dus dat waren voor ons genoeg seinen op groen om daadwerkelijk deze reis te gaan maken. Ik zag het al helemaal voor me: zo’n droombeeld van ons hikend door de stad met Sam op de rug! Supertof!

Om te beginnen is Sam echt een super held🦸‍♂️ . Deze jongen heeft zich drie weken lang zo ontzettend goed gehouden. Natuurlijk had hij zijn momentjes waarin we ons zeker afgevraagd hebben waarom we dachten dat dit een goed idee was, zoals toen we twee uur op een fluisterbootje in Tam Coc in de brandende zon zaten met alleen een UV-paraplu, of toen we in de nachttrein naar Dong Hoi zaten en Sam niet kon slapen, omdat er elke 5 minuten iemand die wagon open trok. Zeker ook toen hij een uur krijste op een herriemakende motorboot waarna hij dorst bleek te hebben, toen we geen babybedje hadden in Can Tho en tot slot (maar ja toen waren we al op de terugweg) in het eerste vliegtuig terug naar Dubai. Toen hebben we ons echt afgevraagd of het nou wel zo verstandig was om zo’n reis te doen met zo’n kleintje. En voor wie was het nou eigenlijk leuk: voor ons of voor hem? Is het dan misschien egoïstisch om zo’n trip te maken als je ziet dat hij ergens zo’n last van heeft? Wat doen we hem aan als ouders? Dat zijn de vele dingen die door ons hoofd schoten op dat soort momenten. Maar eigenlijk waren dat vooral kleine momentjes dat we het even niet wisten of weinig invloed op de situatie hadden en ons machteloos voelden.

Want er waren vooral echt super veel momenten dat we echt keihard genoten 😁. Het eerste moment was op Ha Long Bay (ja, inderdaad: daar waar ik m’n telefoon gesloopt heb), waar we mochten drijven in het het heerlijke zeewater tussen de rotsen en in de avond op het bovendeks van de boot (toen Sam als een roosje sliep) heerlijk een potje kaarten en slap ouwehoeren met Nienke, Rosa, Maamke en Rozemarijn. Dat was zo’n heerlijk moment. In de donkerte, omringd door lijmsteenrotsen, in de middle of nowhere zonder WiFi. Top! Phong Nha national park was ook zo’n plek waar we echt helemaal tot rust kwamen, mede dankzij de gids die gewoon veel rekening met Sam hield. Je wordt een beetje ontzorgd en omdat er zoveel factoren zijn waar je geen invloed op hebt (omdat je immers toch een programma hebt wat je moet volgen om de gehele trip te doen), is het fijn als je de mogelijkheid hebt om iets wel of niet te doen of anders te doen, afhankelijk van hoe het met Sam gaat. Ook Hue (heerlijk rondfietsen in de chaos) en Hoi An (streetfood-avonden en mediterraanse terrasjes) waren echt fantastische plaatsen. Daar kwam de vakantiemodus opzetten en hebben we het echt heerlijk gehad. Dat zijn echt momenten die ik voor eeuwig ga onthouden. Fantastische ervaringen 😍

We hebben ook heel erg gemerkt, dat als Sam relax is dat dat dan voor ons vaak ook geldt. Als er aan hem gedacht wordt, of hij chill en op zijn gemak is, is het voor ons sneller goed. In dat opzicht was het fijn dat we vaak een zwembad bij het hotel hadden, om ook lekker even tijd met hem te besteden of een ruime kamer, waar hij lekker af kon koelen na de drukkende warmte buiten en zijn eigen spel kon spelen als we in de middag in het hotel waren. Dat minder relaxte kwam voornamelijk voor op reisdagen of als we in nieuwe situaties terecht kwamen; waar we zelf zeg maar ook een beetje zoekende waren en ff niet weten hoe de weg te vinden. In dat opzicht was het ook een reis van uitersten. Mijn blogs zijn ook een beetje te verdelen in ‘heel erg tof’ en ‘heel erg niet-tof’ hahaha. In ‘ik voel me fijn’ en ‘ik voel me niet fijn, waar beginnen we aan’. En dat was eigenlijk altijd gekoppeld aan hoe het met Sam ging. Je hebt immers wel de verantwoordelijkheid over dat kleine ukkie en als het met hem niet goed gaat, moet je daar wel iets mee. Dat maakt dat soms de twijfel aan me begon te knagen. Gelukkig hadden we in bijna alle gevallen allebei dat gevoel. En dan kun je er in ieder geval samen over praten en vervolgens samen een oplossing kiezen en dat is fijn!

Soms vroegen we ons tijdens de reis af of wij nou eigenlijk ook vakantie hadden. Zo’n reis is immers überhaupt intensief, ook als je hem met zijn tweetjes maakt, doe je super veel indrukken op en ben je vaak bekaf. Doordat Sam er echter bij was, kom je vervolgens ook niet in de kamer tot rust, omdat je eigenlijk zelf ook nog veel met hem bezig bent. Totdat hij op bed ligt, maar ja dan is het lichtje bij ons zelf ook vaak al wel een beetje uit. Gelukkig waren we al vaker in Azië geweest, waardoor we wel een beetje wisten hoe het daar werkt, reilt en zeilt en je die indrukken (zoals de drukte, de chaos, de ongestructureerdheid op de wegen) beter kunt handelen. Gedurende de vakantie vonden we daar wel meer evenwicht in, vooral toen we in plaatsen kwamen waar we zelf het programma in konden richten en we daardoor meer vrijheid hadden in wat wij dachten dat goed was.

Wat was het ook ontzettend gaaf!! We hebben ons vaak erg stoer gevoeld, rondwandelend met onze kleine kletskous op onze rug (van wie zou ie het hebben?!) , die vervolgens allerlei dingen aanwees en probeerde te benoemen, zijn ogen uitkeek. De hoeveelheid ‘boom-boom-boom’ bomen die hij geteld heeft, bizar! Overal netjes op volwassen stoelen bleef zitten (je moet immers niet verwachten dat ze overal op een kleintje rekenen), weer in een willekeurige wc op de grond verschoond werd, met andere mensen kletste en ook zijn grenzen op den duur aangaf, meeging in onze flow. We zagen hem daarin groeien gedurende de reis en het was heerlijk om zo intensief veel tijd met onze heerlijke chubby boy door te brengen.

Toch zijn we ook wel weer heel blij om thuis te zijn. Zeker de laatste dagen spraken Bas en ik er vaak over, dat het ook wel weer prima zou zijn om thuis te zijn. Ondanks dat Sam goed mee ging, blijft het natuurlijk wel veel aanpassen aan de situatie waar we voor stonden: eten wat er op dat moment te bestellen is en hopen dat hij het eet (gaandeweg ging hij steeds minder eten namelijk), hopen dat ie slaapt in de auto/draagzak/trein/vliegtuig/opschoot; waar we dan ook waren. En hier thuis is het gewoon weer even ritme er in: de dag starten met een bruine boterham met pindakaas en wat melk; ergens op de dag een dutje in zijn eigen bedje op zijn eigen kamer, zijn eigen keukentje om mee te spelen en dan dus voor ons ook wat tijd om even ons ding te kunnen doen en wat rust in de tent te hebben.

Conclusie

Is het mogelijk om met een jongen van 1,5 naar Vietnam te gaan? Ja, zonder twijfel hebben we gemerkt dat dat hartstikke goed gaat. We waren serieus dit keer echt goed voorbereid en hebben gezorgd voor de juiste equipment (vooral draagstel en rolkoffertje waren elke euro waard) en dat maakte veel dingen gemakkelijker.

Zijn we zelf helemaal tot rust gekomen? Misschien niet zoveel als we normaal zouden hebben op vakantie, hoewel we altijd wel actief en ondernemend zijn. Misschien zelfs meer rust soms, omdat we verplicht op de hotelkamer zaten voor Sams middagslaapje.

Hebben we genoten van deze reis? JA Ontzettend! Absoluut hadden we dit niet willen missen. We denken en hopen dat we Sam hier een aantal dingen hebben meegegeven tijdens deze reis, waar hij misschien onbewust, een hoop aan gaat hebben. En omdat we het zo ontzettend goed met elkaar eens zijn als het gaat om de opvoeding van Sam, werkte dat voor ons ook top.

Zouden we het nog een keer doen? Durf ik nog geen antwoord op te geven op dit moment. Zeker niet, omdat elke leeftijd weer anders is en hij op deze leeftijd nog gemakkelijk mee gaat in ons ritme.

Was het het waard?

100%!

Nawoord

Ook deze reis weer heeft mijn blog me veel geholpen om onder woorden te brengen wat we iedere dag mee maakten. Door dat op papier te zetten, kan ik mijn gevoel altijd fijn een plekje geven, het even kwijt zijn; of dat op dat moment nou frustratie of plezier is, je mag het allemaal mee beleven haha. Het terug lezen, wat ik zelf regelmatig doe, roept weer mijn hele beeld op van onze reis en hoe we er ook alweer in stonden. Wat een mooi archief aan eeuwige herinneringen.

Bedankt als je weer onderdeel was van ons avontuur. Het verbaast me nog altijd hoeveel mensen er met onze reis mee lezen. Leuk en tof!